جنگ و دانش بومی

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

زمانی در جریان جنگ رژیم بعث عراق علیه ایران، کسانی تصور می‌کردند راهبرد جنگی ایران قربانی‌کردن امواج انسانی است. آنها بر این گمان بودند که ایران به دلیل تکیه بر امواج بسیج، از داشتن سلاح‌های پیشرفته طفره می‌رود.

این تصور درست نبود. آنچه در راهبرد ایران انقلابی از آن پرهیز می‌شد، اتکا به سلاح‌های پیشرفته‌ای بود که اختیارش دست دیگران باشد؛ چنین چیزی با نداشتن آن فرقی ندارد. تصور کنید کشوری در منطقه ما پیشرفته‌ترین جنگنده‌های آمریکایی را در اختیار داشته باشد؛ آیا چنین کشوری قادر است در صورت تهاجم صهیونیست‌های وحشی حتی یکی از آنها را به پرواز درآورد؟ اینکه سهل است، در ازای حمایت تسلیحاتی آمریکایی‌ها از یک حکومت، آیا اصولا اجازه کمترین اخمی نسبت به رژیم اسرائیل به آن حکومت داده خواهد شد؟

به خاطر دارم در همان دوران جنگ هشت‌ساله ایران با بعثی‌های عراق، بچه‌های جبهه و جنگ به ما روزنامه‌نگارها اصرار داشتند بگویند که در جنگ بنایشان قربانی‌کردن نیروها نیست و تلاش دارند از پیشرفته‌ترین تاکتیک‌ها و برنامه‌ریزی‌ها استفاده کنند. انصاف قضیه این است که دیدگاه مقام معظم رهبری از همان دوران دفاع مقدس، دیدگاهی بسیار علمی و پیشرو بر مبنای استفاده از پیشرفته‌ترین فناوری‌ها و جنگ‌افزارهای روز بود.

در نتیجه چنین دیدگاهی، تجهیزات و امکانات نیروهای مسلح تا حد امکانات قابل حصول، روز به روز پیشرفت کرد و ایران امروز در شرایطی قرار گرفت که چنانچه دیدیم، همگان دریافتند تعرض به آن بسیار سخت و پرهزینه است. ایران اسلامی در چهار دهه گذشته با تکیه بر استعدادهای بومی خود توانسته است سامانه‌های باز‌دارنده قدرتمندی را طراحی کند؛ هرچند هنوز زمینه‌های زیادی برای کار در پیش است. اگر ظرف ۱۲ روز توانستیم دشمن را در استفاده از ماشین جنگی جهنمی خود متوقف کنیم، این نتیجه چهار دهه تلاش نیروهای متخصص توانمند و باسواد ماست. جنگ اخیر نشان داد که پس از این هم برای حفظ توانمندی راهبردی خویش در منطقه و جهان، چاره‌ای جز تکیه بر دانش و فناوری پیشرفته بومی نداریم.