تعبیر «رؤیاهای قرنطینه»

سودابه سوادکوهی: غروب جمعه ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۲ نگارخانه سهراب افتتاحیه شلوغی را پشت سر گذاشت. ساعت ۱۶ این روز این نگارخانه پذیرای نمایشگاهی از جدیدترین آثار علی خسروی با عنوان «رؤیاهای قرنطینه» شد؛ نمایشگاهی شامل حدود  ۵۰ تابلو در ابعاد مختلف از آثار سه سال گذشته این نقاش، گرافیست و تصویرگر معاصر که همگی حد فاصل سال‌های ۱۳۹۸ تا ۱۴۰۰ و در دوران شیوع بیماری کرونا خلق شده‌اند. علی خسروی را اهالی هنر بیشتر به‌عنوان گرافیست و تصویرگر می‌شناسند. او عضو انجمن صنفی طراحان گرافیک ایران است و از سال ۱۳۵۳ به مدت ۲۰ سال با بخش گرافیک انتشارات سروش همکاری داشته است؛ اما حالا شاهد وجه دیگری از فعالیت هنری خسروی هستیم. او که سال‌ها به دلیل تمرکز بر تصویرسازی و گرافیک، نقاشی‌هایش را در قالب نمایشگاهی بزرگ و مستقل نمایش نداده بود، اینک به آرزویش رسیده و مجالی برای این کار یافته است. در میانه نمایشگاه در توضیح ایده شکل‌گیری آثار این نمایشگاه، به اواخر سال ۱۳۹۸ اشاره می‌کند که بیماری کرونا همه‌گیر شده و همه دنیا به اجبار به اقامت اجباری در منزل (قرنطینه) رفته بود. شرایط آن زمان، برای خسروی انگیزه‌ای برای کارکردن بیشتر و در واقع توفیق اجباری برای نقاشی و رؤیاپردازی شد. می‌گوید: «اخبار وحشت‌آور زیاد بود و طبیعتا فقط نقاشی می‌توانست برای فرار از این وحشت راهگشا و نجات‌بخش باشد. من البته از قبل از آن هم کار نقاشی می‌کردم؛ اما در سه سال همه‌گیری کرونا حدود صد تابلو اجرا کردم که حاصل آن مجموعه «رؤیاهای قرنطینه» شد و در این نمایشگاه بخشی از آن را به نمایش گذاشتم. می‌توانم بگویم که این آثار در خود واجد نوعی رؤیاپردازی است و با وحشت و هراس نسبتی ندارد». با گردشی در نمایشگاه درمی‌یابیم که بیشتر نقاشی‌ها فیگور زنان است؛ زنان خنیاگری که همگی نوازنده هستند و سازهای ایرانی در دست دارند. آثار این مجموعه، آناتومی دقیق یک انسان را ندارد؛ هرچند کشیدگی اندام‌ها تداعی‌کننده وجود زنانه است. خسروی به این نکته نیز اشاره می‌کند که یکی از دوستانش عنوان «مهربانوان خنیاگر» را برای این آثار برگزیده بود. تکنیک نقاشی‌ها از جهت رنگ، اکریلیک روی بوم است و شیوه کار از جهت ضربه‌های قلم و رنگ‌های روشن و فضاهای بیرون، متأثر از امپرسیونیسم، اما متفاوت از آن؛ چرا‌که هنرمند بیشتر یک شیوه شخصی را دنبال کرده و برعکس هنرمندان امپرسیونیست، این آثار در آتلیه اجرا شده‌اند. خسروی تأکید می‌کند که نقاشی‌کردن برایش شعف دوران کودکی را به همراه دارد: «نقاشی برای من مانند برخورد یک کودک است با قلم و کاغذ و ماژیک رنگی در سال‌های نخستین زندگی‌اش». جمعیت بسیاری برای دیدن آثار آمده‌اند و اینجا و آنجا می‌توان چهره‌های آشنای هنر را دید؛ محمدحسین حلیمی، مریم زندی، ابراهیم حقیقی، ساعد مشکی، فرشته ستایش، ژیلا کامیاب، بهزاد شیشه‌گران، ندا راعی، شبنم طلوع، بهروز متین‌صفت، بهرام جلالی و... . دورتادور نگارخانه، فیگورهای زنان با اندام‌های ظریف و کشیده و استیلیزه دیده می‌شوند. سرها به شیوه زنان در نگارگری ایرانی به یک سمت متمایل شده‌اند و هر پرسونا، مشغول نواختن سازی ایرانی است. پیکره‌ها اغلب بدون چهره و اکثرا در فضایی نامعین به تصویر کشیده شده‌اند. به نظر می‌رسد نقاش قصد داشته به مفهوم زن و موسیقی به صورت کلی بپردازد. در آثاری که فیگورها در طبیعت جا داده شده‌اند، منظره‌ها امپرسیونیستی رنگ‌گذاری شده است. منحنی‌های نرم دایره با فرم کشیده اندام‌ها تناسب دارد و در اکثر تابلوها چشم مخاطب را به مرکز کادر هدایت می‌کنند. صحنه‌های بزم، ساده‌سازی فرم و حالت پیکره‌ها و ترکیب‌بندی‌ها ما را به یاد نگارگری ایرانی می‌اندازد؛ هرچند خسروی خود را مینیاتوریست نمی‌داند و معتقد است در این آثار شیوه چیدمان و شیوه مهندسی‌شده روی تابلو، به سیاق مینیاتوریست‌هاست. در اعلان نمایشگاه «رؤیاهای قرنطینه» نوشته شده این آثار تا ۱۱ خرداد ۱۴۰۲ در نگارخانه سهراب به نشانی خیابان سمیه، بین مفتح و رامسر شماره ۱۴۲ میزبان هنردوستان است.