|

مرگ یا کوچ از غزه

حق حیات، نخستین حقی است که برای انسان‌ها ثابت است و همین مبدأ و خاستگاه دیگر حقوق انسانی خواهد بود. ریشه‌های تاریخی طرح کوچ اجباری مردم فلسطین، به آغاز تشکیل اسرائیل باز‌می‌‎گردد که «تئودور هرتزل»، بنیان‌گذار این جنبش، نوشت: «وقتی این سرزمین را به اشغال خود درآوردیم، منافع و درآمد‌های خود را به آنجا انتقال می‌‎دهیم.

مرگ یا کوچ از غزه

حق حیات، نخستین حقی است که برای انسان‌ها ثابت است و همین مبدأ و خاستگاه دیگر حقوق انسانی خواهد بود. ریشه‌های تاریخی طرح کوچ اجباری مردم فلسطین، به آغاز تشکیل اسرائیل باز‌می‌‎گردد که «تئودور هرتزل»، بنیان‌گذار این جنبش، نوشت: «وقتی این سرزمین را به اشغال خود درآوردیم، منافع و درآمد‌های خود را به آنجا انتقال می‌‎دهیم. ما باید به صورتی آرام، مالکیت خصوصی افراد (فلسطینیان) را در سرزمینی که برای اسکان‌ یهودیان برنامه‌ریزی شده است، از آنها سلب کنیم و برای کوچاندن ساکنان فقیر این سرزمین بکوشیم و آنها را از مرز‌های این سرزمین بیرون کنیم‌». «داوید بن‌گوریون»، نخستین نخست‌وزیر اسرائیل نیز مبتکر طرحی نظامی این رژیم بود که در جریان جنگ فلسطین در سال ۱۹۴۸ برای آماده‌سازی تأسیس یک کشور‌ یهودی اجرا شد.

این طرح از مارس ۱۹۴۸ آغاز و تا پایان جنگ در اوایل سال ۱۹۴۹ ادامه یافت و نقشی اساسی در اخراج و فرار فلسطینی‌ها در سال ۱۹۴۸ ایفا کرد. در جریان آن بیش از ۷۵۰ هزار فلسطینی از خاک این کشور خارج شدند. ادامه این سیاست در طول جنگ ۱۹۶۷ نیز موجب خروج جمعیت قابل توجهی از کرانه باختری، بیت‌المقدس و غزه شد. «بتسلئیل اسموتریچ»، وزیر دارایی رژیم اسرائیل‌ تأکید دارد: «ما غزه را اشغال می‌کنیم تا آنجا بمانیم و دیگر نه ورودی وجود دارد و نه خروجی. وقتی حمله زمینی به غزه آغاز شود، هیچ عقب‌نشینی از مناطقی که ما کنترل می‌کنیم، صورت نخواهد گرفت».

این تصمیم با موجی از نگرانی‌های بین‌المللی مواجه شده و در شرایطی اتخاذ می‌شود که بیش از ۵۲‌هزار‌و ۸۶۲ نفر در غزه قربانی حملات اسرائیل شده و ورود کمک‌های انسانی متوقف شده است. اتحادیه اروپا از اسرائیل خواسته است محاصره غزه را فورا لغو کند تا کمک‌های بشردوستانه به افراد نیازمند برسد. اسرائیل به‌عنوان «قدرت اشغالگر»، طبق قوانین بین‌المللی موظف است دسترسی کمک‌های بشردوستانه را تضمین کند.

محاصره غزه و تشدید گرسنگی

اسرائیل بیش از دو ماه است از ورود شیرخشک، مواد غذایی و هر نوع کمک‌های انسانی به غزه جلوگیری کرده که این اقدام منجر به بستری‌شدن بیش از ۷۰ هزار کودک به ‎دلیل سوءتغذیه شدید در بیمارستان شده است. در سایه این محاصره هدفمند، بیش از سه‌هزارو 500 کودک زیر پنج سال با مرگ ناشی از گرسنگی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، در حالی که حدود ۲۹۰ هزار کودک دیگر در آستانه مرگ قرار دارند. در زمانی که 

1.1 میلیون کودک روزانه از حداقل نیاز‌های غذایی برای بقا محروم هستند، این جنایت توسط اشغالگران اسرائیلی با استفاده از گرسنگی به عنوان سلاح و در مقابل سکوت شرم‌آور بین‌المللی انجام می‌شود.

جلوگیری از رسیدن غذا و دارو و سیاست گرسنگی هدفمند که توسط اسرائیل علیه کودکان در غزه اعمال می‌شود، نسل‌کشی تمام‌عیار طبق قوانین بین‌المللی است و جامعه بین‌المللی مسئولیت همدستی از طریق سکوت و عدم اعمال فشار بر اشغالگران اسرائیلی برای پایان‌دادن به این محاصره و نجات جان 1.1 میلیون کودک در غزه، پیش از آنکه گرسنگی و کشتار جان افراد بی‌گناه بیشتری را بگیرد، بر عهده دارد.

کودکان؛ قربانیان اصلی غزه

از هفتم اکتبر۲۰۲۳، آمار قربانیان جنگ غزه به ۵۲‌هزار‌و ۸۶۲ کشته و ۱۱۸‌هزارو ۶۱۰ زخمی رسیده است. کودکان در غزه بدون سرپناه شده و در اردوگاه‌های آوارگان در شرایطی فاجعه‌بار زندگی می‌کنند. نجات کودکان غزه یک گزینه نیست، بلکه یک واجب انسانی است. صندوق کودکان وابسته به سازمان ملل (یونیسف) هشدار می‌‎دهد که بیش از ۹۶ درصد زنان و کودکان در غزه قادر به تأمین نیاز‌های غذایی اساسی خود نیستند. حدود یک‌میلیون‌و ۹۵۰ هزار فلسطینی از 2.2 میلیون ساکن غزه، سطحی خطرناک از ناامنی غذایی را تجربه می‌کنند.

اسرائیل مانع ورود واکسن‎‌های فلج اطفال به این منطقه می‌‎شود و تاکنون بیش از ۱۶ هزار کودک قربانی حملات اسرائیل شده‌اند. اسرائیل به هدف قرار‌دادن غیرنظامیان با سلاح‎‌های کشنده اکتفا نمی‌‎کند، بلکه بیش از دو میلیون انسان در غزه را گرسنه نگه داشته است. کودکان غزه یا در «حملات» یا به علت «سوء‌تغذیه» و نبود دارو و درمان جان خود را از دست می‌‎دهند. اسرائیل کودکان و زنان باردار را از تمام نیاز‌ها و مراقبت‎‌های پزشکی محروم کرده است. همچنین مانع ورود واکسن‎‌های فلج اطفال به غزه می‌‎شود و این امر تلاش‎‌ها برای مبارزه با بیماری را تهدید می‌‎کند. کودکان غزه بدون پناهگاه ماندند و در اوضاع فاجعه‌باری زندگی می‌‎کنند. غزه همچنان تحت محاصره شدید قرار دارد و دسترسی سازمان‌های امدادی به مردم‌ با محدودیت‌های گسترده‌ای از سوی نیرو‌های اشغالگر مواجه است.