رؤیاپردازی و سیاست

می‌گویند در کوچه یک روستا چوپان فقیری خانه داشت. روزی زن همسایه برای او کوزه‌ای عسل برد. مرد بر زمین نشست و کوزه را کنار خود نهاد و به فکر فرو رفت که آن کوزه عسل را چه کند و با خود گفت اگر حتی روزی چند قاشق از آن عسل بخورم بالاخره تمام می‌شود، پس بهتر است آن را به کاری بزنم و مثلا بفروشم و با پولش دو گوسفند بخرم. گوسفندها بره می‌کنند و بعد بره‌هایشان بزرگ می‌شوند و آنها هم بره می‌کنند و چیزی نمی‌گذرد که صاحب گله‌ای گوسفند می‌شوم، ثروتمند می‌شوم و زن اختیار می‌کنم و صاحب اولاد می‌شوم و یک روز پسرم به گنجشک سنگ می‌زند و سنگ به شیشه پنجره می‌خورد و شیشه می‌شکند و من عصبانی می‌شوم و با همین چوبدستم بر او ضربه‌ای می‌زنم و همین‌طور که این خیالات را با خود مرور می‌کرد با چوبدست ضربه‌ای زد و ناغافل چوب به کوزه عسل خورد و کوزه شکست و عسل بر زمین ریخت.     
کم نیستیم از ما که در زندگی‌مان چنین رؤیاپردازی‌هایی می‌کنیم و البته عیب هم ندارد، بالاخره انسانیم و رؤیاپردازی بخشی از هویت و شخصیت ماست ولی عرصه واقعیت، چندان با رؤیاپردازی همراه نیست؛ چراکه در جهان واقع، رؤیاپردازان زیادند و اگر قرار باشد که هرکس چوبدست خود را دور سر بگرداند و ضربه‌ای نثار کند، حاصلش فقط ضرباتی است که از این سو و آن‌سو به سر و گردن و کمر هم می‌زنیم و تهش می‌ماند سر و کمر شکسته و عده‌ای مجروح و داغان و کوزه‌ای واژگون و عسلی ریخته. حال فرض کنید در عرصه سیاست دچار چنین رؤیاپردازانی شویم و کشور پر شود از رؤیاپردازانی که یکی در رؤیایش، نه‌تنها قطار پیشرفت که حتی ریل قطارش به راه افتاده و دیگرانی که با یک میلیون تومان وعده ایجاد شغل می‌دهند و بعضی هم در مقابل این جماعت می‌گویند ماجرای اصلاح‌طلب و اصولگرا دیگر تمام است و با خوش‌خیالی منتظرند که همین امروز و فردا ورق بر‌گردد و برنمی‌گردد و رؤیا می‌بافند که صندوق رأی که هیچ از آن بیرون نمی‌آید و به راه بادیه می‌روند و تهش، این درست که ماجرای اصولگرا و اصلاح‌طلب تمام می‌شود و جمع می‌شود و می‌رود پی کارش، ولی نانی برای آنها که شعارش را می‌دادند گرم نشد که نشد. و چه جالب که در امثال و حکم فارسی چقدر مثال‌ها داریم و چه مناسب رفتار ماست و باز درس نمی‌گیریم و هر بار همان داستان قبلی را تکرار می‌کنیم. مثلا همین که می‌گوید جوانی به شادی و سرور می‌گفت قرار است با دختر خان ازدواج کنم و 50درصد ماجرا حل است، من او را می‌خواهم، فقط مانده که او هم مرا بخواهد. حالا حکایت ماست؛ مردم عادی به کنار، عجب است از نخبگان و تحصیل‌کردگان و روشنفکران و سیاست‌ورزان باسابقه ما، که چه به دامن رؤیا چنگ زده‌اند و امید استعانت از قضا و قدر دارند و دو دوره است که در ایام انتخابات به چه خیالاتی متوسل‌اند و گمان می‌کنند که 50 درصد که هیچ، بدون رضایت دختر خان هم او را به کابین می‌برند و فردای انتخابات روزگار همان است که بود و مردمی که همچنان باید بنشینند و ببینند که آن خیال‌پردازان دیگر، چه با اقبالشان می‌کنند و انگار نه انگار که ما هم آدمیانیم و ما مردم معمولی که دستمان از هر دامنی کوتاه است، مانده بین جماعتی خیال‌پرداز از هر طرف. یکی وعده می‌دهد که تورم را تک‌رقمی می‌کنم و حالا که بر کرسی صدارت نشسته افتخار می‌کند که بیا و ببین چه کرده‌ام و من اگر نبودم تورم سه‌رقمی بود و بروید به جان من دعا کنید که فقط 50 درصد تورم دارید و آن یکی که در مقابل می‌گوید همین که رأی نمی‌دهیم دیگر کار تمام است و امسال نه، 50 سال دیگر تمام می‌شود می‌رود پی کارش.

و ما این گوشه نشسته که چه می‌گویند اینها و هر چه هم بگوییم که آقا، خانم؛ کار ملک و ملت، کار حساب و کتاب است و کار خیال و رؤیا نیست و نه قطار با رؤیا به حرکت درمی‌آید و نه برعکسش، با رؤیا کار تمام می‌شود و دیوار هم که بخواهی بسازی، آجر به آجر باید روی هم بگذاری و بینش باید ملات باشد و شاقول می‌خواهد و تراز می‌خواهد و کارگر می‌خواهد و بنا می‌خواهد و زمان می‌خواهد و کلی چیزهای دیگر می‌خواهد. چطور است که می‌دانید دیوار که قرار است ساخته شود این همه را می‌خواهد، ولی به کار ملک و ملت که می‌رسد همه خیال‌باف می‌شویم؟