تعطیلی مراکز هنری

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

شرق: در پی شرایط خاص و بحرانی که کشور با آن روبه‌روست و هم‌زمان با آغاز جنگ در ایران، تمامی فعالیت‌های هنری از جمله نمایشگاه‌های هنری، افتتاحیه گالری‌ها، اختتامیه‌ها، اجراهای زنده و برنامه کلیه گالری‌ها تا اطلاع ثانوی تعطیل است.

جامعه هنری ایران نیز هم‌پای مردم در سوگ، اضطراب و تأمل به سر می‌برد. افتتاحیه نمایشگاه‌های زیر به هفته‌های آینده موکول شد. نمایشگاه‌های ارسیا مقدم در گالری هما، نسترن صفایی در گالری آران، بهاره-بخش دو در گالری لیام، آزاده شهریاری‌فر در گالری شیدایی، کیان وطن در جامعه هنری دیهیم، نادر ترکمن در گالری سهراب، فرزین راه‌نشین در گالری کیمن، مهدی شریفی در گالری شمیس، غزاله توکل‌مند در گالری افرند، مازیار طهوری در گالری شیرین (طبقه 1) و لیلا یعقوبی در گالری شیرین (طبقه 2)، کیانا میرزایی در گالری آداپا، حمیدرضا افشار در گالری ویستا، افسانه پرچگانی در گالری جاوید، مریم وند در گالری نگر، هانیه رحیمیان و شیوا اباذریان در گالری سو، فاطمه رادپور در گالری آریا، فریبا میریان و پرنیان خاطره در گالری نیان، افسانه مسائلی و سحر مختاری در گالری اُ و اردشیر میرمنگره در گالری طراحان آزاد.

سایر گالری‌ها نیز تمامی فعالیت‌های خود را متوقف کرده و تا اطلاع ثانوی تعطیل است. البته هفته گذشته، پیش از آنکه خبرهای جنگ سایه بیندازد، فضای هنری تهران به علت تقارن برنامه‌های گالری با تعطیلات خردادماه چند افتتاحیه محدود داشت و بیشتر گالری‌ها به ادامه نمایشگاه‌ هفته‌های گذشته خود پرداختند.

گالری هما با اضافه‌کردن تصویری از نقاشی فرهاد مشیری از نقشه ایران نوشت: نقاشی نقشه اثر فرهاد مشیری که در سال 2010 در بونامز عرضه شد و آن زمان از طرف جامعه هنری به سانتیمانتالیسم متهم بود ولی زمان معنای امروزین آن را تغییر داد. اصلا چه عیبی دارد آدم وطنش را سانتیمانتال دوست داشته باشد؟ اگر ایرانی باشید با هر نگاه و ایدئولوژی فقط نگریستن به این خاک و مرز پرگهر دل شما را آرام می‌کند. این روزها بیشتر مراقب خودتان و مادرمان ایران باشید.

تاریخ هنر نشان می‌دهد که در بزنگاه‌های بحرانی، از جنگ جهانی اول و دوم گرفته تا جنگ بوسنی و اشغال عراق، هنر همواره یکی از مهم‌ترین عرصه‌هایی بوده‌ است که دستخوش سکوت، تغییر یا واکنش شده است. اما این واکنش‌ها یکسان نبودند. در بسیاری موارد، نقش هنر در دوران جنگ نه در بازنمایی مستقیم خشونت و چهره جنگ، که در مستندسازی عاطفی، ثبت حافظه جمعی، یا حتی ایجاد فضایی برای تفکر و تأمل و اثرات پساجنگ شکل گرفته است. به‌ عنوان نمونه، در جریان جنگ داخلی اسپانیا، اثر پیکاسو -نقاشی مشهور گرنیکا- بیش از آنکه صرفا اعتراضی سیاسی باشد، تبدیل به سندی بصری از وحشت و فروپاشی درونی که در جامعه وجود داشت، شد.

از سوی دیگر، در دوران محاصره سارایوو (۱۹۹۲–۱۹۹۶)، هنرمندان محلی نه‌تنها تولید اثر را متوقف نکردند، بلکه با اجرای نمایش، برگزاری نمایشگاه‌های کوچک در زیرزمین‌ها و ساخت پوسترهای دست‌ساز، تلاش کردند نوعی حیات هنری زیرزمینی را حفظ کنند. این نمونه‌ها نشان می‌دهد که واکنش هنری به جنگ در میان هنرمندان بسیار متفاوت است. در ایران نیز، تجربه جنگ هشت‌ساله با عراق، دوره‌ای‌ است که در آن، هنرمندان با شیوه‌های مختلفی به واقعیت جنگ واکنش نشان دادند. از نقاشی‌های تمثیلی و آثار گرافیکی ماندگار آن دوران گرفته تا تصویرسازی‌های روزنامه‌ای یا خلق نقاشی‌های دیواری، همه در تلاشی جمعی، وجهی از جنگ را بازتاب دادند؛ گاه در قالب حمایت از روایت رسمی‌ و گاه به‌ طور ضمنی و انتقادی.