نیویورک خودزنی می‌کند؟

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

شرق: پیروزی زهران ممدانی، چهره‌ای جنجالی با گرایش‌های آشکار سوسیالیستی و رویکردهای افراطی، آینده سیاسی نیویورک را در هاله‌ای از ابهام و نگرانی فرو برده است؛ اتفاقی که می‌تواند تنش‌های اجتماعی و قطب‌بندی‌های خطرناک را در جامعه آمریکا تشدید کند. نیویورک، شهری که سال‌ها به ‌عنوان نماد تنوع و آزادی شناخته می‌شد، این روزها شاهد یکی از بحث‌برانگیزترین تحولات سیاسی دهه‌های اخیر است. زهران ممدانی، چهره‌ای کاملا بیرون از دایره سیاست‌ورزی سنتی و با گرایش‌هایی افراطی و سوسیالیستی، توانست در رقابت‌های درون‌حزبی دموکرات‌ها، رقیب قدرتمندی همچون اندرو کومو را شکست دهد و نامزد اصلی شهرداری شود. این تحول، بسیاری از ناظران را به‌شدت نگران کرده است؛ نه‌فقط به دلیل ایده‌های اقتصادی رادیکال، بلکه به دلیل رویکردهای تند سیاسی و مذهبی که می‌تواند آینده نیویورک را به سمت تنش‌های تازه سوق دهد و وضعیتی مشابه و حتی بدتر از لندن امروز برای نیویورک رقم بزند.

وعده‌های غیرواقعی؛ اقتصاد شهری در لبه پرتگاه

ممدانی با فهرستی بلندبالا از شعارهای پوپولیستی و گاه غیرعملی پا به میدان گذاشته است؛ از کنترل کامل دولت بر قیمت مواد غذایی تا افزایش حداقل دستمزد از ۱۶ به ۳۰ دلار و اختصاص ۷۰ میلیارد دلار به ساخت مسکن. او وعده داده است حمل‌ونقل شهری رایگان شود، برای کودکان شهروندان مراقبت و آموزش رایگان فراهم کند و با تأسیس فروشگاه‌های دولتی، کنترل کامل قیمت مواد غذایی را به دست گیرد. اما این وعده‌ها در کنار ظاهر جذاب خود، خطراتی جدی برای پویایی اقتصادی نیویورک به همراه دارند. اقتصاددانان و فعالان اقتصادی هشدار داده‌اند در صورت اجرای این سیاست‌ها، سرمایه‌گذاران و کسب‌وکارهای بزرگ به‌سرعت شهر را ترک خواهند کرد و اشتغال و رشد اقتصادی دچار رکود می‌شود. رهبران تجاری بزرگ حتی تهدید به بستن یا انتقال فروشگاه‌های زنجیره‌ای خود کرده‌اند. کارشناسان نیز معتقدند چنین سیاست‌هایی نه‌تنها باعث کاهش درآمد شهر خواهد شد، بلکه می‌تواند بحران‌های اجتماعی جدیدی را رقم بزند.

خطر افزایش خشونت

آنچه وضعیت را از نظر اجتماعی و امنیتی نگران‌کننده‌تر می‌کند، تأکید آشکار ممدانی بر هویت مذهبی و سیاسی است. او با افتخار خود را «مسلمان سوسیالیست» معرفی می‌کند و حمایت بی‌قیدوشرط خود از جریان‌های افراطی را در مرکز پیام‌های کارزارش قرار داده است. استفاده پررنگ از زبان و نمادها در تبلیغات و مناسبت‌های خاص، نشانه‌ای روشن از سیاست‌ورزی هویتی است؛ پدیده‌ای که در کشوری با خاطره تلخ 11 سپتامبر و خشونت‌های دهه‌های اخیر در آمریکا و اروپا، می‌تواند بستر سوءتفاهم، تحریک احساسات و در نهایت‌ شعله‌ورشدن خشونت‌های نوظهور باشد. شعارها و مواضع ممدانی موجی از انتقادها را از سوی نهادهای حقوق‌بشری و حتی موزه هولوکاست آمریکا به دنبال داشته است. این رویکردها نه‌تنها زمینه‌ساز افزایش قطب‌بندی اجتماعی و سیاسی خواهد شد، بلکه می‌تواند امنیت شهروندان را به خطر اندازد.

چهره‌ای جوان با سابقه‌ای محدود

ممدانی فقط ۳۳ سال دارد و هفت سال پیش شهروند آمریکا شده است و بخش زیادی از شهرت خود را مدیون شبکه‌های اجتماعی و حمایت سلبریتی‌هاست؛ حمایت‌هایی که گاه بیش از کارنامه اجرائی، بر موج احساسات و هیجانات سیاسی سوار شده است. حضور فعال در اینستاگرام، تولید ویدئوهایی به زبان اردو و اسپانیایی و به‌کارگیری عناصر فرهنگی از بالیوود، او را به نماد نسلی معرفی کرده که خواهان دیده‌شدن است؛ اما واقعیت آن است که شهرداری شهری با این ابعاد، نیازمند مدیری کارآزموده و مسلط به پیچیدگی‌های اقتصادی و اجتماعی است.

بسیاری از رأی‌دهندگان جوان که فشار هزینه‌ها را در شهر احساس می‌کنند، پیام او را درباره مقرون‌به‌صرفه‌شدن زندگی تحسین می‌کنند. اما کارشناسان و حتی برخی از طرفداران حزب دموکرات هشدار می‌دهند که نداشتن سابقه اجرائی و بی‌تجربگی در مدیریت بحران‌های بزرگ، نیویورک را به سمت ناامنی و هرج‌ومرج خواهد برد.

