ایران نترسید

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

‎هادی خانیکی، استاد دانشگاه، با حضور در ویژه‌برنامه «برای وطن» به برخی دغدغه‌های مهم این روزها پاسخ داد. بخش‌هایی از این گفت‌وگو به نقل از ایسنا در ادامه می‌آید. ‎هادی خانیکی در ویژه‌برنامه «برای وطن» گفت: براساس مشاهدات و مطالعاتم، وضعیت ارتباطی جامعه ایرانی پس از تجاوز رژیم صهیونیستی و هرچه بحرانی‌تر و مبهم‌ترشدن شرایط ایران، از چند وجه قابل بررسی است. خانیکی گفت: نخست اینکه این وضعیت به‌مثابه یک جنگ میهنی، بخش‌های گسترده‌ای از جامعه را درگیر و حساس کرد. در واقع در ابتدا با شرایط یک جنگ ناگهانی مواجه بودیم. بزرگ‌ترین ویژگی این جنگ، غافلگیرکننده‌بودن آن بود؛ از شهادت فرماندهان برجسته در یک روز تا به‌شهادت‌رسیدن دانشمندان ممتاز و سپس گسترش جنگ به حوزه‌هایی که رهگذر، کاسب، کارگر، کارمند، زن باردار، کودک و هنرمند را نیز دربر گرفت.

او ادامه داد: در چنین فضایی شاهد برآمدن نوعی مقاومت و ورود بخش قابل توجهی از جامعه به عرصه دفاع میهنی بودیم. ‎خانیکی ادامه داد: در چنین شرایطی، نقش‌هایی عملا به ارتباطات واگذار شد. این ارتباطات به ‌سوی همان پایداری می‌رود که در متن جامعه وجود دارد. مردمی که در کنار هم قرار گرفتند، در این وضعیت احساس بی‌خبری می‌کنند یا خبرها را با اطمینان کامل دریافت نمی‌کنند. او بیان کرد: شبکه‌های اجتماعی به مفهومی غیرمجازی تبدیل شدند؛ مثل ارتباط‌هایی که مردم با هم برقرار کردند، به خانه‌های یکدیگر رفتند یا از تهران به شهرهای دیگر سفر کردند.

اینها نشان داد که سویه فرصت‌آمیز این شبکه ارتباطی بیش از سویه تهدیدآمیز آن است. او خاطر نشان کرد: این شبکه ارتباطی ما را در موقعیتی قرار داده است که چه در سیاست‌گذاری رسمی و چه در کنش‌های ارتباطی مدنی، باید بدانیم این وضعیت، قدرتمندی جامعه را افزایش داده است. ‎خانیکی تأکید کرد: این در عرصه ارتباطات اهمیت زیادی دارد. جامعه تشنه شنیدن است؛ تشنه آن است که نسبت به مخاطرات پیش‌رو یا امیدهای آینده فعال باشد. او گفت: حرف من در نهایت این است که ما وارد شرایطی متفاوت با گذشته شده‌ایم؛ شرایطی که نیاز دارد متناسب با وضعیت روز تغییر کنیم.

او خاطرنشان کرد: در این نقطه و در این «اکنونی» که در آن قرار داریم، مسئولیت مشترکی متوجه همه ماست. مسئولیتی که مبتنی بر یک فهم مشترک از این وضعیت است؛ چراکه وضع بحرانی می‌تواند پیوندها را تقویت و ارتباط‌ها را محکم‌تر کند یا بالعکس، آنها را پاره و گسسته کند. او افزود: معمولا در چنین شرایطی، وجه مثبتی که من به آن اشاره کردم، همدلی و همگرایی است که بروز پیدا می‌کند. به هر حال، آنچه در ارائه تصویری جذاب و افتخارآمیز از ایران موفق بود، این بود که مردم فهمیدند چرا باید کنار هم قرار بگیرند.

‎خانیکی خاطرنشان کرد: مردم و نخبگان دریافتند که ایران در خطر است. این خیال و تبلیغات نیست؛ دشمنی به این سرزمین تجاوز کرده که پیش‌تر نقشه «خاورمیانه بزرگ» را به نمایش گذاشته بود. دشمن هم به سرزمین ما حمله کرده و هم در پی نقض حاکمیت ملی و تغییر نظام سیاسی است. لازمه هر دوی اینها این است که همدلی و احساس وجودی یک «ما»ی مشترک ایرانی به خطر بیفتد. او افزود: آنچه باید به‌ عنوان یک نعمت به آن نگاه کرد و هم خداوند را به‌خاطرش شاکر بود و هم قدر این نعمت را دانست، این است که همدلی و «ما»ی ایرانی در داخل کشور نسبت به قبل از این حمله، بیشتر شد. او به این‌ نکته اشاره کرد که «‎جامعه بسیار بزرگ‌تر از آن چیزی است که در صدا‌و‌سیما نشان داده شد» و تأکید کرد: ایرانی‌بودن به معنای بزرگ و فراگیر است که با مسلمان‌بودن نه‌تنها در تضاد نیست، بلکه در کنار هم قرار دارد. مانند نگاهی که فردوسی به ایران دارد. فردوسی حکیم و حماسه‌سراست.

‎این استاد دانشگاه با تأکید بر اینکه «ضعف در «گفت‌وگو» بین نخبه، عامه، سیاست‌مداران و مدیران کشور وجود دارد»، گفت: با وجود همه دشواری‌ها باید به گفت‌وگو برگردیم. شرایط مردم را به هم نزدیک می‌کند. مردم یکدفعه صبح بلند شدند و دیدند جنگ است؛ موشک و بمب روی آنان ریخته است. مردم به‌درستی دریافتند که دشمن می‌خواهد آنها را از هم جدا کند. وطن نیاز دارد که مردمانش کنار هم باشند. به همین اعتبار است که آمدند و این اشتراک نظر را داشتند.