بخش عمدهای از جامعه نمیتوانند فیلم کوتاه را فراموش کنند
در هفتههای اخیر بحثهای بسیاری درباره برگزاری جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه ایجاد شده است و واژه تحریم از سوی عدهای فیلمسازان به این دوره از جشنواره اضافه شد؛ اما به دور از تمام حواشی فکر میکنم آرتیست به معنی واقعی فردی است که با ساخت اثرش حرفهایش را بیان کند و جهانیبینیاش را نشان دهد.

سعید نجاتی. فیلمساز: در هفتههای اخیر بحثهای بسیاری درباره برگزاری جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه ایجاد شده است و واژه تحریم از سوی عدهای فیلمسازان به این دوره از جشنواره اضافه شد؛ اما به دور از تمام حواشی فکر میکنم آرتیست به معنی واقعی فردی است که با ساخت اثرش حرفهایش را بیان کند و جهانیبینیاش را نشان دهد.
در سالهای اخیر اتفاقات بسیاری را تجربه کردیم و فکر میکنم مدتزمان حضورم در عرصه فیلم کوتاه این تجربه را به من اضافه کرده که دقیقا باید حواسمان به چه بخشی از حوزه فعالیتمان باشد. همواره بیشترین نکتهای که در حوزه فیلم کوتاه وجود داشته و سعی میکنم بهعنوان یک مدرس سر کلاسها به هنرجویان فیلمسازی آموزش بدهم، این است که اساسا بچههای فیلم کوتاه جنس نگاهشان متمایز است. اگر جایگاهی را که برای عرضه و نمایش فیلم کوتاه در کشور فراهم شده از دست بدهیم، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ در هفتههای گذشته پرسش من از دوستانی که برخوردهای متفاوت و سردی با جشنواره فیلم کوتاه تهران داشتند، همین مورد بوده است و پاسخهای متفاوتی گرفتم. تقریبا در تمام ایران تدریس میکنم و گاهی با ماشین شخصی به برخی شهرها میروم و گاهی اوقات حتی دستمزدی نمیگیرم. این را از استادانم مثل مجید برزگر و مسعود امینیتیرانی و... آموختم که باید ذکات علمم را بدهم. وقتی با دوستان در شهرهای دیگر روبهرو میشوم، میبینم فضای مجازی فشار بسیاری به آنها تحمیل کرده است. جشنواره فیلم کوتاه همواره برای فعالان این عرصه، فضایی برای نمایش آثارشان و بیان دیدگاه آنها بوده است. به نظرم از هنرمند میتوان چنین انتظاری داشت که در جایی باید نظرش را بیان کند. در نهایت یا به صحبتهایش گوش میکنند یا خیر؛ اما مهم بیان نظراتش است. بنا نیست سالنهای سینما را تحریم کنیم؛ چراکه معتقدم با این عمل نمیتوان به نتیجه رسید.
در روزهای گذشته و از ابتدای آغاز این دوره از جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران، عکسها و خبرهایی مبنی بر خالیبودن سالنهای سینما دستبهدست میشود. واقعیت تنها چیزی نیست که در صفحات مجازی به اشتراک گذاشته میشود. میتوان با یک نگاه کلی به سالنهایی که فیلمهای کوتاه در آن به نمایش گذاشته میشود، به این نتیجه رسید که واقعیت تنها چیزی نیست که برخی به آن اشاره میکنند. تفاوت امسال جشنواره با سال قبل این است که بهجای پردیس ملت که چهار، پنج سالن دارد، امسال 12 سالن میزبان مخاطبان جشنواره فیلم کوتاه هستند. باید پذیرفت که بخش عمدهای از جامعه نمیتوانند فیلم کوتاه را فراموش کنند. اساسا اگر مدعی آزادی بیان هستیم، این اجازه را به دیگران بدهیم که انتخاب کنند. اگر فردی مخالف حضور در جشنواره فیلم کوتاه است، در آن حضور پیدا نمیکند و اگر هم فیلمسازی حضور در جشنواره را مطلوب دید، آن را میپذیرد. از نظر من خطکشی در چنین رویدادهایی بیمعناست. متأسفم که در چند روز اخیر شاهد حواشی عجیبی در عرصه فیلم کوتاه هستم.
فرض کنید بحثی در یک خانواده ایجاد میشود و میتوان آن را در درون خانواده حلوفصل کرد و بههیچوجه صورت خوبی ندارد که این بحث ابعاد بیشتری بگیرد. ماجراهایی که در جشنواره فیلم کوتاه تهران ایجاد شده، برای من شبیه همین بحث خانوادگی است؛ اما برخی ابعاد دیگری به این بحث دادند و با نامهنگاریهایی به جشنواره فیلم کوتاه آلمان یا اسکار بخش زیادی از فیمسازان فیلم کوتاه را از حضور در جشنوارههای مهم دنیا محروم میکنند.
بهجرئت میتوانم بگویم بیش از 70 درصد فیلمسازانی که انتظار دیدنشان را در جشنواره امسال نداشتم، در چند روز برگزاری این رویداد ملاقات کردم و شاید واقعیت چیزی نیست که فقط در صفحات مجازی دستبهدست میشود. استقبال از جشنواره در برخی سالنها به حدی بود که برخی روی زمین مینشستند و شاید این بخشی است که کمتر مخاطبی در جریانش باشد. مشکل من بهعنوان فیلمساز این نیست که برخی جشنواره را تحریم کردند؛ چراکه این یک تصمیم کاملا شخصی است و هر فردی میتواند دراینباره تصمیمگیری کند. مشکل من دقیقا با افرادی است که با نامهنگاری به فستیوالهای مرتبط به فیلم کوتاه در سراسر دنیا سعی میکنند به همکارانشان آسیب بزنند. این شیوه در ادبیات یک آرتیست نیست.
به نظرم اهالی فیلم کوتاه اهل کامنتگذاری نیستند و رودررو حرف میزنند. ما یاد گرفتیم در کار هم مشارکت کنیم و زمان فیلمبرداری مدام به هم کمک میکنیم و علاقهمندیم که دوستانمان دیده شوند.
آخرین اخبار روزنامه را از طریق این لینک پیگیری کنید.