دست از سر این تیم زخمی بردارید

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

شرق: باید کم‌کم دلمان برای پرسپولیس بسوزد. تیمی که هنوز مربی ندارد و هیچ‌کس هم جواب نمی‌دهد بالاخره سرنوشت نیمکت این تیم به کجا خواهد رسید. از سوی دیگر، هستند کسانی که برای چسبیدن به این تیم همچنان در سایه حرکت می‌کنند و به هر شکلی سعی دارند که حاکمیت خود را در این تیم حفظ کنند. مثلا علی آقا پروین در گفت‌وگو با یک رسانه فرموده‌اند که تا امروز خبر نداشتند که کارتال به تهران برنمی‌گردد. شما درست می‌فرمایید، ما هم سعی می‌کنیم باور کنیم که خبر نداشتید ولی‌ یعنی با همین اینترنت نیم‌بند خبری در این زمینه نخوانده بودید یا دوستان از باشگاه ندایی نرسانده بودند که «مصطفی بی»‌ همچنان در آمدن به تهران تردید دارد؟ شما بگویید نخوانده‌اید ما هم باور می‌کنیم، ولی چرا دوباره درباره دانش مربیان ایرانی صحبت می‌کنید که از همه بهتر هستند و همان حرف‌های دو دهه قبل را تکرار می‌کنید؟ این بار شما باور کنید که این صحبت‌ها «نخ‌نما» شده است. «نان بیاتی» است که هوادار به آن لب نمی‌زند. شاید مربی ایرانی بهتر باشد و از همتای فرنگی خود در کوتاه‌مدت بهتر عمل کند، ولی چشممان را که نباید روی واقعیت ببنیدیم. حرف شما درست سلطان،‌ مصداق بارزش همین مجتبی جباری است. بعد از مُشتی مربی بی‌سرانجام، بالاخره توانست امسال برای استقلال یک روز خوش رقم بزند. ولی از آنجایی که به نظر شما، مدیران فوتبال ما غرب‌زده هستند و عاشق فرنگی‌ها، هشت شاکی و عاصی را کنار گذاشتند تا سیدورف و ساپینتو نقشه راه امسال استقلال را بکشند.

علی آقا پروین همچنان روی موضع خود که «مهدی تارتار» یکی از بهترین‌هاست و حاشیه ندارد و توان رساندن پرسپولیس را به اوج و قهرمانی دارد پافشاری می‌کند. او بارها هر زمان که نیمکت قرمزها کمی با تردید مربیان برای ماندن یا رفتن روبه‌رو شد، به «طرفه‌العینی» ‌نام مهدی تارتار را به میان آورده است. باید ابراز تأسف کرد کسی که سال‌ها مالک معنوی پرسپولیس بود و برای سر پا نگه‌داشتن این تیم، کلیت باشگاه را صندوق عقب پیکانش می‌ریخت و از این‌ ور شهر به آن ور می‌برد،‌ چرا در سال‌های اخیر به سهم‌خواهی از این باشگاه برآمده و دست از مداخله‌های بی‌مورد برنمی‌دارد. کسی که می‌توانست حامی تیم ریشه‌دار پایتخت در روزهای بحرانی باشد، امروز نمک روی زخم قرمزهاست. رفیق گرمابه و گلستان رضا درویش با دست خود از عرش به فرش رسیده و کمتر کسی این روزها به دنبال صداکردن نام او به عنوان یک ناجی است. کاش این سهم‌خواهی پیش‌کسوتان سرخابی‌ها روزی به پایان می‌رسید. شما آمدید، بردید، باختید،‌ خوشحالی آفریدید، اشک مردم را درآوردید و باید می‌دانستید که روزی خواهید رفت. اجازه می‌دادید به عنوان سمبل از شما نام برده می‌شد، نه کسی که هوادار از آوردن نامش پرهیز کند.