جدال ایدئولوژیک

پیروزی ممدانی شوک بزرگی به جریان میانه‌رو دموکرات وارد کرد و نتیجه‌ای بود که حتی رقیب قدرتمند او، اندرو کومو را غافلگیر کرد. کومو که سال‌ها در رأس سیاست ایالت نیویورک قرار داشت و حتی حمایت چهره‌هایی همچون بیل کلینتون را در اختیار داشت، پس از شکست گفت: «امشب شب ما نبود‌». بسیاری این رخداد را نتیجه واکنش تند حزب دموکرات به شکست ملی در برابر ترامپ و تضعیف جریان اعتدالی می‌دانند. حالا نیویورک در آستانه نبردی جدی‌تر قرار دارد. جریان چپ سوسیالیستی به رهبری ممدانی، در مقابل طیف معقول و میانه و حتی مستقل‌ها قرار گرفته است. منتقدان او، از‌ جمله شهردار فعلی، اریک آدامز، ممدانی را ‌«فروشنده روغن مار» می‌خوانند و هشدار می‌دهند که وعده‌های او نه‌تنها تحقق‌پذیر نیست، بلکه عملا به فریب رأی‌دهندگان و فروپاشی اقتصاد شهر منجر می‌شود. حتی آدامز یادآور شده که بسیاری از سیاست‌های مالی وعده داده‌شده از سوی ممدانی، از‌ جمله افزایش مالیات بر ثروتمندان، اصلا در حیطه اختیارات شهردار نیست و بیشتر در سطح مجلس ایالتی مطرح می‌شود.

حمایت‌ها و مخالفت‌ها

کارزار ممدانی نه‌تنها حمایت چهره‌های افراطی چپ‌گرا، از‌ جمله برنی سندرز و الکساندریا اوکازیو-کورتز را به دنبال داشت، بلکه با موجی از حمایت هنرمندان، سلبریتی‌ها و فعالان فضای مجازی تقویت شد. اما در مقابل، طیف گسترده‌ای از جامعه نیویورک، از‌ جمله فعالان اقتصادی، برخی اقلیت‌ها و حتی بخش درخور توجهی از رأی‌دهندگان جوان و میانه‌رو، نسبت به پیامدهای سیاسی و اجتماعی این پیروزی هشدار می‌دهند. منتقدان یادآور می‌شوند که سابقه سیاسی ممدانی عمدتا به نمایندگی منطقه کویینز در مجلس ایالتی محدود است و او سابقه‌ای در اداره شهر یا مدیریت بحران‌های چندوجهی ندارد. در‌حالی‌که نیویورک شهری با میلیون‌ها شهروند، تنوع فرهنگی و چالش‌های عمیق اقتصادی است، این سؤال به ‌طور جدی مطرح شده که آیا این شهر آماده سپردن آینده خود به چهره‌ای با این میزان تندروی است؟ در نهایت، انتخابات پیش‌رو فقط یک انتخاب معمولی نیست؛ این رویداد به آزمونی برای ظرفیت‌های نیویورک در برابر پوپولیسم چپ‌گرا و سیاست هویتی تبدیل شده است؛ آزمونی که نتیجه آن می‌تواند تأثیری فراتر از مرزهای شهری و حتی آمریکا داشته باشد. اگر قرار باشد شعارهای تند، وعده‌های غیرعملی و بر عقلانیت و تجربه غلبه کند، نیویورک نه‌تنها آرامش و شکوفایی اقتصادی خود را از دست خواهد داد، بلکه ممکن است به الگویی برای تشدید تنش‌های اجتماعی و سیاسی در سایر نقاط آمریکا نیز بدل شود.

رقابتی سرنوشت‌ساز

انتخابات شهرداری نیویورک، یکی از مهم‌ترین رویدادهای سیاسی آمریکا در سال جاری به شمار می‌رود. این انتخابات قرار است در نوامبر امسال برگزار شود و نتیجه آن تأثیر چشمگیری بر آینده بزرگ‌ترین و پرجمعیت‌ترین شهر آمریکا خواهد داشت. پس از پیروزی زهران ممدانی در رقابت درون‌حزبی دموکرات‌ها، او اکنون اصلی‌ترین نامزد این حزب به شمار می‌رود؛ اما راه دشواری در پیش دارد. در این دوره، اریک آدامز، شهردار فعلی نیویورک، با وجود دموکرات‌بودن، تصمیم گرفته به‌ عنوان نامزد مستقل بار دیگر در انتخابات شرکت کند و انتقادات تندی را متوجه سیاست‌ها و وعده‌های ممدانی کرده است. اندرو کومو، فرماندار سابق نیویورک و نامزد شکست‌خورده رقابت درون‌حزبی‌ نیز احتمال داده به‌ عنوان مستقل وارد رقابت شود. در کنار آنها، حزب جمهوری‌خواه‌ هرچند به دلیل فضای سیاسی نیویورک شانس کمتری دارد، اما با چهره‌هایی همچون کرتیس اسلیوا وارد میدان شده است.

با توجه به شرایط کنونی و فاصله معنادار میان رویکردها و شعارهای نامزدها، پیش‌بینی می‌شود این انتخابات به یکی از داغ‌ترین و مناقشه‌برانگیزترین رقابت‌های سیاسی سال‌های اخیر نیویورک تبدیل شود؛ انتخاباتی که سرنوشت شهر را در آستانه دورانی تازه قرار می‌دهد.