نخستین همکاری گالری «اُ» با نصرالله مسلمیان

این مجموعه آثار که از دهه ۷۰ شمسی شروع به شکل‌گرفتن کرده، نمایانگر تغییر رویه‌ای درخور توجه از آثار نمادپردازانه پیشین نصرالله مسلمیان است. شیوه کاری که آن را بسیار جدا‌افتاده از پیچیدگی تجربه زندگانی می‌داند. او با دورشدن از آثار بزرگ و نمادین روی بوم، به سمت خلق آثاری درون‌نگر که از تجربه شخصی‌اش برآمده و تحت تأثیر شرایط انضمامی و تجربه مدرنیسم بود، سوق داده شد.

انتزاع و پیکرنمایی موجود در این آثار، هر دو به یک اندازه در خلق اثر مورد توجه بوده‌اند؛ خصلتی که نمایانگر عقیده مسلمیان در تنوع فرم‌های زندگی است. اشخاصی که او به تصویر می‌کشد، ساختارهایی نمادین نبوده، بلکه نمایانگر حضوری شکل‌گرفته از تاب‌آوری انسان هستند. او به‌ جای افرادی معین، چهره‌هایی که بار تاریخ شخصی و جمعی را به دوش می‌کشند، تصویر می‌کند.

زبان تصویری او توسط پارادوکسی گیرا برجسته می‌شود: همنشینی رنگ‌های آرام‌بخش و درخشان با تجلی‌هایی از تراژدی. این ناهنجاری عاطفی، چنان مخاطب را به فضایی از تأمل و آسیب‌پذیری فرو می‌برد که صحه‌ای بر تعهد مسلمیان در به‌ نمایش گذاشتن وضعیت انسان و مسئولیت جمعی ما به هنگام بحران می‌گذارد. پرداخت عمیق او به هویت، حافظه فرهنگی و تأثیر پایدار تاریخ بر اکنون‌ در پرتره‌هایی که او تحت‌ تأثیر نگارگری ایرانی از زنان می‌کشد، مشهود است. با‌این‌حال، پرداخت به این مسئله را با احتیاط جهت‌دهی می‌کند؛ به‌گونه‌ای که تعادلی ظریف میان تحسین و نکوهش، بازتاب و پرهیز قائل شود. ترکیب‌بندی‌های مسلمیان غنی از عناصر نمادینی است که از معانی کلیشه‌ای و ثابت خود دوری می‌کنند.

این نمادها به جای ارجاع به معانی رایج اجتماعی خود، آگاهانه مبهم و باز باقی می‌مانند تا معانی شخصی و مبهم را تداعی کنند. بهره‌گیری او از فرم‌های کلاژمانند به بُعد احساسی آثارش عمق می‌بخشد و هم‌زمان با دعوت به ‌ارجاعات واقع‌نمایانه، به تفکر مستمر، فضایی گشوده برای تفسیر فراهم می‌آورد.