پدیده هندبال زنان در گفت‌وگو با «شرق» از زندگی ورزشی‌اش می‌گوید
از درخشش در قاره کهن تا آرزوی المپیک
در دنیایی که موفقیت در ورزش، به‌ویژه ورزش زنان، نیازمند سال‌ها تلاش بی‌وقفه، گذشتن از موانع و ایستادگی در برابر سختی‌هاست، داستان پریسان دختر هندبالیست جوان، تصویری واقعی از عزم و اراده است. او ۹ سال پیش با ورود به زمین هندبال و تجربه اولین مسابقه‌ای که با مدال‌آوری به پایان رسید، چراغ فعالیت حرفه‌ای خود در این رشته را روشن کرد. از همان روز، مسیر پر‌پیچ‌وخم ورزش حرفه‌ای را انتخاب کرد و با تمرین‌های مداوم، خود را برای روزی آماده کرد که بتواند در رقابت‌های برون‌مرزی بدرخشد.
به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،
در دنیایی که موفقیت در ورزش، به‌ویژه ورزش زنان، نیازمند سال‌ها تلاش بی‌وقفه، گذشتن از موانع و ایستادگی در برابر سختی‌هاست، داستان پریسان دختر هندبالیست جوان، تصویری واقعی از عزم و اراده است. او ۹ سال پیش با ورود به زمین هندبال و تجربه اولین مسابقه‌ای که با مدال‌آوری به پایان رسید، چراغ فعالیت حرفه‌ای خود در این رشته را روشن کرد. از همان روز، مسیر پر‌پیچ‌وخم ورزش حرفه‌ای را انتخاب کرد و با تمرین‌های مداوم، خود را برای روزی آماده کرد که بتواند در رقابت‌های برون‌مرزی بدرخشد. «پریسان خسروی» بازیکن نوجوانی بود که توانست در مسابقات قهرمانی آسیا به میزبانی کشور چین بدرخشد و دو بار بهعنوان «بهترین بازیکن زمین» معرفی شود. برای پریسان تجربه بازی‌های ملی فقط یک میدان رقابتی نبود، بلکه فرصتی بود برای به‌کارگیری تصویرسازی‌های ذهنی و تقویت تمرکز تا در حساس‌ترین لحظات، مثل زدن پنالتی سرنوشت‌ساز، بتواند برای تیمش روحیه و برای خود اعتمادبه‌نفس بسازد. به بهانه درخشش این بازیکن در مسابقات هندبال نوجوانان آسیا که به کسب عنوان پنجم برای دختران ایران منجر شد، گفت‌وگویی با او انجام دادیم. دختر افتخارآفرین ایران پیامی روشن اما عمیق برای هم‌نسلان خود دارد: «در هیچ شرایطی جا نزنید». در ادامه متن گفت‌وگو با پریسان را می‌خوانید؛ دختری که هندبال برایش فقط یک ورزش نیست، بلکه مدرسه‌ای برای یاد‌گرفتن ایستادگی، همدلی و تلاش است.
بهعنوان پدیده نسل جدید هندبال زنان ایران، از اولین لحظه‌ای که علاقه به هندبال در شما شکل گرفت برایمان بگو. چه چیزی شما را جذب این ورزش کرد؟
من از زمانی نزدیک به 9 سال قبل به هندبال علاقه‌مند شدم و فعالیتم را در این رشته آغاز کردم. زمانی که برای نخستین بار در یک مسابقه رسمی شرکت کردم و توانستم در آن مسابقه مدال بگیرم، علاقه‌ام به این رشته جدی‌تر شد و تصمیم گرفتم به‌طور حرفه‌ای در این رشته فعالیت کنم.
در مسابقات قهرمانی نوجوانان آسیا که اخیرا در آن حضور داشتی، موفق شدی دو بار بهعنوان بهترین بازیکن زمین انتخاب شوی. از این موفقیت‌ها چه حسی داشتی؟
من در آن مسابقات یک بار در دیدار با تیم ملی هند و یک بار در مسابقه با تیم چین‌تایپه توانستم عنوان بهترین بازیکن مسابقه را از آن خود کنم. اینکه در مسابقات بین‌المللی بتوانم بازیکن برتر زمین باشم یکی از اهدافم پیش از اعزام به این رقابت‌ها بود که خوشبختانه محقق شد. این برای من احساس خوشحالی و غرور به همراه داشت. از طرفی بابت اینکه توانسته بودم برای تیمم مؤثر باشم و به تیم کمک کنم، احساس بسیار خوبی داشتم.
