تصویرگری بانوی اول نیویورک در حمایت از غزه

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

نشریه نیویورکر در جدیدترین شماره خود مقاله‌ای با عنوان «در غزه، خانه فقط یک خاطره است» منتشر کرده است. این مقاله تصاویر آن در شبکه‌های اجتماعی بر مبنای آثاری از «راما دواجی» است.

نام او‌ این روزها به خاطر انتخاب‌شدن همسرش، «زهران ممدانی»، به عنوان شهردار نیویورک بیشتر شنیده می‌شود. به‌تازگی گاردین او را بانوی اول نسل زد نامیده است. «راما دواجی» البته پیش‌تر نیز حمایت خود را از زنان و کودکان فلسطینی در غزه اعلام کرده بود و در جشن پیروزی لباسی از طراح فلسطینی-اردنی، «زید حجازی» پوشیده بود.

***

در ادامه به بخش‌هایی از این مقاله اشاره می‌شود.

پس از اعلام آتش‌بس، بسیاری از فلسطینی‌هایی که طی جنگ از خانه‌هایشان آواره شدند، هنوز سوگوار مکان‌هایی هستند که دیگر امکان بازگشت به آنها را ندارند؛ خانه‌هایی که اغلب مجبور شدند در چند دقیقه ترک کنند و اکنون فقط در خاطره وجود دارند.

سازمان ملل متحد تخمین می‌زند که حداقل ۱.۹ میلیون نفر در طول جنگ غزه آواره شده‌اند. یکی از آنها «شاهد شملی» ۲۰ساله است و در حال حاضر در اردوگاهی در دیر البلح، در مرکز نوار غزه، زندگی می‌کند.

«شملی» و خانواده‌اش در برج الجندی المجهول زندگی می‌کردند؛ ساختمانی ۱۴ طبقه که روبه‌روی یک بستنی‌فروشی و یک فروشگاه ورزشی قرار داشت و محل سکونت صدها نفر بود. در ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۵، آنها از حمله قریب‌الوقوع مطلع و مجبور به تخلیه منطقه شدند. به آنها ۲۰ دقیقه فرصت داده شد. او به محمد ر. مهاویش گفت: «آن ۲۰ دقیقه مثل دو ثانیه بود». روایت او نوع فاجعه‌ای را که فلسطینی‌ها متحمل شده‌اند و اینکه چگونه این فاجعه تفکر آنها را درمورد آنچه در پیش است، حتی پس از آتش‌بس به تصویر می‌کشاند؛ روایت‌هایی از احساسات آنها درمورد خانه و آینده، در حالی که هیچ تصور قطعی درباره آنها ندارند. بیشتر آنها چند دقیقه فرصت داشتند تا از خانه‌ای که زندگی، خاطرات، اسناد، عکس‌ها و نسل‌ها در آن جمع شده بود، خارج شوند. بسیاری با لباس‌های تن‌شان فرار کردند. برخی فقط توانستند اسناد هویتی یا یک تلفن همراه بردارند.

وقتی پس از آتش‌بس تلاش کردند به مناطق سابق خود بازگردند، چیزی جز ویرانه، خاکستر، اسکلت‌های فروپاشیده ساختمان‌ها و خیابان‌هایی بی‌نام‌ونشان باقی نمانده بود. مساحت وسیعی از مناطق مسکونی عملا «پاک شده» و از میان رفته‌اند. بسیاری برای تشخیص خانه خود باید از میان خرابه‌هایی عبور می‌کردند که هیچ نشانی از گذشته در آنها باقی نمانده بود.

مقاله گزارش می‌دهد که از دست‌ دادن خانه برای فلسطینی‌ها فقط از دست‌ دادن یک ساختمان نیست، بلکه از دست‌ رفتن هویت، ریشه‌ها، تاریخ خانوادگی و شبکه اجتماعی است. برای بسیاری، «خانه» جایی بود که چند نسل در کنار هم زندگی کرده بودند؛ بخشی از پیوند گسترده خویشاوندی که در غزه اهمیت حیاتی دارد.

در مقاله چندین روایت از زندگی پر از تعلیق مردم غزه آمده است:

زنی که با نابودی خانه‌اش، عکس‌ها و‌ خاطرات همه سال‌ها، حس می‌کند گذشته‌اش «محو شده»! یا مردی که سال‌ها صرف ساختن خانه سه‌طبقه‌اش کرده بود و آن را «سرمایه زندگی» می‌دانست، اما اکنون شاهد زمین پر از آجر و شیشه‌خرده است و از همه دردناک‌تر کودکانی که از هر صدای بلندی می‌هراسند و نمی‌دانند چرا به خانه برنمی‌گردند.

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.