طب زیر آسمان کبود

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

جامعه پزشکی ایران یک بار دیگر در یکی از سخت‌ترین آزمون‌ها، زیر بمباران، دود و انفجار پایبندی خود به سوگند در ایفای وظایف اجتماعی‌اش را به اثبات رساند. جامعه ما پایمردی پزشکان ایرانی در جنگ ایران و عراق را هنوز در یاد دارد. فراموش نکرده است که در بحران کرونا چگونه با کمترین امکانات و با وجود مغاک دهشتناکی که شبه‌علم گسترده بود، به رهایی کشور از این بحران یاری رساند. به همین ترتیب پایمردی جامعه پزشکی ایران در جنگ 12روزه را هم از یاد نخواهد برد. روزهایی که نه‌تنها آسمان از دودهای جنگ و بلا پر شده بود، بلکه اذهان هم آکنده بود از تصوراتی که جز تردید و یأس نمی‌پراکندند؛ تردید در چیزهایی که بدیهی بود و یأس از آینده‌ای که پیش از آن هم امیدی به آن نمی‌رفت.

در روزهایی که کار روزانه، راند بخش، ویزیت بیماران سرپایی، حضور در اتاق عمل و... پیکاری بزرگ شده بود، جامعه پزشکی ایران جا‌خالی نداد. جوانانی که حساس‌ترین مشاغل را به شکل آموزش حین خدمت عهده‌دار بودند. جوانان دستیاری که جامعه و وزارت بهداشت هنوز موفق به رعایت حقوق انسانی حداقلی ایشان نشده است، بی‌ریا شبانه‌روز در خدمت بیماران بودند. و چه خانواده‌هایی که به‌ خاطر همین مسئولیت فرزندان جوانشان با هراس بمباران در خانه‌های خود مانده بودند و هر وحشتی را تحمل می‌کردند تا فرزندشان از ایفای مسئولیت اجتماعی خود باز‌نماند.

آن بخش از جامعه پزشکی که هنوز بر کار اصلی خود یعنی درمان مردم استوار مانده بود؛ پزشکان عمومی، متخصصان داخلی، عفونی، قلب، اطفال، زنان، جراحان ارتوپدها و... همه و همه آن کسانی که به بیماری و تروما به معنای مطلق آن می‌پردازند، همان‌ها که با کمترین تعرفه‌ها و بیشترین تحقیری که شبه‌علم و ضد‌علم باعث آن می‌شود، روزگار می‌گذرانند. آنها که ذره‌ای به جانب زیبایی و کارهای غیرضروری منحرف نشده بودند، همان‌ها هستند که با حضور فعال خود در سخت‌ترین شرایط، چراغ امید را روشن نگه داشتند. مگر نه اینکه درمان مثل ارزاق عمومی از مهم‌ترین احتیاجات و دغدغه مردم است؟ در این دوران نه‌تنها جامعه پزشکی اجازه نداد وقفه‌ای در درمان بیماری‌های معمول و روزمره پدید آید، بلکه درمان بیماران پیچیده و نادر هم متوقف نشد.

همه اینها در حالی بود که رسانه رسمی از بحران و تنگنایی که مردم در آن دچار شده بودند برای جاانداختن روایت و تلقی خود که تنها اقلیتی تماما به آن معتقدند استفاده می‌کرد. روایتی که نمی‌توانست توجیه‌کننده همبستگی میلیونی و ملی مردم در دفاع از کشور باشد و بالطبع نمی‌توانست آن را تقویت کند. از سوی دیگر رسانه‌های خارجی که به طرز شگفت‌آوری با وجود قطع ارتباط مردم با یکدیگر در دسترس بودند، اخبار را به قیمت تحلیل و روایت گاهی خائنانه خود در اختیار می‌گذاشتند. تحلیل‌هایی که در کمال پررویی می‌خواست ثابت کند لازم است ما بمیریم و نابود شویم تا اوضاع درست شود؛ آن‌هم با تهاجم ارتشی که همین اواخر بیشترین درجات بی‌رحمی خود را با کشتار مردم بی‌گناه در صف نان در غزه به نمایش گذاشته بود. ارتشی که بی‌رحمی آن احتمالا از خشونتی مقدس و اساطیری ریشه می‌گیرد. مردم ما مدت‌هاست خشونت مقدس و ریشه‌های آن را می‌شناسند و به راحتی فریب نمی‌خورند.

در چنین فضای تیره و تاری که از در و دیوار فریب و نیرنگ و دروغ می‌بارد، جای خالی خدمات پزشکی می‌توانست دردی مضاعف ایجاد کند که نکرد.