بغضی که ترکید

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

در کوران نبرد جای اشک‌ریختن نیست. مرثیه را باید گذاشت برای وقتی که دشمن به جای خود نشسته است. در اوان تهاجم دشمن، موجی از بهت ما را فرا گرفت. سرداران شهید یکی پس از دیگری در قاب شهادت جای گرفتند: باقری، سلامی، رشید، حاجی‌زاده و... و سپس متخصصان و فناوران هسته‌ای کشور: عباسی، طهرانچی، فقهی، ساداتی و... .

چشمان‌مان پر از اشک و گلوهای‌مان سرشار از بغض بود و دشمن نابکار قهقهه می‌زد. آن روزها گاه سوگ و اشک نبود، ابتدا باید نفیر دشمن خاموش می‌شد. باید سیلی دشمن پس زده می‌شد و مشت توانمند خشم ملت ایران بر چهره کریهش فرود می‌آمد. پس دست به دست هم دادیم و قدرت متراکم ملت ایران را با دست پراقتدار نیروهای مسلح بر سرشان فرو ریختیم.

اکنون که غبارها فرو نشسته، گاه ابراز وفا به وفاداران است. گاه تجلیل از راست‌قامتان رشیدی است که ناجوانمردانه در سیاهی شب آماج کینه و ترور خیبریان پست قرار گرفتند. اکنون که دشمن صهیونیست طعم سیلی ایران بزرگ را چشیده، گاه آن است که بغض فرو‌خفته‌مان بترکد و قهرمانان‌مان را در جویباری از اشک و توفانی از آه تا مضجع مقدس‌شان بدرقه کنیم. هزینه سنگینی بود که نثار استقلال ایران بزرگ شد. عزیزانی ارزشمند را تقدیم عظمت ایران اسلامی کردیم تا با غرور و افتخار سرمان را بالا بگیریم و بگوییم: ما سیلی هر گردن‌کش یاوه‌گو را پس می‌زنیم و مقهور ابهت پوشالی هیچ قلدری نخواهیم شد.