عثمان دوتار‌نواز و میراثی که به یادگار گذاشت

عثمان محمدپرست ـ دوتارنواز شناخته‌شده کشورمان ـ پس از اینکه حالش رو به وخامت گذاشت و دو روز در بیمارستان زادگاهش خواف بستری شد، پنجشنبه، ۲۹ اردیبهشت جان خود را از دست داد. او در سال‌های پایانی عمر همچنان عاشق سیم‌های دوتارش بود. تعداد زیادی از مسئولان و هنرمندان کشور درباره درگذشت او پیام‌های تسلیتی منتشر کرده‌اند. کیهان کلهر نیز درباره او نوشته است: «امانتدار و قدردان میراث گرانبهایی که از او و گذشتگان پیش از او به جا مانده باشیم». او بخشی از سخنان این هنرمند را نیز بازنشر کرده که در آن می‌گوید: «این موسیقی همه را به خدا می‌رساند، همه را به ذکر وامی‌دارد»؛ ویدئویی کوتاه که اسباب تشویق است و ایجاد و شور و علاقه برای هنرمندان نوازنده کشورمان. ایسنا نیز به بازخوانی گفت‌وگو و گزارشی پرداخته است که سال پیش با او داشته‌اند. در این گزارش آمده است: «او روی ویلچرش نشسته و از خاطراتش می‌گوید، از اینکه پدرش مخالف تارزدن او بوده و مردم هم در آن دوران به چنین جوانِ اهل موسیقی‌ای مطرب می‌گفتند و آزرده‌خاطرش می‌کردند اما عثمان از آنها ناراحتی‌ای به دل ندارد و آن توهین‌ها را به حساب فضای فرهنگی آن زمان می‌گذارد. برای ساززدنش استادی نداشته؛ صدای ساز را شنیده و ابزارش را در دست دیگران دیده و به آن علاقه‌مند شده و شروع به ساززدن کرده است. به گفته خودش ساززدن را از خدا یاد گرفته و لطف خدا بوده است. پدر عثمان مخالفت جدی با ساززدن او داشته و به همسرش گفته که او را به خانه راه ندهد اما در روزی که صدای موسیقی عثمان را که در وصف پیامبر اسلام(ص) آواز می‌خوانده، می‌شنود، نظرش تغییر می‌کند و می‌گوید هرچه دارم خرج موسیقی تو می‌کنم. از نظر استاد محمد‌پرست، تمام دوتار ذکر خداست و مدام از خدا یاد می‌شود. چهار کلاس سواد دارد و پس از مدرسه به کار‌کردن پرداخته است؛ از دامداری پدرش تا بازکردن مغازه خواروبارفروشی و پس از آن هم خریدن اتوبوس. می‌گوید «مگر من کی هستم؛ از دامداری پدرم شروع کردم و الان آن‌قدر مردم من را دوست دارند، این لطف خدا است». عثمان رمز موفقیتش را نوکری نکردن برای کسی به‌جز مردم می‌داند؛ می‌گوید: «من دروغ نگفتم، دزدی نکردم، خیانت نکردم، چاخان نکردم» و از همه مهم‌تر که «پول» نگرفته است. از نظر او پول زندگی مردم را اداره می‌کند اما هیچ‌وقت به سمت پول نرفته و طبق دستور خدا و رسولش کار کرده است. از محبوبیتش می‌گوید، از سفرهای خارجی‌ای که به کشورهایی از‌جمله آلمان، آمریکا، روسیه، ژاپن، انگلیس و... رفته. از تهران، مشهد و دیگر شهرهای داخلی هم یاد می‌کند. محبت تک‌تک مردم را به یاد دارد. اگرچه در روزگاران قدیم که تازه ساززدن را آغاز کرده بود، بعضی از مردم او را با صفات خوبی یاد نمی‌کردند اما عثمان از آن زمان‌ها گذر کرده و به محبوبیتی که الان نزد مردم دارد، می‌بالد. عثمان محمدپرست پس از دوتار، ویولن و برخی سازهای دیگر را هم نواخته است؛ با حسی که به قول خودش «دیوانگی» است از لحظات نواختن سه‌گاه، شور، همایون و... با دوتارش برایمان صحبت می‌کند. می‌گوید: «خیلی‌ها باور نمی‌کنند اما من با همین دوتارم چنین چیزهایی را نواخته‌ام؛ چیزهایی را که با شش‌تار و... می‌زنند، با همین دو تار می‌زنم». عثمان با همت خیران و مردم، بانیِ ساخت ۹۲۰ مدرسه شده است. با دوتارش به همه چیز رسیده و با همین سیم‌های دوتار آبرومند شده و از زندگی‌اش رضایت دارد. مراسم تشییع و اقامه نماز بر پیکر این هنرمند روز جمعه، ۳۰ اردیبهشت، هم‌زمان با نماز ظهر، در مصلای خواف برگزار و او در همین شهر نیز به خاک سپرده شد.