ضرورت تغییر نگاه به توانمندسازی در بلوچستان

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

پروانه سریع   -   فعال فرهنگی و عضو گروه فروغ مهربانی

 در سال‌های گذشته حضور گسترده خیرین در بلوچستان با نیت خیر و کمک‌رسانی شکل گرفته است؛ اما به دلیل نبود آشنایی کافی با شرایط فرهنگی و آموزشی منطقه و نبود هماهنگی میان گروه‌های مختلف، بخشی از این کمک‌ها ناخواسته موجب ایجاد مشکلات جدیدی شده است. هدف اصلی ما باید توانمندسازی کودکان باشد؛ نه صرفا توزیع وسایلی که ظاهر خوشایندی دارند اما نقشی در رشد پایدار آموزشی ندارند.

در سال‌های اخیر، برخی خیرین برای ثبت لحظه‌های لبخند -با اهدای کفش، کیف، لباس و لوازم تحریر- مسیر آموزش را ناخودآگاه با چالشی جدی روبه‌رو کرده‌اند. یک کشتی شکسته را نمی‌توان با رنگ‌زدن نجات داد؛ تعمیر و تقویت بدنه کشتی ضروری است. آموزش نیز چنین است: پرداختن به ظواهر، بدون توجه به ساختار، معلم، محتوا و مهارت‌های پایه، نتیجه‌ای جز غرق‌شدن این کشتی ندارد. تجربه نشان داده است که برخی نیروهای محلی که پیش‌تر همراه ما بودند، به‌ دلیل حجم توزیع‌های مستقیم برخی حامیان جذب آنها شده‌اند؛ توزیع‌هایی که هیچ برنامه توسعه‌ای در پس آن نیست و همین امر سبب افزایش توقعات در جامعه نیازمند شده، بی‌آنکه قدمی به‌ سوی خودکفایی برداشته شود. سؤال مهم این است: دادن کیف و کفش چه ارزش افزوده‌ای برای دانش‌آموز دارد، وقتی سال بعد نبود همین وسایل، او را دوباره نگران و ناامید می‌کند؟ آن لبخندهای امروز که سال بعد به اشک تبدیل می‌شوند، آیا دیده می‌شوند؟ به‌همین‌دلیل لازم است دوستان و همراهان، این پیام را به دیگران نیز منتقل کنند و از کمک‌های مستقیم و بی‌برنامه پرهیز کنیم. ادامه این روند می‌تواند آموزش را به صفر نزدیک کند. به‌جای تمرکز بر ابزار، بر روش آموزش، کیفیت یاددهی، تربیت معلم و ایجاد زیرساخت‌های ماندگار تمرکز کنیم. گاهی احساس می‌شود برخی افراد، ناآگاهانه مردم را فریب می‌دهند؛ مردم تصور می‌کنند کمک می‌کنند، اما در عمل هیچ آموزش پایداری شکل نمی‌گیرد. اگر باور داریم که آینده از مسیر آموزش ساخته می‌شود، باید نوع کمک‌های‌مان را تغییر دهیم. توانمندسازی، نه توزیع کوتاه‌مدت؛ ترمیم کشتی، نه رنگ‌کردن ظواهر.

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.