با توجه به سطح بالای مسابقات، از مدیریت فشار روانی و حفظ اعتمادبه‌نفس پیش از این بازی‌ها بگو؛ با توجه به اینکه پیش از این تجربه بازی‌های ملی داشتی و این می‌توانست به همتیمیهایت که تجربه نخست خود را سپری می‌کردند، مفید باشد.
همان‌طور که اشاره کردید، من پیش از این بازی ملی داشتم و استرسم نسبت به بازیکنانی که بار اول‌شان بود کمتر بود. با‌این‌حال، همیشه پیش از حضور در مسابقات مهم تصویرسازی می‌کنم و این تصویرسازی ذهنم را برای مسابقات آماده می‌کند. باید اعتراف کنم این شیوه برای من بسیار کمک‌کننده است و به آرامش ذهنی و روحی پیش از مسابقات منجر می‌شود.
در بازی با چین‌تایپه، تیم ایران بعد از وقت قانونی، بازی را در ضربات پنالتی برد. آن لحظات حساس و لحظه آخر برایت چگونه گذشت؟
آن لحظه واقعا حساس بود و بنا بر صلاحدید کادر فنی قرار بود من اولین پنالتی را بزنم. زدن اولین پنالتی همیشه حساس است. در آن لحظات به خودم می‌گفتم که حتما باید این پنالتی را گل کنی؛ چرا‌که در روحیه تیم و ادامه ضربات بسیار مهم است. آن پنالتی گل شد و در نهایت نیز تیم ما برنده آن مسابقه بود.
با توجه به حضور در گروه سختی که تیم ایران باید مقابل قدرت‌هایی مثل کره جنوبی و ژاپن قرار می‌گرفت، چه عواملی موجب شد که بتوانید سه پیروزی پشت سر هم را جشن بگیرید؟
جدا از مسئله آمادگی جسمی و فیزیکی که طی اردوهای منظم در تک‌تک نفرات تیم ایجاد شده بود، به اعتقاد من مهم‌ترین عاملی که در این میان وجود داشت، اتحاد، همدلی و داشتن انگیزه بالا برای کسب موفقیت در این رقابت‌ها بود. ما مثل یک خانواده به یکدیگر اعتماد داشتیم و برای یک هدف مشترک می‌جنگیدیم. همین عامل موجب شد در مسابقات به پیروزی دست پیدا کنیم.
در این مسیر چه کسی یا چه کسانی نقش حمایتی کلیدی برایت داشتند؟
بهعنوان نخستین حامی باید به خانواده‌ام اشاره کنم که بزرگ‌ترین و مهم‌ترین پشتیبان من در مسیر ورزش حرفه‌ای بودند؛ خانواده‌ای که در هر شرایطی از من حمایت کردند. در مسیر رسیدن به تیم ملی، مربیان دلسوزی نیز داشتم که نمی‌توانم نقش آنها را در این راه نادیده بگیرم. مربیانی که در اصفهان فعالیت میکنند و برای پیشرفت شاگردان خود از هیچ کمکی دریغ نمی‌کنند.
از اهداف بلندمدت خود در ادامه مسیر ورزش حرفه‌ای بگو، اینکه چه چشم‌اندازی برای خود در این راه در نظر گرفته‌ای؟
در ابتدا تلاشم این خواهد بود که بتوانم همچنان پیراهن تیم ملی را به تن کنم و برای تیم ملی کشور مؤثر و مفید باشم. بازی‌کردن در تیم‌های خارجی، به‌ویژه تیم‌های اروپایی نیز از اهدافی است که در سر دارم. در آخر نیز حضور در مسابقات المپیک قطعا آرزوی تمامی ورزشکارانی است که در سطح حرفه‌ای فعالیت میکنند.
بهعنوان سؤال آخر اگر بخواهی یک نکته، تجربه یا پیام مهم از این دوران برای دختران نوجوانی که در هندبال هدفی دارند مطرح کنی، آن پیام چیست؟
من مسیر سختی را سپری کردم و حالا به‌خوبی می‌دانم که رسیدن به موفقیت بدون طی‌کردن فراز و نشیب‌ها و سختی‌ها ممکن نیست. نکته مهم در طی‌کردن راه و رسیدن به هدف برای من این بود که در هیچ سختی و مشکلی جا نزدم و به همین دلیل توصیه‌ام به آنها این است که جا نزنند و ثابت‌قدم به مسیرشان با وجود همه سختی‌ها ادامه دهند.
آخرین اخبار روزنامه را از طریق این لینک پیگیری کنید.
