نغمه‌های داودی مرغ سحر خاموش نمی‌شود
یکی از جلوه‌های درخشان فرهنگ و هنر غنی ایران، جشن‌های ملی-میهنی و موسیقی، بخش برجسته‌ای از هویت فرهنگی و هنری در تاریخ باشکوه و پرفروغ ایران‌زمین است.
یکی از جلوه‌های درخشان فرهنگ و هنر غنی ایران، جشن‌های ملی-میهنی و موسیقی، بخش برجسته‌ای از هویت فرهنگی و هنری در تاریخ باشکوه و پرفروغ ایران‌زمین است. جغرافیای فرهنگی ایران خاستگاه برپایی جشن‌ها و آیین‌های سرور و شادمانی بومی-محلی، قومی-مذهبی و ملی است؛ از جشن‌های محلی مانند «عروسی درخت نارنج » در شیراز تا گل‌غلتان و گلاب‌گیران در کاشان و سمنان، آب‌پاشونک در گرم‌ترین روز تابستان و جشن آب و درخت و طبیعت و بزم نکوداشت روز عشق و تجلیل مردان از همسران خود در اسفندماه و جشن کوچه و خیام‌خوانی در بوشهر و فستیوال انار در پاوه کردستان و کوهدشت لرستان و اجرای موسیقی‌های محلی و مقامی در خراسان و سیستان و ترکمن‌صحرا و نواهای دلنشین آذری گرفته تا جشن ملی سده و تیرگان و بزرگداشت آرش کمان‌گیر در مازندران و مهرگان در تقویم اوستایی برای پیروزی کاوه آهنگر بر ضحاک ستمگر و جشن خانواده در شب یلدا و سرآمد همه آنها جشن ملی و جهانی نوروز همراه با کاروان‌هایی از خواننده‌ها و نوازنده‌ها و پایکوبی و شادمانی، همگی نشانه‌هایی از مانایی و پویایی فرهنگی است که شادی و سرور را برای مردم سرزمین خود به ارمغان آورده تا افراد جامعه با حضور در این جشن‌ها به تفریحات سالم پرداخته و روان افسرده خود را شاد و خستگی فکری و جسمی را از تن و روح خویش دور سازند و اندکی از آلام و غم‌ها و رنج‌های خود را به فراموشی بسپارند.
جشن‌های محلی و قومی و مذهبی هنگامی که در جشن‌های ملی در هم تنیده می‌شوند و آن‌گاه که با موسیقی هم‌نوا و هم‌آوا می‌شود و با سازهای کهن دم‌ساز می‌شود و به سرود ملی و خوانش همگانی می‌رسد، علاوه بر آثار و جنبه‌های ماندگار اخلاقی و اجتماعی و ترویج نشاط و سرزندگی که در جامعه بر جای می‌گذارد، پرتوی از ستایش و پرستش یگانه پروردگار جهان را نیز در بر می‌گیرد تا پاکی و زیبایی و شادی آفریدگار هستی را به نمایش بگذارد. در فلسفه برگزاری و بزرگداشت جشن‌های ایرانی در فرهنگ کهن این سرزمین، بر تأمین آرامش و صلح و صفا در وطن و دیگر مردمان و سرزمین‌ها و عبور از نیروهای اهریمنی و پیروزی بر پلشتی‌ها و تحکیم دوستی‌ها و گسترش مهر و محبت و همزیستی و همیاری و همبستگی ملی تأکید شده است. فرهنگ و هنر، این سرمایه بزرگ و بی‌بدیل ملی که امروز در اختیار ملت عزیز و نجیب ایران و نظام حکمرانی کشور قرار گرفته است، شایسته همه‌گونه پاسداری و بهره‌مندی بایسته است.
در شرایطی که مردم و کشور روزهای دشواری را سپری می‌کنند و با مشکلات عدیده اقتصادی و تحریم و تورم و بحران‌های پرخطری مانند کمبود آب و برق و گاز و... دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند و با شکیبایی در هنگامه تجاوز دشمن شکوه همبستگی ملی را به نمایش گذارند، استفاده خردمندانه از ثروت عظیم فرهنگی و هنری ایران فرصت بی‌نظیری را فراروی حاکمیت و دولت قرار داده است تا بدون زحمت و هزینه، اندکی از اندوه و دل‌نگرانی‌های مردم بکاهند.
برگزاری جشن‌های خیابانی؛ چه از مناسبت‌های مذهبی باشد و چه از رویدادهای فرهنگی و تاریخی، حداقل همراهیِ نظام حکمرانی و دولت با مردمی است که امروز و فردا و همواره ایران نیازمند حضور وحدت‌بخش و انسجام ملی آنهاست. اینک این پرسش اساسی مطرح است که چرا و چگونه و در چنین زمینه‌ای جشن فرهنگی میدان آزادی لغو می‌شود. سرمایه اساسی رئیس‌جمهور و دولت، صداقت آنهاست. با مردم صادقانه بگویید چه نهادی مقابل مردم و دولت ایستاده است. اگر بهانه این است که شرایط آماده نیست، فرصت بدهید که دو هفته دیگر شرایط را مهیا کنند تا جشن فرهنگی میدان آزادی برگزار شود.
همایش باشکوه پیاده‌روی اربعین و جشن 10کیلومتری غدیر از میدان انقلاب تا آزادی و جشن فرهنگی موسیقی ملی در هفته وحدت همگی از متن و بطن فرهنگ ملی و دینی ما برخاسته و مکمل یکدیگرند. مستقبلین این رویداد فرهنگی عموما حاضران در این برنامه‌ها و جشن‌ها و همایش‌‌ها هستند. همان‌هایی هستند که در تجاوز ۱۲روزه دشمن با انسجام ملی پای ایران ایستادند. دولت و نظام حکمرانی باید با نگاه مسئولانه و غرورآفرین به این جشن‌ها و شادمانی‌ها، مردم را در کنار خود و ایران نگه دارد. دولت باید به فوریت به تجدید مجوز برگزاری کنسرت فرزند خلف ایران‌زمین، هنرمند شایسته همایون شجریان، اقتدار خود و همراهی با مردم را به نمایش بگذارد تا فرهنگ و هنر و هنرمندان و مردمی که به ایران و سربلندی آن عشق می‌ورزند، پایدار بمانند.
آخرین مقالات منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.
