گزارش مرگ یک زندانی

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

در خبرها آمده است‌ سمیه رشیدی در زندان قرچک درگذشت‌. چگونگی این مرگ از دو‌ منظر در حال روایت‌شدن است؛ روایتی که خبرگزاری میزان منتشر کرده و روایتی که هم‌بندانش می‌گویند. این خبر با تیتر «فوت یک متهم با سابقه متعدد همکاری با منافقین در بیمارستان/ جزئیات سوابق پزشکی س.ر و ارتباطات مستمر وی با گروهک تروریستی/ استنکاف خانواده متهم از ارائه وثیقه برای آزادی» ساعت ۱۰:۵۸ ‌روز پنجشنبه سوم مهر در خبرگزاری میزان -‌قوه قضائیه- منتشر شده است‌. در متن خبر آمده است‌: «‌‎متهم مورد اشاره، در روز ۲۴ شهریور با علائم تهوع و تشنج به بهداری زندان منتقل شده و پس از انجام اقدامات درمانی اولیه، جهت انجام روند تکمیلی درمان به بیمارستان اعزام شده است. ‎نام‌برده، پس از انتقال به زندان، تحت درمان تخصصی قرار می‌گیرد، اما متأسفانه علی‌رغم اقدامات پزشکان و کادر درمان، صبح امروز بعد از چند روز بستری در بیمارستان فوت می‌کند‌». البته خبر نکات دیگری نیز دارد؛ این زندانی «در‌ دوران بازداشت هشت بار توسط پزشک عمومی و شش بار از سوی متخصص اعصاب و روان و داخلی ویزیت شده‌» و «در دوران بازداشت جهت بررسی وضعیت اعصاب و روان دو بار به پزشکی قانونی اعزام شده است».

دوستان و هم‌بندان او درباره مرگش یک بیانیه منتشر کرده‌اند که در متن آن آمده است: ‌سمیه رشیدی «سرشار از میل به زندگی و آزادی بود» و « از بدو ورود به زندان به بیماری صرع مبتلا بود و بارها در برابر چشمان‌مان، به‌ویژه در دو ماه اخیر، دچار تشنج‌های شدید در بازه‌های زمانی کوتاه‌مدت شده و او را پس از انتقال به بهداری، بدون اعزام ‌به زندان باز‌می‌گرداندند»‌. برای این زندانی که کارگر خیاط‌خانه بوده، وثیقه سه میلیارد تومانی در نظر گرفته شده است و خانواده او نتوانستند در طول پنج ماه گذشته آن را تأمین کنند.

شرایط او با بقیه زندانیان سیاسی متفاوت بوده است. مژگان اینانلو از این نوشته که فرصت نکرده به داستان زندگی او گوش دهد‌. او نوشته است: «‌آن‌قدر لاغر و کوچک و رنج‌دیده بود که وقتی در اتاق یک زندان قرچک آرام و بی‌صدا نزدیک تختم نشست، حتی صدای پایش را نشنیدم. وقتی دید دخترها یکی‌یکی می‌آیند و قصه‌هایشان را برایم تعریف می‌کنند تا بنویسم، در خلوتی اتاق نزدیکم شد و با صدایی آرام گفت قصه من را هم بنویس، من کارگر خیاطی‌ام توی جنوب‌شهر». ایلانلو نوشت: «‌‌حرفش را قطع کردم و گفتم ببخشید عزیزم حتما در یک فرصت دیگر پای حرف‌هایت می‌نشینم... الان سردرد دارم. گفت من هم سرم زیاد درد می‌گیرد. لعنت بر من که آن روز پای داستان زندگی سمیه ننشستم... و از او فقط همان قاب ابدی صورت معصومش و عبارت‌ کارگر کارگاه خیاطی در یادم نقش بست».

یکی دیگر نوشته‌: «چقدر چشمانش پر از غم بود‌».

دیگری نوشت که چقدر بقیه او را مسخره می‌کردند.

یلدا معیری اما به این نکته مهم اشاره می‌کند که چرا شرایط بهداشتی و پزشکی زندان قرچک مناسب نیست‌.

او‌ می‌نویسد: «‌موجود کوچک و بی‌سر‌و‌صدایی که تا مدت‌ها نمی‌دانستیم کی و چی است، این روزها خبر‌ساز شده است. در شرایطی که در زندان قرچک همه با سر‌و‌صدا سعی می‌کردند داستان خودشان را تعریف کنند و مهری بر بی‌گناهی‌شان بزنند، سمیه در سکوت تنها نظاره می‌کرد. هفته‌ها طول کشید تا لب به سخن باز کند. سمیه در زندان هم همچون جامعه از طبقاتی بود که دیده نشده بود و صدایشان شنیده نشده بود. زمان برد تا فهمیدیم شرایط اقتصادی مناسبی ندارد و خانواده‌ای در کنارش نیستند تا برای گذاشتن وثیقه هم اقدامی بکنند. پس زمان حبسش طولانی شد و در این مدت بیماری‌های مختلف و از‌جمله تشنج‌های گاه‌و‌بی‌گاه به سراغش می‌آمد. مشکلات جسمی و در کنار آن سختی‌های زندان باعث شده بود شرایط سمیه سخت‌تر شود؛ تا آنجا که باید به دلیل عدم تحمل شرایط زندان از ادامه حبس معاف می‌شد، اما این هم مقدور نبود‌! سمیه رشیدی همان طبقه محروم اجتماع ما بود‌! نه تحصیلات داشت، نه پشتوانه خانوادگی، نه درآمد و...‌ .

جامعه به جای شنیدن صدایش، مرتب او را طرد و سرکوب کرد. به اعتقاد من برای او دیگر بیرون و داخل زندان تفاوت چندانی نداشت. این جسد، تنها جسد سمیه نیست، جنازه تمام آمال و آرزوهای نسلی است که اکنون در قصابی‌ها دنبال آشغال‌گوشت و در میوه‌فروشی‌ها دنبال میوه‌های گندیده می‌گردد؛ جسد جامعه مستضعف‌». این پرسش مطرح است که چرا فردی با این مشخصاتی که خبرگزاری میزان برشمرده است، روانه زندان شده و در آنجا نگهداری می‌شود؟ آیا با این شرایط نباید آزاد می‌شد و به شکل دیگری با او رفتار می‌شد؟ بی‌جان‌شدن سمیه رشیدی در زندان قرچک که ماه‌ها و‌ سال‌هاست از کمبود امکانات آن سخن گفته می‌شود، بار دیگر پرسش‌هایی را درباره امنیت و نحوه نگهداری از زندانیان‌ مطرح کرده است.

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.