ایران؛ یکی از ۱۰ کشور با وضعیت واکسیناسیون مناسب

 حمید عمادی -  مدیر گروه بیماری‌های عفونی دانشگاه علوم پزشکی تهران و عضو کمیته علمی ستاد کرونا

حالا چند سالی از همه‌گیری کرونا گذشته و درگیری شدید همه مردم با این بیماری شاید موجب شده باشد که روزهای ابتدایی آن را فراموش کرده باشیم. وقتی کرونا به ایران آمد، هنوز کشورهای غربی با این ویروس مواجه نشده بودند. همچنین تصورها بر این بود که بیماری در همان کشور چین از بین خواهد رفت؛ همچون موردی که در سال ۲۰۰۳ شایع و در چین هم تمام شد. اما این بیماری یکدفعه در کل دنیا گسترش پیدا کرد و یکی از اولین کشورهایی که این بیماری در آن گسترش یافت، کشور ما بود. موضوعی که معمولا در حوزه پزشکی و درمان وجود دارد، این است که تمام دستورالعمل‌ها، کتاب‌ها و رفرنس‌ها به زبان غربی است و آنها هیچ دستور‌العملی برای درمان این بیماری نداشتند. در آن شرایط کشور ما مبتلا به بیماری شد. تقریبا دو، سه ماه بعد از اینکه ویروس به کشور آمده بود، به کشورهای دیگر هم رسید.

البته کشور چین هم اطلاعات خیلی درستی از اینکه چه نوع ویروسی است و چگونه درمان می‌شود، نداده بود. برای همین کمیته علمی هر دارویی را که فکر می‌کرد بر اساس شواهد و مدارک مؤثر است، ارائه می‌کرد تا بتواند از این طریق شرایط را کنترل کند.

ما هر لحظه در تلاش بودیم تا خودمان را چابک و چالاک کنیم؛ در‌حالی‌که امکانات ضعیف‌تری نسبت به کشورهای دیگر داشتیم. با این وجود، برایند کارمان خیلی خوب بود. همه اینها در حالی بود که هیچ آمادگی‌ای برای این شکل بیماری عفونت تنفسی نداشتیم. تخت‌های ما خیلی کم بود، ولی با این حال توانستیم شهرستان‌های کوچک هم مجهز به آی‌سی‌یو کنیم. کارهایی کردیم که به اندازه خودش بی‌نظیر بود و منجر به تجربه‌های خیلی ارزشمندی شد؛ چون این بیماری را توانستیم کنترل کنیم.

در دنیا هم شاید کمتر کشوری مثل ما توانست به سرعت و به نسبت شرایط به‌روز شود و خروجی کارش کاهش مرگ‌و‌میر باشد. من فکر می‌کنم اینها به دلیل انگیزه‌ای است که مردم، پزشک‌ها و پرستارهای ما داشتند.

ما آن روزها واقعا با عشق و ایمان جلو رفتیم؛ مثل شرایطی که در روزهای جبهه و جنگ داشتیم. اینها الگوی پرستارها و پزشکان ما شد.

انصافا کادر درمان با انرژی پای کار بود و نتیجه خوبی هم دیدیم. نسبت به تمام کشورهای غربی، آسیایی و‌... ما خوب عمل کردیم. همه اینها حاصل تلاش و زحمات کادر درمان بود.

چیزی که باید به آن اشاره کنیم، این است که همه مردم پای کار بودند و به هم کمک کردند. خیلی از آدم‌ها داوطلبانه به بیماران در بیمارستان کمک کردند.

پرستاران و پزشکان در این سال‌ها تعدادشان کم شده و بعد از بازنشستگی‌ها در بیمارستان‌های دولتی به دلیل بار مالی نیرو جایگزین نشده که همین باعث شده بود تا پرستاران فقط وقت این را داشته باشند که داروی بیمار را بدهند و دیگر نیروهایی هم برای رسیدگی به بیمار نباشد؛ برای همین بقیه کارها را همراهان بیمار می‌کردند که در زمان کرونا هم چون حضور همراه ممنوع بود، مشکلات بیشتر شد. اینجا بود که برخی از حوزه و دانشگاه داوطلبانه شروع به فعالیت کردند؛ از تی‌کشیدن تا غذادادن به بیماران، در واقع مجاهدانه کار کردند. گاهی مردم غذا درست می‌کردند و می‌آوردند تا به بیماران و پرسنل بیمارستان بدهند.

مانند زمان جنگ مردم فداکارانه تلاش کردند همه اینها تداعی فرهنگ و اعتقادات دینی ما است که موجب شد تا برایند کار جمع شود.

در رابطه با واکسن که در آخر خودمان تولید کردیم، الان جزء 10 کشوری هستیم که وضعیت واکسیناسیون مناسبی دارد. همه اینها در حالی است که در آن مدت چالش‌های مختلفی از گروه‌های ضد واکسن تا مسائل دیگر مانع برخی فعالیت‌ها می‌شد اما خوشبختانه به خوبی جلو رفتیم.