جهانبخش بدون تیم کاپیتان می‌ماند؟
علیرضا جهانبخش در سال‌های اخیر همواره جزء بازیکنان ثابت فهرست‌های تیم ملی بوده است. چه زمانی که در اروپا بیشتر بازی می‌کرد و چه زمانی که حتی بدون تیم است، جزء نورچشمی‌های سرمربی تیم ملی به حساب می‌آید. اما تا چه زمانی این روند ادامه دارد؟ با توجه به رویکرد فعلی امیر قلعه‌نویی در تیم ملی و نوع مواجهه او با برخی از بازیکنان باتجربه تیمش، احتمالا اگر جهانبخش در این فصل نقل‌وانتقالات هم مشتری نداشته باشد، در اردوی بعدی تیم ملی حضور دارد، اما ادامه این شرایط بدون شک به نفع او و آینده فوتبالش نخواهد بود.
به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،
شرق: علیرضا جهانبخش در سال‌های اخیر همواره جزء بازیکنان ثابت فهرست‌های تیم ملی بوده است. چه زمانی که در اروپا بیشتر بازی می‌کرد و چه زمانی که حتی بدون تیم است، جزء نورچشمی‌های سرمربی تیم ملی به حساب می‌آید. اما تا چه زمانی این روند ادامه دارد؟ با توجه به رویکرد فعلی امیر قلعه‌نویی در تیم ملی و نوع مواجهه او با برخی از بازیکنان باتجربه تیمش، احتمالا اگر جهانبخش در این فصل نقل‌وانتقالات هم مشتری نداشته باشد، در اردوی بعدی تیم ملی حضور دارد، اما ادامه این شرایط بدون شک به نفع او و آینده فوتبالش نخواهد بود.
او فصل گذشته پیش از پایان بازی‌ها، از هیرفین جدا شد. در ماه‌های اخیر هم شایعات تأییدنشده‌ای درباره تلاش برخی از باشگاه‌ها بزرگ ایرانی برای به‌خدمت‌گرفتن این بازیکن به گوش رسید اما همان‌طورکه مدیر برنامه‌هایش به رسانه‌ها گفته است، جهانبخش ترجیح می‌دهد همچنان در خارج از ایران بماند و به بازی در لیگ‌های اروپایی ادامه دهد. اما باید پرسید که مگر او فعلا خواهانی هم دارد؟ در حال حاضر اخبار زیادی درباره آینده جهانبخش شنیده نمی‌شود و مشخص نیست که کاپیتان تیم ملی دوست دارد در اروپای بدون تیم زندگی کند یا مجبور می‌شود پیراهن یکی از تیم‌های حاشیه خیلج فارس را به تن کند. نکته قابل توجه این است که در سکوت خبری که دور جهانبخش را گرفته، سرمربی تیم ملی خیلی اهمیتی به این مسئله نمی‌دهد و همچنان به او به چشم یک کاپیتان نگاه می‌کند. آیا حضور مداوم جهانبخش در تیم ملی جا را برای جوانانی که پشت خط مانده‌اند تنگ نکرده است؟ او به اندازه کافی در تیم ملی نقش و حضور داشته و زمان آن فرارسیده که سرمربی تیم ملی هم جسارتی به خرج دهد و از بازیکنانی استفاده کند که مؤثرتر هستند. کاپیتان تیم ملی به غیر از اینکه از دنیای باشگاهی فاصله گرفته، از فرم ایدئال برای بازی در تیم ملی هم فاصله معناداری دارد. اما اینکه امیر قلعه‌نویی شهامت ندارد یک پاک‌سازی اساسی در تیمش انجام دهد قابل تأمل است.
او نمی‌خواهد نتایج احتمالی در جام جهانی را از دست بدهد و امید دارد که برای اولین‌بار از مرحله گروهی این رقابت‌ها صعود کند و افتخاری برای خود رقم بزند. اما واقعیت این است که با یک تیم مسن این اتفاق حتی در جام جهانی ۴۸تیمی هم دور از دسترس به نظر می‌رسد. به غیر از شرکت در جام کافا، تیم ملی هنوز دیدار تدارکاتی با هیچ حریفی نداشته و حتی دیدار دوستانه با شیلی هم منتفی شده است. در روزهایی که تیم‌های صعودکرده به جام جهانی برنامه‌های تدارکاتی خود را اجرا می‌کنند، کاپیتان تیم ایران حتی در یک تیم باشگاهی لیگ دسته دوم اروپا هم بازی نمی‌کند. سطح توقع آن‌قدر بالاست که دوستان تمایلی به بازی در لیگ ایران ندارند. از یک سو مسئله گرفتن اقامت و پاسپورت کشورهای اروپایی هم مطرح است که بعضی از بازیکنان ماندن در لیگ‌ها و تیم‌های نازل را به جابه‌جایی ترجیح می‌دهند. در هر حال این سبکی است که برای خود انتخاب کرده‌اند و مشکلی نیست، اما به شرط اینکه آسیبی متوجه فوتبال ملی نشود. فعلا که دوره عافیت دوستان در تیم ملی است. با خیال راحت به تیم ملی دعوت می‌شوند، آمادگی لازم را ندارند، بازوبند کاپیتانی را به بازو می‌بندند، حتی اگر چندان هم در میان مردم و افکار عمومی محبوب نباشند و منتقدان زیادی هم داشته باشند.
آخرین اخبار روزنامه را از طریق این لینک پیگیری کنید.
