خون به پا خواهد شد

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

یوسف مجیدی:   بعد از هفته‌های کسالت‌آور فیفادی، بالاخره زندگی دوباره برای فوتبال‌دوستان معجزه‌هایش را رو کرد و به آنها نشان داد که زندگی زیباست؛ به‌خصوص برای هواداران یونایتد که مدت‌هاست روزهای خوششان رفته است و منتظر تناسخ روح سر الکس در تن و جان مربی دیگری هستند. اجازه دهید به ششم نوامبر سال 1986 بازگردیم. مربی تندمزاج و کج‌خلق اسکاتلندی جایگزین ران اتکینسون انگلیسی شد. ران اتکینسونی که در حضور تقریبا پنج‌ساله‌اش (از ژوئن 1981 تا نوامبر 1986) تنها دو بار قهرمان جام حذفی شده بود و بالاترین رتبه‌ای که در لیگ کسب کرده رتبه سوم بود. جدا از سقوط رتبه و نتایج افتضاح فصل 86 (‌از 13 بازی اول فصل تنها موفق به کسب چهار امتیاز شده بود)، به نقل از روزنامه گاردین، تایمز و دیلی‌میل، بی‌نظمی و اختلافات درون‌تیمی نیز تأثیر بسزایی در کنارگذاشتن او از یونایتد داشت؛ چراکه بنای تیم استوار بر دو بازیکن محبوبش یعنی برایان رابسون و نورمن وایت‌ساید بود. از طرف دیگر الکس فرگوسن 45ساله، در آبردین نتایج خوبی کسب کرده بود؛ سه بار قهرمان لیگ اسکاتلند، چهار بار جام حذفی‌، یک جام اتحادیه و یک سوپرجام اسکاتلند. 

مهم‌ترین رویداد در زمان حضور اسکاتلندی در آبردین، ربودن تاج اروپا در 11 می ‌1983 از اسپانیا و رئال‌مادرید بود و درست سه سال بعد از این سرقت، در تاریخ ششم نوامبر 1986 به اولدترافورد رفت تا میراثی 26ساله بسازد. تا قبل از قهرمانی فصل گذشته لیورپول‌ و با گذشت 12 سال از آخرین قهرمانی و آخرین فصل حضور سر الکس فرگوسن، همچنان پرافتخارترین تیم لیگ جزیره، منچستریونایتد بود. معمولا در فوتبال اصلی‌ترین رقابت و رقیب، تیم همشهری‌ است. اما برای سرالکس این‌گونه نبود؛ منچسترسیتی برخلاف حالا، رقیب جدی و پرخطری نبود و حتی در لیگ حضور نداشت. مهم‌ترین رقیب همان‌طور که خود سر الکس اواخر دهه 80 در مصاحبه‌ای با دزموند کین (بازنشر این مصاحبه در سال 2002 در روزنامه گاردین بود) گفت، «بزرگ‌ترین چالش من پایین‌کشیدن لیورپول از آن جایگاه لعنتی‌شان بود». 39 جام از آن لیورپول و 23 جام برای یونایتد. از بین بردن این اختلاف برای هرکسی در آن زمان کاملا دست‌نیافتنی به نظر می‌رسید. سر الکس دوست‌داشتنی نه‌تنها این اختلاف را از بین برد، بلکه میراثی تکرار‌نشدنی برای خود و شیاطین سرخ ساخت.

به اندازه کافی از گذشته یاد کردیم و حالا برگردیم به 19 اکتبر 2025. 9 سال انتظار، ۹۰ دقیقه جنون، از گل ثانیه 62 برایان امبومو تا تیرک‌های پیاپی و سیو‌های سن لمنس و در نهایت ضربه سر هری مگوایر در دقیقه 84. ضربه سری که به یک کابوس 9ساله پایان داد؛ 9 سال بدون برد در آنفیلد و باخت‌های وحشتناک 7بر صفر و 4 بر صفر. اهمیت این بازی تنها در شکستن این نحسی نبود؛ روبن آموریم که در شرایط نه‌چندان مطلوبی به سر می‌برد، دستاورد فصل پیشش به گزارش فوت‌موب هفت برد، شش مساوی و 14 باخت بود و با کسب این نتایج تا لبه کنار گذاشته‌شدن رفت. اما همان‌طور که در مصاحبه بعد از بازی با لیورپول اذعان کرد: «زمانی که رسانه‌ها کار من را تا کریسمس تمام‌شده می‌دانستند، هواداران به من اعتماد کردند و باز هم پشت من ایستادند. بسیار خوش‌شانس هستم که چنین هواداران بی‌نظیری از من حمایت می‌کنند». بی‌شک هواداران یونایتد بعد از نتیجه کسب‌شده در آنفیلد حمایت خود از آموریم را بیش از پیش خواهند کرد. با توجه با این برد و برد هفته پیش مقابل ساندرلند، آموریم به اولین سلسله بردهای پیاپی خود دست یافت. اما به گفته خود او بازی هفته بعد با برایتون بسیار مهم و پراهمیت است. در حال حاضر رتبه نهم را در جدول از آن خود کرده و با توپچی‌های لندنی صدرنشین تنها شش امتیاز فاصله دارد. اما یونایتد به واسطه راه‌نیافتن به رقابت‌های اروپایی، یک برتری استراتژیک نسبت به رقبای اصلی خود کسب کرده و آن این است که توان این را دارد که تمام تمرکزش را معطوف به لیگ کند؛ در حالی که رقبایی مانند لیورپول، آرسنال، منچسترسیتی، چلسی، نیوکاسل و... با برنامه بازی‌های فشرده، باید در هر دو جبهه لیگ جزیره و اروپا بجنگند. باید ایستاد و خاموش ماند و تنها تماشا کرد که آیا منچستر بحران‌زده پسافرگوسن، دوباره جام لیگ جزیره را بالای سر خواهد برد یا خیر.

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.