از رنجی که می‌بریم

نسرین محمدباقری، معلم: چندروزی است که خبر نگرانی و حساسیت رئیس‌جمهور نسبت به معدل دانش‌آموزان از تیترهای خبری آموزش و پرورش است و واکنش‌های متفاوتی از سوی معلمان به همراه دارد.

جناب صحرایی این دل‌نگرانی و به قول خودش پدرانگی را منحصر به ایشان می‌داند و برای شانه خالی‌کردن از زیر بار مسئولیت، وضعیت موجود آموزش را به دولت قبل نسبت می‌دهد و باز برای دلگرمی رئیس‌جمهور، گزارشی از آمار معدل کل دانش‌آموزان ارائه می‌دهد که نتایج نسبتا بهتری است. او باز مثل پدر و مادری که فرزندشان در جلوی میهمان یا شخص بزرگی خرابکاری کرده و با چشم‌غره به بچه حالی می‌کنند که بالاخره میهمان خواهد رفت و به حسابت خواهیم رسید، از ارزشیابی معلمان توسط دانش‌آموزان در خرداد‌ماه خبر می‌دهد.

آقای رئیس‌جمهور، جناب وزیر، نگرانی شما نسبت به وضع تحصیلی بچه‌ها ارزشمند است. واقعیت تلخ را قبول کنید که حال آموزش در ایران خوب نیست. من نگران این نگرانی شما هستم! می‌دانید چرا؟ به همین زودی رؤسای ادارات و مدیران مدارس برای کسب رضایت شما احتمالا متوسل به اجبار معلمان برای نمره کیلویی دادن و نمایش وضعیت گل و بلبلی خواهند شد. اگر عمیقا به دنبال ریشه‌یابی موضوع هستید، علت افت تحصیلی را نه‌تنها در آموزش و پرورش بلکه در حوزه‌های بودجه، سیاست، اقتصاد، بهداشت و... دنبال کنید. ضمنا خاطرتان باشد نتایج گزارش‌شده مربوط به دانش‌آموزان حاضر در مدرسه است و آمار نگران‌کننده‌ای از بازماندگان تحصیل و ترک‌تحصیل‌کرده‌ها موجود است. آقای رئیس‌جمهور گرانی بیداد می‌کند. از سفره‌های مردم خبر دارید که هر سال و هر ماه از گوشت و مرغ و پروتئین و شیر و... خالی‌‌تر می‌شود و کودکانی که در سنین رشد تغذیه مناسب ندارند قطعا بهره هوشی کمتری خواهند داشت؟ آیا خبر دارید در سال‌های اخیر بر اثر فشارهای اقتصادی برخی از دانش‌آموزان دختر نیز به اجبار مشغول به کار هستند؟ گرانی، بی‌کاری، فقر و به دنبال آن طلاق والدین همه از عوامل اثرگذار بر روی فرزندان و به تبع آن وضع تحصیلی است. آقای وزیر از رضایت شغلی معلمان چه اندازه خبر دارید؟ آیا گمان می‌کنید با اجرای رتبه‌بندی، زندگی معلم‌ها زیرورو شد؟ اگرچه معیشت ما هنوز مشکلات بسیار دارد و زیر خط فقر زندگی می‌کنیم، ولی بیش از شما نگران وضع تحصیلی دانش‌آموزان هستیم. ما همچنان که به عنوان یک شهروند از مشکلات مختلف رنج می‌بریم، از رنج دانش‌آموزانی که مانند فرزند خود می‌دانیم و آینده ایران به دست آنها ساخته خواهد شد نیز رنج می‌بریم. ما از عدم عدالت آموزشی رنج می‌بریم. ما از عدم اجرای قانون اساسی برای تحصیل رایگان رنج می‌بریم. مافیای کنکور، مؤسسات آموزشی و مدارس خاص، امید موفقیت در کنکور بچه‌های مناطق کم‌برخوردار را می‌بلعد. باور کنیم امروز موفقیت سهم دانش‌آموزانی است که والدینشان برای تحصیل آنها هزینه بیشتری می‌پردازند. ما از شنیدن آرزوی مهاجرت فرزندان خود رنج می‌بریم. ما از بی‌‌علاقگی بچه‌ها به درس رنج می‌بریم. ما از درس‌دادن مطالب آموزشی که برای بچه‌ها جذابیتی ندارد رنج می‌بریم. حال دل بچه‌ها خوب نیست و ما از دیدن تمام رنج‌های دانش‌آموزان خود رنج می‌بریم.

ما به سهم خود تلاش می‌کنیم در ساعت درسی‌مان بچه‌ها را به آینده و روزهای بهتر امیدوار کنیم. شما نیز با معلم‌ها از فاصله دور صحبت نکنید. به حرف‌هایشان گوش دهید. با کمک هم تلاش کنیم تا حال دل همه فرزندانمان خوب شود؛ آن وقت حال معدل و آموزش هم خوب خواهد شد.