بهسازی ولیعصر، نجات یک میراث یا تحمیل تغییر؟
خیابان ولیعصر، با چنارهای کهن خود، میراث زنده و قلب تپنده تهران محسوب می‌شود که در سال‌های گذشته قربانی تصمیمات کوتاه‌بینانه بوده است. زخم‌هایی که بر پیکر آن نشست، همواره اعتراض مردم پایتخت را برانگیخته است. ولیعصر این بار نیز در طرح بازسازی پیاده‌روهایش، آسیب دیگری را از سر می‌گذراند. بر‌اساس مشاهده‌های میدانی در ماه‌های اخیر، تصمیم‌گیری درباره نوع مصالح مورد استفاده بارها تغییر یافته است.
به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،
خیابان ولیعصر، با چنارهای کهن خود، میراث زنده و قلب تپنده تهران محسوب می‌شود که در سال‌های گذشته قربانی تصمیمات کوتاه‌بینانه بوده است. زخم‌هایی که بر پیکر آن نشست، همواره اعتراض مردم پایتخت را برانگیخته است. ولیعصر این بار نیز در طرح بازسازی پیاده‌روهایش، آسیب دیگری را از سر می‌گذراند. بر‌اساس مشاهده‌های میدانی در ماه‌های اخیر، تصمیم‌گیری درباره نوع مصالح مورد استفاده بارها تغییر یافته است. این در حالی است که مسئولان مربوطه به درستی تأکید کرده‌اند که اولویت اصلی این طرح باید حفظ هویت تاریخی خیابان باشد؛ هدفی که با استفاده از مصالح اصیل قابل دستیابی است و نه با بتن‌های بی‌هویت.
خیابانی فراتر از یک مسیر تردد
خیابان ولیعصر فقط راهی برای رفت‌وآمد نیست؛ حافظه جمعی شهروندان، بخشی از هویت تهران و طولانی‌ترین خیابان خاورمیانه است. هر تغییر عمرانی در این مسیر، در واقع دست‌بردن در تاریخ و طبیعت شهری ماست. پروژه سنگ‌فرش این خیابان سال‌ها پیش آغاز شد، اما نگرانی‌ها درباره ریشه درختان و اعتراض‌های اجتماعی آن را متوقف کرد. این پروژه اکنون دوباره به جریان افتاده است، اما نه با مصالح طبیعی اولیه، بلکه با نمونه‌های بتنی که تنها در ظاهر شبیه به سنگ‌های اصیل هستند. تصمیمی که بسیاری آن را ساده‌سازی و حتی عقب‌نشینی می‌دانند.
بتن یا مصالح طبیعی؛ تفاوتی که دیده و حس می‌شود
مصالح طبیعی، با رنگ‌ها و بافت‌های برگرفته از طبیعت، مقاومت در برابر لغزش و یخبندان و طول عمری چندصدساله، در بسیاری از شهرهای دنیا برای میدان‌ها و خیابان‌های تاریخی استفاده شده‌اند. چنین انتخابی ضمن کاهش هزینه‌های نگهداری، هویت و اصالت خیابان را هم برای نسل‌های آینده حفظ می‌کند. بتن، هرچند در نگاه اول ارزان‌تر و سریع‌تر است، اما عمری کوتاه‌تر دارد، نیازمند تعمیر و جایگزینی مداوم است و خیابان را خاکستری و بی‌روح می‌کند. انتخاب بتن به جای سنگ طبیعی، مانند رنگ‌کردن کلاغ برای شبیه‌شدن به قناری است؛ ظاهری شبیه، اما ماهیتی کاملا متفاوت.
آزمونی برای مدیریت شهری
ولیعصر در حقیقت یک «آزمون اعتماد» برای مدیریت شهری است. آیا شهرداری می‌خواهد با انتخابی پایدار و اصیل، اعتماد شهروندان را بازسازی کرده و تصویری مثبت در رسانه‌ها و افکار عمومی بر جای بگذارد؟ یا این خیابان همچنان باید با مصالحی مصنوعی و گذرا دست به دست شود؟
پرسش همچنان بی‌پاسخ مانده است: آیا ولیعصر با بتن می‌تواند همان اصالت و ماندگاری را بیابد که مصالح طبیعی وعده‌اش را می‌دادند، یا این تصمیم زخمی دیگر بر پیکر خیابانی خواهد بود که سال‌هاست میان توسعه و تخریب سرگردان است؟
آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.
