نرمش در برابر نرمش

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

پافشاری یا نرمش؛ کدام رفتار درست است؟ در مورد مباحث سیاست خارجی و موضع‌گیری در برابر تهدیدهای دولت‌های غربی صحبت نمی‌کنم. در این یادداشت موضوع بحث من مسائل داخلی و موضع‌گیری جناح‌های سیاسی است. چندان هم وارد مصداق‌های خاص نمی‌شوم؛ اهل بخیه خودشان مصادیق را می‌دانند.

صحبت این است که اگر نظام سیاسی حاکم بر کشور در مواردی نرمشی، هرچند کوچک، از خود نشان داد، موضع‌گیری اصلاح‌طلبانه در برابر این نرمش چه رفتاری را اقتضا می‌کند؟ آیا باید آن نرمش را دلخوش‌کنک و کم‌ارزش تلقی کنیم‌ یا از آن استقبال کنیم؟ البته فرض من این است که آن نرمش واقعا یک نرمش باشد و منجر به تغییری در شرایط، ولو به مقدار اندک‌ بشود. در عین حال مسئله توازن قوای سیاسی نیز اهمیت دارد. چنانچه منتقدان سیاسی جایگاه بهتری در جامعه داشته باشند و بتوانند امکاناتی را برای رسیدن به اهداف‌شان فراهم کنند طبیعتا وضعیت متفاوت است و در چنین شرایطی معمولا جناح منتقد پررنگ‌تر وارد صحنه می‌شود. اما در هر حال، چه در شرایط قدرت نسبی و چه در شرایط فقدان قدرت، اصل اساسی در یک سیاست‌ورزی عاقلانه آن است که آن کسی که خواسته‌های سیاسی و مطالبات اجتماعی-اقتصادی مشخص از حاکمیت دارد، کنار نکشد و فعالانه وارد تعامل و گفت‌وگو با عوامل سیاسی نظام حاکم بشود.

انتظاری که از یک نیروی سیاسی می‌رود این است که دست از سیاست‌ورزی نکشد و در تعاملات و گفت‌وگوها با نظام سیاسی خواسته‌ها و مطالبات بسیار روشن و مشخص داشته باشد.

شرایط سیاسی-اجتماعی بعد از جنگ ۱۲روزه، در کنار خسارت‌ها و شهادت انسان‌های مظلوم، موقعیت جدیدی را برای ایجاد وفاق بیشتر در سطح کشور و ترمیم برخی زخم‌های کهنه ایجاد کرد. مشی و مرام اصلاح‌طلبانه ایجاب می‌کند که از این فضا برای رسیدن به برخی از مطالبات بر‌ زمین‌ مانده بهترین استفاده شود. طفره‌رفتن از این امر -که به نظر من یک وظیفه ملی است- ما را به ورطه تکرارهایی می‌کشاند که نهایتا راه به جایی نمی‌برند. تداوم زخم‌ها و بگومگوهای کهنه‌شده‌ای‌ که بدنه جامعه هم به آنها علاقه‌ای ندارد، به نفع هیچ‌کس نیست. باید گامی برداشت و شرایط را تغییر داد.