عهدی با جامعه موسیقی؛ از لاهه تا امروز

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

بابک رضایی

غروب زیبای بهاری در شهر لاهه و ما در سفری به دعوت مرکز موسیقی هلند برای طراحی همکاری‌های متقابل موسیقایی بین ایران و هلند در سال ۲۰۰۹ بودیم‌. آن زمان، مدیرعامل وقت انجمن موسیقی ایران بودم و طبق برنامه‌ریزی میزبان، به کنسرتی در ژانر موسیقی معاصر رفتیم؛ در سالنی که به ما گفته بودند در این ژانر موسیقی‌ از جایگاهی شاخص نه‌فقط در هلند، بلکه در سراسر اروپا برخوردار است.

در آن سالن ارزشمند، قاب عکسی از علیرضا مشایخی، هنرمند توانمند موسیقی ایران، در میان سرآمدان موسیقی معاصر جهان قرار داشت‌. عکسی که نام زیبای کشورمان را به شایستگی نمایندگی می‌کرد و غرور ایرانی‌بودن را با خود به همراه داشت. صبح گرم تابستانی چند روز پیش‌ که استاد علیرضا مشایخی با مهر و فروتنی ‌ -که منش بزرگان است- به دیدارم آمدند، ناگهان و پس از گذشت سال‌ها، دیدن سیمای مهربان ایشان یادآور همان تصویر در میان چهره‌های برتر موسیقی معاصر جهان شد. استاد علیرضا مشایخی، امروز در برابر من و ذهنم، بار دیگر یادآور سنگینی مسئولیتی شدند که در برابر پاسداشت مفاخری همچون ایشان، در برکشیدن نام ایران و فرهنگ و هنر آن‌ بر عهده داریم.

اگرچه وظیفه حوزه کاری من و همکارانم در دفتر امور موسیقی، خدمت به تمامی جامعه موسیقی است، فارغ از کسوت، ژانر یا هر ویژگی دیگری، اما دیدار با هنرمندان بزرگی همچون علیرضا مشایخی، شهرام ناظری، حسین علیزاده، داریوش پیرنیاکان، حسن ریاحی، داوود گنجه‌ای، همایون شجریان و... که هر‌یک به شکل و مناسبتی در چند ماه اخیر و در کسوت مدیر، افتخار دیدارشان را داشته‌ام، همواره تذکری است تا پیمانی را که در ابتدای این راه با جامعه موسیقی بسته‌ام، به خود یادآور شوم. حالا و بار دیگر از جامعه بزرگ و عزیز موسیقی کشور می‌خواهم تا در این راه صعب، با همراهی، هم‌فکری، نقد و پیشنهادهایشان یاری‌ام کنند‌ که جز با همراهی ایشان، جبران عقب‌ماندگی‌ها و تحقق آرمان‌های فرهنگی موسیقی ایران میسر نخواهد شد.