محسن محمدسیفی، پرافتخارترین سانداکار ایران، در گفت‌وگو با «شرق»
طلای جهانی‌ام با ناداوری نقره شد
محسن محمدسیفی، کاپیتان پرافتخار تیم ملی ووشوی ایران، در حالی از رقابت‌های جهانی اخیر به ایران بازگشت که این بار مدال طلای همیشگی به گردن او آویخته نشد. او در فینال وزن 75 کیلوگرم هفدهمین دوره مسابقات ووشوی قهرمانی جهان مقابل حریفی از چین مغلوب شد تا هفتمین مدال جهانی خود را کسب کند.
به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،
محسن محمدسیفی، کاپیتان پرافتخار تیم ملی ووشوی ایران، در حالی از رقابت‌های جهانی اخیر به ایران بازگشت که این بار مدال طلای همیشگی به گردن او آویخته نشد. او در فینال وزن 75 کیلوگرم هفدهمین دوره مسابقات ووشوی قهرمانی جهان مقابل حریفی از چین مغلوب شد تا هفتمین مدال جهانی خود را کسب کند. سیفی با کسب مدال نقره در این مسابقات با کسب پنج مدال طلا و دو نقره جهان جزء پرافتخارترین ورزشکارها محسوب می‌شود. پرافتخارترین قهرمان ساندای ایران در فینال با وجود برتری فنی و تجربه بالایش، قربانی تصمیم‌های بحث‌برانگیز داوری شد. از سویی اهمیت حضور او و تجارب ارزشمندش در تیم ملی فراتر از کسب یک مدال است؛ چرا‌که این روزها در سمت مربی تیم با نقش رهبری، ارائه تجربیاتش و انگیزه‌بخشی به نسل جوان، جایگاهی ویژه در ترکیب تیم ملی ووشوی ایران داشته و دارد. محسن محمدسیفی در گفت‌وگو با «شرق»، از روند مسابقات جهانی و امیدواری به نسل جوان صحبت کرد.
پس از سال‌ها قهرمانی در آخرین مسابقات قهرمانی جهان، موفق به کسب مدال طلا نشدید. چه عواملی باعث شد در آخرین مسابقات نتوانید موفق به قهرمانی شوید؟
من برای اولین بار در وزن ۷۵ کیلوگرم رقابت کردم و فکر می‌کنم این وزن سخت‌ترین وزن در این دوره از رقابت‌ها بود؛ وزنی که سه قدرت برتر ووشوی جهان یعنی ایران، چین و روسیه در آن حضور داشتند. در دور دوم یکی از سخت‌ترین رقبای خود را از پیش‌رو برداشتم؛ حریف روسی که از جدی‌ترین شانس‌های قهرمانی بود. بعد از آن هم تمامی رقابت‌های خود را با پیروزی پشت سر گذاشتم تا بازی فینال. من مسئولیت ناکامی‌ام را بر عهده می‌گیرم و نمی‌خواهم توجیهی برای شکست بیاورم، اما فکر می‌کنم تمام کسانی که ووشو را می‌شناسند می‌توانند شهادت بدهند که مسیر داوری‌ها در این رقابت‌ها نه‌فقط در مسابقه من، بلکه در تمامی بازی‌هایی که چینی‌ها در آن حضور داشتند، به طرز عجیبی غیرمنصفانه است. در بازی فینال من هنوز هم فکر می‌کنم راند دوم را پیروز شدم، اما نظر داوران چیز دیگری بود. اگر این روند ادامه‌دار باشد، فکر می‌کنم در مسابقات آتی آسیایی و جهانی دوباره با مشکل روبه‌رو شویم.
این داوری‌های مشکوک به نفع چینی‌ها، بحث همیشگی ووشو بوده است. این‌طور نیست؟
بله، همیشه این مسئله وجود داشته، اما در این دوره اتفاقاتی افتاد که نمونه آن را حداقل من در تمام این سال‌ها ندیده بودم. اینکه داوران کاملا بی‌پروا تمام امتیازات را به چینی‌ها می‌دادند، مسئله‌ای است که پررنگ‌ترین اتفاق این دوره از رقابت‌ها بود. انگار داوران بدون هیچ ترسی فقط مأموریت داشتند چینی‌ها را در تمامی بازی‌ها به پیروزی برسانند. با این وضعیت نمی‌توان انتظار داشت ووشو المپیکی شود؛ ورزشی که تا این اندازه حق‌خوری فاحش در آن رخ می‌دهد و هیچ‌کس به آن رسیدگی نمی‌کند، نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم در المپیک حضور داشته باشد. درست نیست این‌همه ورزشکار تلاش کنند برای درخشش در مسابقاتی، بعد شاهد این‌گونه ناداوری باشیم. این برای روح ورزش هم زیبا نیست.
