مجازی‌شدن کلاس‌ها، خط قرمز آموزش
چند روزی است که زمزمه‌هایی از برگزاری مجازی کلاس‌ها شنیده شده و می‌شود. گرچه بهانه این کار در گفته‌های آشکار و پنهان دست‌اندرکاران، امنیت دانش‌آموزان در صورت بروز جنگ است، اما گاه بهانه‌های دیگری همچون ناترازی انرژی و قطع آب و برق و... نیز مطرح شده است.
به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،
چند روزی است که زمزمه‌هایی از برگزاری مجازی کلاس‌ها شنیده شده و می‌شود. گرچه بهانه این کار در گفته‌های آشکار و پنهان دست‌اندرکاران، امنیت دانش‌آموزان در صورت بروز جنگ است، اما گاه بهانه‌های دیگری همچون ناترازی انرژی و قطع آب و برق و... نیز مطرح شده است.
نگرانی از مجازی‌شدن آموزش و آسیب‌های آن به قدری افزایش یافته که گروه‌هایی از کنشگران مدنی و برخی از خانواده‌ها دست‌به‌‌کار شده و کارزارهایی رسانه‌ای-مجازی در راستای مخالفت با آن به راه انداخته‌اند. در یکی از این کارزارها که عنوانش «اعتراض و مخالفت با آموزش مجازی در سال 1404» است، آمده: «دلایل اصلی این مخالفت عبارت‌‌اند از: 1-کاهش کیفیت آموزشی در علوم پایه 2- آسیب به رشد اجتماعی و ارتباطی دانش‌آموزان 3- ایجاد بی‌عدالتی آموزشی میان خانواده‌ها 4- افت انگیزه و تمرکز در فرایند یادگیری 5- تضعیف مهارت‌های پایه‌ای همچون نوشتن و تمرین حضوری 6- بروز آسیب‌های جسمی و روانی ناشی از استفاده مداوم از وسایل دیجیتال». برای کسانی که دشواری‌های آموزش و پرورش را دنبال می‌کنند و آسیب‌های جبران‌ناپذیر آموزش‌های مجازی در دوران کرونا را از سر گذرانده‌اند، این‌گونه خبرها بسیار شگفت‌آور، نگران‌کننده و حتی آزار‌دهنده است.
چگونه ممکن است کسی مسئول و کارشناس و حتی معلم و پدر و مادر باشد و نداند که همچنان آموزش نه‌تنها در ایران، بلکه در گستره جهانی، گرفتار آسیب‌های وحشتناک دوران همه‌گیری است. امروز دانش‌آموزان پایه‌های نخست دبستان در دوران کرونا، یا در سال‌های پایانی دبستان هستند یا دوره متوسط نخست را می‌گذرانند و همه می‌دانیم که این گروه از دانش‌آموزان دست‌کم و همچنان درگیر مهارت‌های پایه‌ای خواندن و نوشتن و حساب هستند. نهادهای جهانی در گستره آموزش همواره در نشست‌ها، بیانیه‌ها، نوشتارها و نتایج پژوهش‌ها هشدار داده و تأکید می‌کنند که باید تلاش کرد بار دیگر گرفتار مجازی‌شدن آموزش نشویم یا در صورت بروز، آمادگی بیشینه خود برای رویارویی با آن را داشته باشیم.
در این شرایط چگونه دست‌اندرکاران به آسانی و بدون کمترین نگرانی‌ای از مجازی‌شدن کلاس‌ها سخن می‌گویند؟ به‌راستی شگفت‌آور است! آن‌هم زمانی که مجازی‌شدن آموزش، دشمن هر دو شعار کلیدی و سرنوشت‌ساز پزشکیان به‌عنوان رئیس دولت، یعنی عدالت آموزشی و کیفیت‌بخشی به آن است. به گواه پژوهش‌های جهانی، بازماندگی فیزیکی و غیر‌فیزیکی از آموزش، کاهش عدالت آموزشی و افت کیفیت آن سرراست از پیامدهای آموزش مجازی بوده و جبران آن برای بخش بزرگی از خانواده‌ها ناشدنی است و حتی بسیاری از دولت‌ها نیز نتوانسته‌اند آن‌چنان که باید و شاید از پس جبران آن برآیند. در دوران کرونا، از سویی با همه تلاش‌های خیرین، سازمان‌های مردم‌نهاد و تا اندازه دولت امکانی فراهم نشد که همه دانش‌آموزان تبلت، گوشی یا رایانه شخصی داشته باشند و از دیگر سو دولت و آموزش و پرورش در پشتیبانی‌های کارآمد از این شکل آموزش سربلند بیرون نیامدند.
از این‌رو بخش بسیار بزرگی از جامعه آموزشی ما از آموزش بهینه و کیفی جا ماندند. بسیاری از خانواده‌ها و شاید نزدیک به همه آنها، توان پشتیبانی آموزشی از بچه را نداشتند و حتی با داشتن ابزارهای درخور، دانش و مهارت بایسته برای پیشبرد آموزش، نه‌تنها برای پدر و مادرها، بلکه بخشی از آموزگاران هم فراهم نبود. سخن پایانی اینکه دست‌اندرکاران آموزش، به‌ویژه وزیر، نباید اجازه دهند فضای ذهنی و فیزیکی برای چنین کاری آماده شود. ایشان و تیم مدیریتی او موظف‌اند خط قرمز تعطیلی و مجازی‌شدن آموزش را به هیئت دولت و نهادهای بالا‌دستی تحمیل کنند؛ به‌گونه‌ای که مدرسه و کلاس واپسین جایی باشد که به خاطر ناترازی انرژی، آلودگی و سردی و گرمی هوا و مراسم‌های گوناگون به تعطیلی کشیده شود؛ البته خدای ناکرده حساب جنگ جداست. ما چشم به راه موضع‌گیری روشن وزیر و از او بالاتر رئیس دولت هستیم تا جامعه را از این نگرانی برهانند و خط قرمز تعطیلی مدرسه‌ها به هر بهانه‌ای را به‌روشنی به مردم و نهادهای تصمیم‌گیر دیگر بفهمانند.
آخرین اخبار یادداشت را از طریق این لینک پیگیری کنید.
