روایت بدرقه آقای مولر

پیداکردن صدها نفر با نام «توماس مولر» در کشورهای آلمانی‌زبان کار سختی نیست. در واقع‌ ۹۰ نفر از میان بیش از ۴۰۰ هزار عضو باشگاه بایرن مونیخ همین نام را دارند. اما یکی از آنها کسی است که طی ۲۵ سال گذشته در زمین بازی هواداران را به‌ وجد آورده. فردی که نامش در کنار بزرگان این باشگاه چون فرانتس بکن‌باوئر، گرد مولر، سپ مایر، اولی هوینس، کارل-هاینتس رومنیگه و دیگر اسطوره‌ها جاودانه شده است.

جشن قهرمانی باشگاه بایرن‌مونیخ در فصل جاری، به صحنه‌ خداحافظی باشکوهی برای توماس مولر بدل شد؛ اسطوره‌ای که آخرین بازی خانگی‌اش را با پیروزی و دریافت جام قهرمانی به پایان رساند. توماس مولر، بازیکن وفادار ۳۵ساله، با بایرن‌مونیخ وداع کرد؛ تیمی که از نوجوانی خانه‌اش بود و حالا او «اتاق نشیمن» را برای همیشه ترک می‌کند. در دیداری که با پیروزی ۲ بر صفر باواریایی‌ها همراه بود، مولر برای هفتصدوپنجاهمین و آخرین بار با پیراهن بایرن در ورزشگاه آلیانتس آره‌نا به میدان رفت. استقبال گرم هواداران و مراسم رسمی خداحافظی، صحنه‌هایی فراموش‌نشدنی را رقم زد. مولر تا دقیقه ۸۴ در میدان ماند و سپس در میان تشویق ایستاده‌ تماشاگران تعویض شد؛ صحنه‌ای که با ثبت تصویری احساسی از سوی مادرش همراه بود. در پایان بازی، جام قهرمانی به دست مانوئل نویر، کاپیتان تیم، به مولر سپرده شد تا این وداع باشکوه، جلوه‌ای کامل یابد.

پیش از آغاز بازی، داوران و هواداران با قدردانی از مولر، ویدئوی احساسی منتشرشده توسط او در روزهای گذشته را با تشویق‌های پرشور همراه کردند. مردی که از سال ۲۰۰۸ با پیراهن تیم اول بایرن درخشید، اکنون با کارنامه‌ای درخشان از فوتبال باشگاهی آلمان فاصله می‌گیرد: 13 قهرمانی بوندس‌لیگا، دو قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا، شش جام حذفی، هشت سوپرجام آلمان و دو قهرمانی در جام جهانی باشگاه‌ها. مولر هرگز نابغه‌ای ذاتی همچون لیونل مسی یا بازیکنی با فیزیک خاص مانند کریستیانو رونالدو نبود. آنچه او را به این جایگاه رسانده، حداکثر بهره‌وری در زمین است. متولد ویلهایم و بزرگ‌شده شهر کوچک پائل در کنار دریاچه آمِر، مولر چیزی را دارد که در فوتبال مدرن تقریبا از بین رفته: اصالت. او وانمود نمی‌کند کسی باشد که نیست.

فوتبالیستی با تمام وجود که حتی فراتر از هواداران بایرن، در دل بسیاری دیگر نیز جا دارد؛ چراکه نماد چیزهایی است چون گرمای خانوادگی، شوخ‌طبعی ساده و شناسایی بی‌قید و شرط با باشگاه. مولر هرگز سریع‌ترین نبود، بهترین حرکات پا را نداشت با حرکات نمایشی حریفان را گیج نمی‌کرد، اما جام‌ها یکی پس از دیگری وارد ویترین افتخاراتش شده‌اند. کارل-هاینتس رومنیگه در تحسین او گفت: «توماس از تمام توانایی‌هایش بیشترین بهره را برده است». و مربی‌ای که مولر را کشف کرد، هرمان گرلاند، اضافه کرد: «هیچ‌کس نمی‌توانست پیش‌بینی کند توماس به اینجا برسد. اگر کسی بگوید «می‌دانستم»، دروغ می‌گوید». مولر قبل از خود توپ می‌دانست قرار است کجا برود.

قدرتش در تشخیص شهودی، برق‌آسا و دقیق موقعیت‌ها در محوطه جریمه بود. مولر فضاهایی را می‌دید که دیگران نمی‌دیدند. یواخیم لو، سرمربی سابق آلمان، او را این‌گونه توصیف کرد: «اگر مسی جادوگر است، توماس کلاه شعبده‌بازی است؛ هیچ‌وقت نمی‌دانی چه سورپرایزی از درونش بیرون می‌آید». در آخرین بازی‌اش در لیگ قهرمانان با پیراهن بایرن در باران بی‌امان میلان -صدو‌شصت‌وسومین بازی او در این رقابت‌ها- به رکورد تعداد بازی‌های مسی رسید. فقط رونالدو (۱۸۳ بازی) و ایکر کاسیاس (۱۷۷ بازی) بیشتر از او در این رقابت‌ها حضور داشته‌اند. پپ گواردیولا، سرمربی سابق بایرن، گفت مولر نماد نوعی خاص از فوتبال در جهان است که دیگر وجود ندارد. بعد از گل، بیشتر بازیکنان به سمت هواداران یا پرچم کرنر می‌دوند تا جشن بگیرند، «اما توماس می‌دود تا هم‌تیمی‌هایش را در آغوش بگیرد»؛ چراکه مولر هیچ‌گاه خود را جدی‌تر از بازی نگرفته. او می‌تواند به خودش بخندد. همان‌طورکه بازی می‌کرد و حرف می‌زند؛ رک، بی‌پیرایه و مؤثر.