خیز بلند فوتبال زنان برای حضور در آسیا

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

تیم ملی فوتبال زنان کشورمان در دومین دیدار خود بوتان را در هم کوبید تا نشان دهد برای صعود به جام ملت‌های آسیا حسابی عزم خود را جزم کرده است. اما این پیروزی‌ها بیشتر از آنکه ما را خوشحال کند، نگرانمان می‌کند. نگرانی از این بابت که مسئولان فدراسیون فوتبال، توجه کمتری به فوتبال زنان نشان دهند و این‌گونه موفقیت‌ها را حاصل توجه سران فدراسیون فوتبال به این رشته بدانند. اما واقعیت این است که زنان فوتبالیست به دلیل سال‌ها محرومیتی که کشیده‌اند، در هر میدانی که مقابل حریفان خود قرار می‌گیرند هم از استعداد ذاتی‌شان استفاده می‌کنند، هم همان بحث همیشگی: غیرت ایرانی. اما واقعیت این است که استعدادها روزی به پایان خط می‌رسند و اگر جانشینی نداشته باشند، روند سقوط و تنزل آغاز می‌شود. همان اتفاقی که در فوتبال مردان افتاده، اما به دلیل کمیتی که وجود دارد، افت کیفیت هنوز آن‌چنان که باید و شاید محسوس نیست. غیرت هم ممکن است جایی به ناامیدی و بی‌انگیزگی تبدیل شود. تا کی می‌شود با شور و شوق بازی کرد؟ گذشت زمانی که رگ گردن‌ها بیرون می‌زد و پول «کالای منحوسی» بود که برای غیرتی‌ها معنا نداشت. اما فوتبال مدرن با این مفاهیم سنتی بیگانه است. بازیکن به پول احتیاج دارد چون ورزش شغل اوست. اما نگاه متولیان فدراسیون فوتبال به داستان فوتبال زنان این‌گونه نیست. آنها با اندک بودجه‌ای که خرج این تشکیلات می‌کنند، می‌اندیشند که کافی است. متأسفانه یا خوشبختانه فوتبال و فوتسال هم با نتایج خوبی که می‌گیرند، این تصور و تفکر را بیشتر در مردان تصمیم‌گیرنده تقویت می‌کنند که نیاز این بخش تا همین اندازه کافی است. تمرینات یکسان حتی چه‌بسا سخت‌تر به دلیل پوشش متفاوت، مسابقه با زمان برابر، تعداد تعویض‌های یک اندازه، قوانین یکسان اما نگاه و شرایط نابرابر.

فوتبال زنان در مرحله انتخابی جام ملت‌های آسیا شانس صعود دارد. با این پیروزی‌های پرگل و تفاضل گل خوبی که تا این لحظه به دست آورده‌اند می‌توان به یک افتخارآفرینی دیگر امیدوار بود. اما کاش کسی این موفقیت را به نام فدراسیون و رئیس آن سند نمی‌زد، حتی به نام نایب‌رئیس زنان فدراسیون. این موفقیت باید در تملک بازیکنان و مربیان باشد. بازیکنانی که فقط دو دیدار تدارکاتی داشته‌اند و سرمربی که کمتر از یک ماه توانسته تیم منسجمی را جمع کند. قابل قبول است که فوتبال زنان به‌ویژه در آسیا همچنان کودک نوپایی است که دوران طفولیت خود را سپری نمی‌کند و بدون رشد و ترقی چشمگیری در جا می‌زند. به غیر از شرق آسیا که در تمام رشته‌های ورزشی خیره‌کننده پیشرفت داشته و خود را از آسیا جدا کرده‌اند و احتمالا در کمتر از یک دهه دیگر عربستان هم به جمع آنها اضافه می‌شود، دیگر کشورها در بخش فوتبال زنان همچنان در حال توسعه و سرمایه‌گذاری در بخش پایه هستند؛ همان اتفاقی که در فوتبال ما غالبا در حد یک شعار است. فرقی نمی‌کند که فوتبال مردان باشد یا زنان، همه چشمشان به دنبال نتایج آنی است و برنامه‌های آتی شوخی است که سر بزنگاه باید هزار اما و اگر برای عدم موفقیت‌مان جور کنیم.

این روزها که فوتبال زنان خیز بلندی برای صعود به جام ملت‌های آسیا برداشته، کاش فدراسیون فوتبال هم نگاه تبعیض‌آمیز خود را حذف می‌کرد و کنار می‌گذاشت تا بر‌ابری واقعی در فوتبال شکل بگیرد و همان‌قدر که دغدغه لیگ برتر مردان و تیم ملی مردان را دارند، نگاه عمیقی هم به لیگ زنان و تیم‌های ملی زنان می‌انداختند. فوتبال زنان بخشی از فدراسیون فوتبال است و این متولی باید برابری را به‌درستی اجرا کند. داد سخن دادن از اینکه نگاه ما یکسان است، حلوایی است که خیلی دهان کسی را شیرین نمی‌کند. یک بار واقعی و بدون «شوآف» برای فوتبال زنان هم همان‌قدر ریخت‌وپاش کنید که برای فوتبال مردان انجام می‌دهید. با شهامت بازی‌های فوتبال و فوتسال زنان را نشان دهید تا سرمایه‌گذاری در این بخش هم شکل بگیرد. اگر می‌گوییم زمینی برای تمرین دختران و زنان بخش فوتبال و فوتسال نیست، نگویید که استقلال و پرسپولیس هم زمین ندارند. توجیه مناسبی نیست، چون این دو باشگاه پایتخت هم باید شکل و شمایلی حرفه‌ای به خود می‌گرفتند. نه اینکه هر سال دست و دل هوادارانشان بلرزد که آیا مجوز حرفه‌ای می‌گیرند یا نه، یا همچون خانه به دوش‌ها، در مسیر این زمین و آن زمین برای تمرین باشند. 

تا نگاه برابری نباشد، فوتبال و فوتسال زنان بر کاکل غیرت و استعداد می‌چرخد، اما روزی هم می‌رسد که دلسردی باعث شود خبری از استعداد نباشد. از آن روز بترسید.