صداهایی که باید شنیده شوند

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

روز خبرنگار، روز ادای احترام به آنان است که نه با شمشیر که با قلم می‌جنگند؛ نه برای فتح سرزمین‌ها، بلکه برای گشودن افق‌های اندیشه و آگاهی. این روز، یادآور رسالتی است که فراتر از یک شغل، یک میثاق و پیمانی ناگسستنی با حقیقت است. خبرنگار، در جهان پرهیاهوی امروز، همان دیده‌بان بیدار و وجدان هوشیار جامعه است که در میان غبار شایعات و امواج سهمگین اطلاعات، چراغ راه می‌افروزد.

«صداهایی که باید شنیده شوند» تنها یک شعار نیست؛ بیانیه‌ای است که شریان حیات روزنامه‌نگاری راستین را تغذیه می‌کند. خبرنگار، گوش‌سپردن به این صداها را نه به‌مثابه تکلیف اداری، بلکه به‌عنوان عهدی اخلاقی و انسانی بر دوش می‌کشد. این صداها، صدای کارگری است که در هیاهوی بازار به فراموشی سپرده شده، صدای مادری است که در انبوه پرونده‌های اداری‌ جایی برای فریادش نمی‌یابد، صدای دانشجویی است که اندیشه‌هایش در حصار بی‌مهری‌ها گرفتار شده است.

اما حقیقت آن است که خبرنگاران نیز خود بخشی از همین صداها هستند. آنان نیز شهروندانی هستند با دغدغه‌ها، مشکلات و محدودیت‌های معیشتی و حرفه‌ای. صدای خبرنگاری که در پی کشف حقیقت، شب و روز خود را وقف خبر کرده، باید شنیده شود؛ همان‌گونه که صدای یک کارگر یا معلم باید شنیده شود. اگر صدای خبرنگار خاموش بماند، توان شنیدن صدای دیگران نیز به خاموشی خواهد گرایید. خبرنگار، روایتگر این صداهاست؛ او همچون پلی است که میان تجربه زیسته مردم و افکار عمومی، میان دردهای خاموش و گوش‌های بیدار، پیوند می‌زند. در جهانی که تصویرها و کلمات به آسانی تحریف می‌شوند، رسالت خبرنگار همچون نگهبانی است بر اصالت حقیقت. او باید در میان سراب‌ها، آب زلال را تشخیص دهد و آن را بی‌کم‌وکاست به تشنگان آگاهی برساند.

روز خبرنگار‌ فرصتی است تا به یاد آوریم که اطلاع‌رسانی، پیش از آنکه فنی پیچیده باشد، فضیلتی انسانی است. خبرنگار با هر پرسش، با هر جمله و هر تصویر، مسئولیتی را امضا می‌کند که پیامدهای آن می‌تواند به تغییر سرنوشت فردی یا جمعی بینجامد. این رسالت، نه تحمل خطا را دارد و نه پذیرای سازش 

با تحریف است.

اما «صداهایی که باید شنیده شوند» تنها در پیوند با شجاعت خبرنگار معنا می‌یابد. شجاعتی که گاه در طرح پرسشی جسورانه متبلور می‌شود و گاه در ایستادن بر مرز باریک حقیقت، حتی اگر این ایستادگی هزینه داشته باشد. خبرنگار، حافظ حافظه جمعی است؛ حافظه‌ای که اگر دچار فراموشی شود، هویت جامعه به خاموشی می‌گراید.

با این همه، شجاعت خبرنگار زمانی می‌تواند تداوم یابد که جایگاه او در جامعه تقویت شود. این تقویت، نه‌فقط در احترام کلامی و تجلیل نمادین، بلکه در فراهم‌آوردن امنیت شغلی، حمایت قانونی و فراهم‌کردن امکان دسترسی آزاد به اطلاعات معنا پیدا می‌کند. خبرنگاری که از امنیت شغلی بی‌بهره است، همچون دیده‌بانی است که بر دیواری لرزان ایستاده، هر آن ممکن است سقوط کند و با سقوط او، بخشی از حقیقت نیز سقوط کند.

روز خبرنگار همچنین یادآور این نکته است که در برابر قلم آزاد، مسئولیت‌پذیری نیز باید قد برافرازد. خبرنگار حقیقی‌ نه‌تنها به شنیدن صداهای خاموش می‌پردازد، بلکه از بازتاب آنها با دقت، انصاف و پرهیز از هیجان‌زدگی اطمینان حاصل می‌کند. او آینه‌ای است که حقیقت را منعکس می‌کند، نه آینه‌ای کج که تصویر را مخدوش کند. اما این آینه نیز نیازمند صیقل است. جامعه‌ای که به خبرنگار بها ندهد، در واقع آینه حقیقت‌نمای خود را غبارآلود کرده است. 

باید به صدای خبرنگاران گوش سپرد؛ صدای آنان وقتی از محدودیت‌ها‌ یا فشارهای اقتصادی می‌گویند، نه شکایت شخصی، بلکه هشداری اجتماعی است. این هشدارها، بخشی از همان «صداهایی که باید شنیده شوند» هستند؛ چراکه اگر خبرنگار نتواند آزادانه ببیند و بگوید، دیگران نیز شنیده نخواهند شد.

در این روز، تجلیل از خبرنگاران یعنی تجلیل از حقیقت‌جویی. یعنی ایستادن در کنار آنان که با گام‌های استوار، در جاده‌های پرخطر خبر حرکت می‌کنند. خبرنگار‌ اگر گوش ندهد و نبیند، اگر فریاد خاموشان را منتقل نکند، وجدان حرفه‌ای خود را از دست می‌دهد.

«صداهایی که باید شنیده شوند» یادآور این است که هیچ حقیقتی نباید در غبار فراموشی گم شود و هیچ رنجی نباید بی‌گزارش بماند. خبرنگار با هر کلمه، راهی برای عبور نور از دل تاریکی می‌گشاید. او پاسدار حق مردم برای دانستن است؛ حقی که اگر فروگذار شود، آزادی معنای خود را از دست خواهد داد.‌ در روز خبرنگار باید به این وجدان‌های بیدار ادای احترام کرد. باید پذیرفت که جهان بدون خبرنگاران شجاع، جهانی خاموش و بی‌خبر خواهد بود. باید دانست که صدای عدالت، صدای حقیقت و صدای مردم، تنها با وجود آنان است که پژواک می‌یابد و این صداها، همان صداهایی‌اند که باید شنیده شوند.