شما با آسیب‌دیدگی وارد این رقابت‌ها شدید. فکر می‌کنید این آسیب‌دیدگی چقدر در از دست رفتن قهرمانی مؤثر بود؟
من آسیب‌دیدگی دارم، پای چپم نیاز به جراحی دارد، با این وجود چهار مسابقه دادم و در هیچ‌کدام از بازی‌ها، آسیب‌دیدگی‌ام به من فشار نیاورد.
پس جراحی پای چپ شما قطعی است؛ چه زمانی تصمیم به اقدام اساسی برای درمان این آسیب‌دیدگی دارید؟
پنجم مهرماه باید در مسابقه نیمه‌نهایی حاضر شوم، از طرف دیگر هم تا پیش از پایان سال برنامه انتخابی و اردوهای مسابقات آسیایی در پیش است. از بهمن سال گذشته بنا داشتم پای چپم را جراحی کنم، اما به خاطر فشردگی رقابت‌ها تا‌کنون با فیزیوتراپی ادامه داده‌ام. با‌این‌حال، از آنجایی که باید چهار ماه دوره نقاهت بعد از عمل را سپری کنم، تصمیم‌گیری برای اینکه چه زمانی جراحی کنم، نیازمند مشورت با مسئولان فدراسیون ووشو و پزشکان است تا در بهترین زمان این عمل انجام شود.
در این رقابت‌ها علاوه بر کاپیتانی، مسئولیت مربیگری تیم اعزامی را هم بر‌عهده داشتید. این مسئولیت را چطور ارزیابی می‌کنید؟
من علاوه بر اینکه به لحاظ سنی و تجربه حضور در رقابت‌ها، از تمامی بچه‌های تیم بزرگ‌تر و باتجربه‌تر بودم، در کنار تمرکز بر روی رقابت‌های خودم، تمامی تمرین‌ها و آنالیز بچه‌ها در اوزان مختلف را هم انجام می‌دادم. این را که تا چه اندازه در این مسئولیت موفق بودم، خودم شخصا نمی‌توانم نظر بدهم، اما هر آنچه به‌عنوان مربی بر‌عهده داشتم، با نهایت دقت انجام دادم و اجازه ندادم مشکلی برای بچه‌های تیم، چه در زمینه تغذیه و استراحت و چه در زمینه آنالیز، تمرین و مسابقه وجود داشته باشد. اتفاقی که در این رقابت‌ها رخ داد و برای من جالب بود، وجود یک روحیه تیمی عالی بین همه بچه‌ها بود؛ واقعا احساس همدلی خوبی در تیم جاری بود. این تجربه بسیار جالبی برای من بود.
از نتیجه کسب‌شده رضایت دارید؟
فکر می‌کنم در نهایت با همه اتفاقاتی که در ورزش ممکن است رخ بدهد، تیم ایران نتیجه خوبی کسب کرد. مصدومیت و اتفاقاتی مثل ناداوری در عملکرد کلی تأثیرگذار بود. سهیل موسوی یکی از امیدهای کسب مدال طلای تیم ما بود و باید طلا می‌گرفت، منتها در دیدار مقابل حریف تونسی خود با آسیب‌دیدگی دنده روبه‌رو شد و با همین آسیب‌دیدگی هم به مسابقات ادامه داد و در نهایت به مدال برنز رسید، اما اگر آسیب ندیده بود، می‌توانست قهرمان شود. به نظر من برنز موسوی به اندازه یک طلا ارزشمند بود.
با این تجربه مربیگری، نسل‌های آتی ووشو را چطور ارزیابی می‌کنید؟
اینکه جوان‌ترها جایگزین نسل‌های قدیمی شوند، طبیعت ورزش است و من هم از این قاعده مستثنا نبودم. این چهارمین نسل از ورزشکاران ووشویی بود که من با آنها کار کردم؛ بچه‌هایی که در عین سن کم، بسیار باتجربه بودند و من با شناختی که از آنها دارم، به آینده ووشوی ایران در رقابت‌های آسیایی و جهانی بسیار امید دارم.
اگر بخواهید به‌عنوان یک قهرمان ووشو به ورزشکاران جوان این رشته توصیه‌ای داشته باشید که در مسیر قهرمانی موفق باشند، چه خواهید گفت؟
من تمام عمرم را در ووشو گذراندم؛ چه روزهایی که جوان بودم و چه حالا که به پایان مسیر قهرمانی نزدیک شده‌ام. تنها توصیه‌ام به جوانان این است که تمرین درست و هوشمندانه داشته باشند. من دو روز بعد از بازگشت از مسابقات قهرمانی جهان، تمریناتم را مجدد شروع کردم و فکر می‌کنم این تنها راه رسیدن به موفقیت است؛ اینکه در یک مسیر از پیش طراحی‌شده، هدفمند، دقیق و هوشمندانه تمرین کنیم.
آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.
