سکوت کشنده

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

آمریکایی‌ها ندانسته موقعیتی طلایی برای سیاست هسته‌ای ایران فراهم کردند. آنها مدعی‌اند ۷۵ درصد تأسیسات هسته‌ای ایران را از بین برده‌اند. از دیدگاه من هیچ نیازی نیست که ادعای فوق را تکذیب یا تأیید کنیم. بگذارید ندانند چه شده است. هر نوع ادعایی از نوع اینکه «آسیبی به تأسیسات ما وارد نشده و برنامه هسته‌ای ایران با قوت و قدرت ادامه دارد» منجر به تداوم بازرسی‌های مغرضانه آژانس و فشار سیاسی بر ما می‌شود تا ببینند چه داریم و چه می‌کنیم.

همین‌قدر که درباره عدم نشر مواد پرتوزای هسته‌ای از مراکز بمباران‌شده به مردم اطمینان دهیم، کفایت می‌کند. از این پس می‌توانیم درباره آن بخش از فعالیت‌های هسته‌ای که به نوعی با غنی‌سازی در مقیاس کلان و با درصدهای بالا مرتبط است، سکوت کنیم و از درز هر نوع اطلاعاتی جلوگیری کنیم. فناوری هسته‌ای حوزه گسترده‌ای از فعالیت‌ها را در بر می‌گیرد که بسیاری از آنها با چشمه‌های ضعیف پرتوزا مرتبط است. به عنوان مثال می‌توان فرایند‌ تولید رادیو‌دارو‌ها را کماکان ادامه داد و به آن بالید. از سوی دیگر، فعالیت‌های نیروگاهی هسته‌ای از ابتدا محل مناقشه با غربی‌ها نبوده و نیست. بنابرین چه در زمینه هسته‌ای و چه در دیگر زمینه‌های فناوری، موارد زیادی برای آنکه قدرت خود را به رخ دشمن بکشیم، وجود دارد. ما می‌توانیم با سیاست سکوت و ابهام در زمینه ادامه غنی‌سازی، دشمنان خود و قدرت‌های غربی را کلافه و آنها را در یک خماری وحشتناک اسیر کنیم.

ما حرفی بسیار منطقی و دنیاپسند داریم؛ می‌گوییم ما در مذاکرات با طرف آمریکایی صادقانه و قاطعانه حاضر به هر نوع فرایند اعتماد‌ساز بین‌المللی در زمینه برنامه هسته‌ای خود بودیم. پاسخ ما چه بود؟ بمباران تأسیسات هسته‌ای در میانه مذاکرات! بنابراین دیگر جایی برای ارائه هر نوع توضیحی در گشایش ابهام طرف مقابل وجود ندارد. این دری است که آمریکایی‌ها و اسرائیلی‌ها خودشان بستند.