از بلوچستان چهره خشن نشان ندهید
از ورود اولین دستگاه فیلم‌برداری به ایران بیش از یک قرن می‌گذرد. دستگاهی که موجب رونق صنعت فیلم و سینما شد. در بلوچستان شاید اولین فیلم سینمایی درمورد بلوچ و بلوچستان را مسعود کیمیایی با ساخت فیلم (بلوچ) در سال ۱۳۵۱ شروع کرد. آغازی که از همان ابتدا بد شروع شد و دیواری که اولین خشت آن کج گذاشته شد تا این دیوار تا ثریا کج رود و متأسفانه این سنت بد همچنان تاکنون بد ادامه دارد. «بلوچ» فیلمی بود که با تجاوز دو قاچاقچی به یک زن شروع و با قتل و بی‌هویتی بلوچ به پایان رسید.
کریم بخش‌کردی تمندانی: از ورود اولین دستگاه فیلم‌برداری به ایران بیش از یک قرن می‌گذرد. دستگاهی که موجب رونق صنعت فیلم و سینما شد. در بلوچستان شاید اولین فیلم سینمایی درمورد بلوچ و بلوچستان را مسعود کیمیایی با ساخت فیلم (بلوچ) در سال ۱۳۵۱ شروع کرد. آغازی که از همان ابتدا بد شروع شد و دیواری که اولین خشت آن کج گذاشته شد تا این دیوار تا ثریا کج رود و متأسفانه این سنت بد همچنان تاکنون بد ادامه دارد. «بلوچ» فیلمی بود که با تجاوز دو قاچاقچی به یک زن شروع و با قتل و بی‌هویتی بلوچ به پایان رسید. بعد از آن بیشتر هنرمندانی که درمورد بلوچ بلوچستان فیلم ساختند، داستان فیلم‌شان بیشتر بر قاچاق و قتل و خشونت تأکید داشت. هر هنرمندی که به بلوچستان آمد و فیلم ساخت، فقط خشونت دید و قاچاق.
هنر و هنرمند بی‌تعهد یک قوم اصیل را به جامعه و دنیا با دو شاخص تنفرانگیز و بد خشونت و قاچاق مواد مخدر معرفی کرد. فرقی نمی‌کند فیلم با عشق شروع شود و کارگردان آن خانم آبیار باشد یا اینکه فیلم برای خنده باشد و تفریح و بابک گودرزی آن را ساحته باشد یا فیلمی فرهنگی و اجتماعی باشد. گویا در ذهن هنرمندان ما از بلوچ و بلوچستان فقط قاچاق و مواد مخدر حک شده و قابل تغییر و پاک‌شدن نیست. فرقی نمی‌کند نام فیلم بلوچ باشد یا قافله، بدوک، تاراج، طائل، عقرب جرار، صف‌شکن، روز صفر، شبی که ماه کامل شد یا ایران ۳ و... . فرقی نمی‌کند کارگردان مسعود کیمیایی باشد و فیلم قبل از انقلاب ساخته شده باشد یا مجیدی، جوانمرد، بهروز افخمی، آبیار، گودرزی و... و بعد از انقلاب ساخته شده باشد... . فرقی نمی‌کند کارگردان مرد باشد یا زن. در بیشتر فیلم‌ها قاچاق و خشونت و قتل هدف اصلی است. نمایندگان محترم سیستان‌و‌بلوچستان «دکتر درخشان» و «سعیدی» برای اولین بار اعتراض خود به این جفا به بلوچ و بلوچستان را از تریبون مجلس اعلام کردند که جای تقدیر است؛ اما انتظار مردم این است که به اعتراض بسنده نکنند و با هنرمندانی که با عینک بدبینی، یک قوم خوشنام و اصیل را بد جلوه می‌دهند، رفتاری دیگر در پیش بگیرند.
هنرمندان عزیز، بلوچ و بلوچستان واقعیت‌های زیادی برای نمایش در سینما و تلویزیون دارد، به استان ما سفر کنید و از نزدیک این واقعیت‌ها را ببینید و از آن فیلم بسازید تا دنیا شما را تحسین کند، از فقر و محرومیت، تبعیض و بی‌عدالتی قومی و مذهبی، عقب‌ماندگی آموزشی، بهداشتی، جاده‌های مرگ، کودکان کار، مدرسه کپری، سوختن جوانان برای لقمه‌ای نان، جولان مافیای قاچاق سوخت و مواد مخدر که ریشه در جایی دیگر دارد و بلوچ و بلوچستان به ناحق متهم به آن است. از «هوتک»؛ همان آبشخور مشترک انسان دد و دام که هر سال چندین قربانی هم می‌گیرد. حداقل اندکی تاریخ بخوانید و مبارزات بلوچ و بلوچستان با استعمار را بر پرده سینما ببرید. از جنرال دایر بپرسید تا بلوچ و بلوچستان را به شما بهتر معرفی کند. به آمار و اطلاعات واقعی و مستند رسمی از مراجع رسمی مراجعه کنید تا به شما بگوید: گرچه بلوچستان در فقر و محرومیت مقام اول را در کشور دارد، در قتل و خشونت، طلاق و معضلات اجتماعی رتبه آخر را در مقایسه با دیگر استان‌ها دارد.
بلوچستان سرزمین حشر و مدد است، سرزمین میار جلی و زهم و کپن و پتر و گذشت و بخشش است، سرزمین دینداری و پایبندی به اصول اخلاقی و انسانی است. سرزمینی که فرهنگ، آداب و رسوم و سنت‌های اصیل فرهنگی خود را حفظ کرده و دچار استحاله فرهنگی نشده است، بلوچ و بلوچستان مشکلاتی دارد؛ اما نه به آن بزرگی که هنرمندان با عینک‌های ذره‌بینی خود بزرگ می‌بینند و در بزرگ‌نمایی آن بیش از حد یا از روی نا‌آگاهی یا عامدانه و هدفمند غلو می‌کنند.
