هزاران الهه

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

الهه حسین‌نژاد را نه از پشت تریبون دیدم، نه از قاب جلسات رسمی. او را مثل میلیون‌ها ایرانی دیگر، فقط وقتی دیدم که دیگر نبود. وقتی که نامش با بغض، از میان سطرهای تند یک خبر کوتاه بیرون زد: دختری جوان، جان‌باخته بر سر یک موبایل.

این لحظه‌ها آشناست؛ لحظه‌هایی که وجدان عمومی بیدار می‌شود، فضای مجازی پر از خشم و اندوه می‌شود، ما مسئولان چند جمله تأثربرانگیز می‌گوییم و سپس همه‌ چیز به سکوتی دوباره فرو‌می‌رود، اما اگر سیاست‌گذاری ما فقط بعد از حادثه فعال می‌شود، آیا نمی‌توان گفت خودِ ساختار، در بازتولید این فجایع نقش دارد؟

الهه، فقط یک اسم نیست، بلکه نماد است؛ نماد همه دخترانی که پیش از قربانی‌شدن، دیده نشدند. نماد جامعه‌ای که هنوز در برابر خشونت -به‌ویژه خشونت روزمره، خیابانی و شخصی- ابزار کافی و پیش‌دستانه ندارد.

ما در سیاست‌گذاری عادت کرده‌ایم به واکنش، به اینکه بحران بیاید، بعد طرح بنویسیم. حادثه شود، بعد قانون را به یاد بیاوریم. اما سیاست‌گذاری مسئولانه، یعنی دیدن فریادهای خاموش، پیش از آنکه به فریاد تبدیل شوند، یعنی نجات انسان، پیش از آنکه نامش ترند شود. 

الهه قربانی خشونت بود، اما خشونتی که او را گرفت، فقط از لبه چاقو نیامده بود. خشونت، در بی‌قانونی فضاهای شهری بود. در بی‌توجهی به تدوین سیاست‌ها و قوانینی که به جای مجازات پس از مرگ، امکان زندگی پیش از حادثه را بالا ببرند. 

مجلس، در برابر این فاجعه‌ها مسئول است. مسئول است اگر قانون حمایت از زنان در برابر خشونت را سال‌ها در صف بررسی نگه می‌دارد.

مسئول است اگر از تصویب ساختارهای حمایتی، خانه‌های امن و مشاوره‌های رایگان برای قربانیان غفلت می‌کند. و مسئول است اگر اجازه می‌دهد که اجرای قوانین مصوب، به گزارش و آمار و بیانیه تبدیل شود و نه به تغییر در واقعیت زندگی شهروندان. مجلس باید به جای برخورد واکنشی با بحران‌ها، آینده را پیش‌بینی کند. نیازمند مجلسی هستیم که لایحه حمایت از زنان در برابر خشونت را نه با تعارف و‌ هیاهو و جنجال، بلکه با فوریت تصویب کند. برای پیشگیری از خشونت‌های خیابانی و خانگی، راهکارهای عملیاتی در قانون بگنجاند. سیستم حمایت از قربانیان خشونت را از حالت نمادین به نهاد واقعی تبدیل کند، و از همه مهم‌تر، بر اجرای قانون نظارت کند، نه‌فقط 

تصویب آن. الهه را از دست دادیم. اما هنوز هزاران الهه دیگر هستند که شاید صدای‌شان شنیده نشود، اما جان‌شان، کرامت‌شان و امنیت‌شان به تصمیم‌های ما گره خورده. اگر ما فقط بعد از فاجعه تصمیم بگیریم، هیچ‌گاه جلوتر از درد نخواهیم بود. یاد الهه، باید ما را بیدار کند؛ نه‌فقط به اندوه، بلکه به مسئولیت؛ مسئولیتی برای قانون‌نوشتن، برای ساختن سپر پیش از حمله، برای تغییر پیش از قربانی‌شدن. تا روزی که تیتر اول، نه مرگ دختران، بلکه آرامش  آنان باشد.