گل بزن آقای رئیس‌جمهور

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

افسون حضرتی:  فوتبال در ایران یک ورزش نیست. برای هنرمندان ابزاری است برای دورهمی‌های به‌زور خنده‌دار، برای مردم عادی وسیله‌ای است برای تخلیه هیجانات و بعضا عصیانگری، برای مدیران مستمسکی برای عکس یادگاری و رزومه‌سازی و برای سیاست‌مداران حتی نزدیک‌شدن به آن یعنی پوپولیسم. به غیر از آذری‌جهرمی که با صراحت اعلام کرده طرفدار کدام تیم است و در حد و اندازه‌های یک هوادار فوتبالی تیفوسی هم درباره آن اظهارنظر می‌کند، هریک از مردان سیاست که درباره تیمی نظر داده باشند، حتما فردای آن روز اعلام می‌کنند که برای تیم رقیب هم احترام قائل هستند، همه برای ایران می‌جنگند و در نهایت همه جمله کلیشه‌ای که «ما طرفدار تیم ملی هستیم» را به عنوان حسن ختام و رفع اتهام به کار می‌برند. از مردان سیاست نام می‌بریم، چون زنان سیاسی هم کمتر هستند و هم هنوز به این حوزه دردسرساز ورود نکرده‌اند، اما هیچ‌کس با این زاویه به علاقه‌مندی سیاسیون به فوتبال توجه نکرده که اتفاقا شاید از آن به عنوان راه فراری برای دوری از قالب ساختگی‌شان استفاده می‌کنند. زمانی که عکس‌های مقامات طراز اول کشور در اردوهای ورزشی منتشر می‌شود، بخشی از مردم آن را نمی‌پسندند. نظرات مردم بر این محور می‌چرخد که یا این فیلم‌ها با هوش مصنوعی ساخته شده‌اند، یا شما به کارهای اصلی بپرداز و فوتبال پیشکش.

در چنین اوضاع و احوالی، یکشنبه‌شب مسعود پزشکیان در اردوی تیم ملی فوتبال حاضر شد و دقایقی با ملی‌پوشان بازی کرد. از این دست اتفاقات در تمامی کشورهای دنیا رخ می‌دهد. نه جای تعجب دارد، نه ایراد. من، عملکرد پزشکیان را در امور کشورداری نمی‌توانم نقد کنم، چون تخصص من نیست. اما اینکه با تیم ملی تمرین کرده آن هم در جامعه ما که سیاست‌مداران فاصله معناداری با مردم دارند، به نظر جالب بود. ما در ایران تا دهه‌ها قبل نمی‌دانستیم که نام همسر و فرزندان رئیس‌جمهورها چیست؟ اصلا چند فرزند دارند؟ درحالی‌که «النور روزولت» آمریکایی را به خوبی می‌شناسیم. اگر فضای مجازی به داد ما نرسیده بود، امکان نداشت که حتی بتوانیم تصور کنیم مردان سیاست می‌خندند یا خمیازه هم می‌کشند. آن‌قدر غریب و دور بودند که در تصویرسازی‌های ذهنی هم جایی نداشتند. ولی اجازه بدهیم که زنان و مردان سیاست هم وارد ورزش شوند، نه در بعد مدیریتی و تصمیم‌گیری‌های پشت پرده. واقعی و حقیقی به ورزش بیایند. زنان سیاست‌مدار فقط درباره ورزش «بانوان» صحبت نکنند، با صدای بلند بگویند که زنان هم حق دارند در رشته‌های سخت و مردانه ورود کنند. با صدای رسا بگویند به ورزشگاه می‌روند، یا فوتبال را از تلویزیون دنبال می‌کنند حتی مسابقات فوتبال خارجی. اگر رئیس‌جمهور یا هر سیاست‌مدار رده‌بالای دیگری پرهیز می‌کند که بگوید طرفدار کدام تیم است چون احتمالا با حمله مجازی بخشی از جامعه روبه‌رو می‌شود، حداقل بگوید که مسابقات فوتبال خارجی را دنبال می‌کند. البته پزشکیان پیش از این بارها عنوان کرده که طرفدار تیم فوتبال تراکتور است.

برای همین است که در ایران تا این اندازه سیاست خشک و عصا قورت‌داده است. انتشار عکس‌های فوتبال بازی‌‎کردن پزشکیان برای عده‌ای باعث تأسف، برای عده‌ای باعث تعجب و برای عده‌ای هم لبخندی مبتنی بر فرضیه‌های دایی جان ناپلئونی به همراه داشته. ورزش این پدیده بیچاره که یک‌تنه باید جور مناقشات سیاسی، مشکلات اقتصادی، سقوط فرهنگی، تساوی جنسیتی و تفریح یک جامعه و حتی ملت‌ها را به دوش بکشد، می‌تواند، حصارها و فاصله سیاست‌مداران را با مردم کم کند. چه اشکال دارد اگر رئیس‌جمهور طرفدار یکی از تیم‌های پایتخت باشد؟ باور کنید هیچ اتفاقی نمی‌افتد. شاید اتفاقا چهره زشتی که این روزها فوتبال به خود گرفته کمی تغییر کند. بگذاریم آنها هم نظرشان را درباره علائق ورزشی بگویند. مگر جاستین ترودو در رینگ بوکس مسابقه نمی‌داد، یا امانوئل مکرون در مسابقات بسکتبال با ویلچر بازی نکرد، قرار نیست حرفه‌ای باشند مثل پوتین در ورزش‌های رزمی. قرار است رشته‌های ازبین‌رفته بین دولت و مردم، با ورزش ترمیم شود.

گاهی بدو آقای رئیس‌جمهور، پنالتی بزن، گل بزن و بعد از گل خوشحالی کن، شما هم از جنس مایی. مثل ما باش، فقط پیام تبریک و تسلیت ننویس. خجالت نکشید از اینکه گرمکن تیم ملی به تن کرده‌اید و روی فرم نیستید، شاید ورزش و فوتبال آخرین دغدغه شما باشد، ولی خلق این صحنه‌ها کمی حظ بصری ایجاد می‌کند.

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.