پاسفیک؛ گرانیگاه تهدیدات ژئوپلیتیکی چین

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

‌ژئوپلیتیک فراآتلانتیک دو پیامد مهم شکل‌گیری پیمان ورشو و ناتو را به دنبال داشت، اما در ژئوپلیتیک فرا‌پاسیفیک هنوز هیچ پیمان دفاع دسته‌جمعی فراگیر شکل نگرفته است. در حوزه پاسیفیک موازنه قوا به عوامل گوناگونی ارتباط دارد؛ عواملی ناهمگون که بهترین فرصت را برای چیرگی و توسعه مواضع استراتژیک چین فراهم کرده است.

کشورهای حوزه پاسیفیک نگرش‌های متفاوتی نسبت به امنیت ملی خود دارند. در‌واقع این کشورها تهدیدات چین نسبت منافع ملی خود را به یک میزان برآورد نمی‌کنند. همین امر از شکل‌گیری یک پیمان جمعی کشورهای حوزه پاسیفیک در برابر توسعه‌طلبی‌های چین جلوگیری می‌کند. استرالیا بزرگ‌ترین متحد غرب در حوزه پاسیفیک است. این کشور یک دوگانگی استراتژیک در قبال تهدیدات امنیتی چین دارد؛ از یک سو روابط اقتصادی گسترده‌ای با چین دارد و از سوی دیگر پیمان امنیتی چین و جزایر سلیمان واقع در شمال شرق این کشور، یک تهدید امنیت ملی برای استرالیا به شمار می‌رود.

چین و فیلیپین اختلاف‌های سرزمینی دیرینه‌ای بر سر دریای جنوب چین دارند؛ چین بخش وسیعی از این دریا را ‌قلمرو ملی خود می‌داند و با فشار نظامی، فیلیپین را از این دریا و جزایر مورد ادعا آن دور کرده است. در دریای شرق‌ چین، کشمکش بر سر جزایر غیرمسکونی سن‌کاکو تحت تصرف ژاپن یک ماجرای قدیمی است؛ چین و تایوان ادعای مالکیت این جزایر را دارند. این نمونه دیگری از تضاد استراتژیک در حوزه پاسیفیک بوده و تایوان به‌ عنوان متحد غرب، با چین برای فشار بر ژاپن همسو می‌شود. پیمان‌های نظامی هماهنگی با گسترش تهدیدات چین در حوزه پاسیفیک شکل نگرفته است؛ به ‌طوری که روابط استرالیا و ژاپن بیشتر در قالب همکاری اقتصادی است. چین و ژاپن همکاری اقتصادی را گسترش داده‌اند. استراتژی دوسویه چین، گسترش همکاری اقتصادی منطقه‌ای و تحکیم مواضع نظامی را پیش‌رو دارد. در چنین شرایطی، در ژئوپلیتیک فرا‌پاسیفیک شکل‌گیری یک پیمان دفاع جمعی برای رویارویی با توسعه‌طلبی‌های روز‌افزون چین امکان‌پذیر نیست. چین تبدیل به یک شریک تجاری و یک تهدید منطقه‌ای شده است؛ پدیده‌ای که در نهایت تهدیدی برای امنیت بین‌المللی خواهد بود.

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.