آقای پزشکیان، تعامل با ستادهای انتخاباتی خود را آغاز کنید

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

‌جواد شرف‌خانی  -   عضو ستاد مرکزی انتخاباتی دکتر مسعود پزشکیان

روز سه‌شنبه آقای دکتر پزشکیان، رئیس‌جمهور محترم، در دیدار اعضای جبهه اصلاحات ایران اظهار کرد که‌ امروز حتی آمادگی داریم بر مبنای انصاف و عدالت با اپوزیسیون نیز گفت‌وگو کنیم؛ چرا‌که حل مسائل کشور نیازمند گفت‌وگو و نه تقابل است.

این صحبت آقای رئیس‌جمهور مرا یاد شعارهای انتخاباتی ایشان می‌اندازد. یکی از آنها رفع فیلترینگ بود. دولت در طول مدت یک سال هنوز موفق به اجرای این برنامه نشده است. فارغ از اینکه نگارنده موافق یا مخالف این شعار باشد، تحقق شعار انتخاباتی را برای حفظ سرمایه‌های اجتماعی لازم و ضروری می‌داند؛ زیرا برنامه‌ها و شعارهای هر نامزد انتخاباتی به مثابه تبلیغات کالا یا محصول بوده و پس از انتخابات بایستی عین آن محصول (شعار انتخاباتی)، تحقق یابد و مردمی که بر مبنای آن برنامه‌ها نامزد مورد نظر خود را انتخاب کردند، از مزایای آن شعارها بهره‌مند شوند.

با این مقدمه برمی‌گردم به بحث اصلی: «گفت‌وگو با اپوزیسیون بر مبنای انصاف و عدالت». مسئله مهم اینجاست که تاکنون چند بار دولت منتخب با یاران انتخاباتی خود گفت‌وگو کرده است؟ همان‌هایی که شبانه‌روز در مقابل آماج حملات ستادهای انتخاباتی رقیب در حمایت از دولت وفاق از هیچ تلاشی فروگذار نکردند، افراد و شخصیت‌هایی که می‌توانستند سال‌های سال سرمایه‌های اجتماعی دولت وفاق باشند، آنهایی که اگر هر‌کدام از آنها در ستاد انتخاباتی دیگری فعالیت می‌کرد، امروز جایگاه بهتری داشت. توجه به این نکته ضروری است که برخی از افراد ستادهای انتخاباتی آقایان جلیلی و قالیباف به مراتب جایگاه بهتری از برخی فعالان ستادهای انتخاباتی رئیس‌جمهور دارند. ولی دولت وفاق هنوز نتوانسته است آن‌گونه که باید با ستادهای انتخاباتی خود گفت‌وگو کند و این را بدانیم که مفهوم گفت‌وگو این است که هم بگوییم و هم بشنویم.

چرا ما باید با برخی اظهارات خود دل نزدیکان‌مان را بشکنیم؟ آقای رئیس‌جمهور، اگر یک پله از ستادهایتان فاصله بگیرید، آن‌گاه ‌می‌توان به اصلاح‌طلبانی اشاره کرد که در ستاد نبودند‌ اما از برنامه‌های شما حمایت کردند. یک پله دیگر فاصله بگیریم به اصلاح‌طلبانی می‌رسیم که‌ نه از برنامه‌های شما حمایت کردند و نه حامی دیگر نامزدها بودند. پس از اینها، منتقدان و نیز کسانی هستند که با صندوق‌های رأی قهر کرده بودند و قرار شد پس از انتخابات با اینها گفت‌وگو شود. در این بین رسانه‌های حامی را نیز نباید از یاد ببریم؛ زیرا نقش حیاتی داشتند. همه این گروه‌ها و ده‌ها گروه دیگر که می‌توان نام برد، اینها شهروندان کشور عزیزمان هستند که اپوزیسیون نیستند و هیچ خطری برای این کشور ندارند.

اما دولت وفاق چقدر با این گروه‌ها گفت‌وگو کرده و توانسته آنها را به حامی تبدیل یا حداقل آنها را حفظ کند؟ هر وقت دولت وفاق توانست با یکی از این گروه‌ها بنشیند، گفت‌وگو کند و آنها را قانع کند، آن‌گاه برای گفت‌وگو با اپوزیسیون بر مبنای انصاف و عدالت گام بردارد تا اپوزیسیون نیز بر مبنای ترس و لرز گفت‌وگو کند. پرواضح است که اگر این گروه‌های داخلی را که غالبا دلسوزان دولت هستند،‌ همراه خود داشته باشیم، اپوزیسیون در گفت‌وگو با ما بسیار لرزان و هراسان خواهد بود.