خداحافظی در اوج، تصمیم ورزشکاران بزرگ است

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

 هنگامی که تیم ملی والیبال نشسته بانوان ایران در تیرماه ۱۴۰۴ با نایب‌‌قهرمانی در رقابت‌های قهرمانی آسیا از چین بازگشت، کمتر کسی تصور می‌کرد کسب این مدال نقره، آخرین مدال رسمی کاپیتان تیم ملی و آخرین حضورش با پیراهن تیم ملی در یک رویداد بین‌المللی باشد. ورزشکاری که سال‌ها در کنار تیم ملی والیبال نشسته زنان ایران بود و به گفته خودش برای بازکردن فضای تیم ملی در راستای تزریق بازیکنان جوان‌تر تصمیم به خداحافظی از تیم ملی گرفت. معصومه زارعی، کاپیتان تیم ملی زنان که با تکیه بر تجربه بالای خود در تمام این سال‌ها کنار بازیکنان به عنوان مظهری از آرامش، تعهد و تجربه ایستاد. والیبال نشسته زنان ایران در دهه گذشته به مدد حضور نسلی متعهد و سختکوش از ورزشکاران، از یک تیم گمنام به مدعی قاره کهن بدل شد. نایب‌قهرمانی اخیر، تنها بخشی از کارنامه‌ درخشان دخترانی است که همواره با تلاش برای بالابردن پرچم سه رنگ ایران جنگیدند و حالا در آستانه مسابقات قهرمانی جهان و بازی‌های آسیایی 2026 قرار دارند. در همین راستا و به بهانه کسب نایب‌قهرمانی آسیا و البته تصمیم مهم معصومه زارعی برای خداحافظی از تیم ملی، فرصت را مغتنم شمردیم که گفت‌وگویی با این ورزشکار ترتیب دهیم. ملی‌پوش والیبال نشسته زنان ایران در این گپ‌وگفت از روزهایی گفت که والیبال برایش فقط ورزش نبود؛ بلکه راهی برای ایستادن، جنگیدن و ساختن امید بود. آنچه در ادامه می‌خوانید، روایت کاپیتانی‌ است که زمین را ترک کرد، اما نامش در تاریخ تیم ملی والیبال نشسته زنان ماندگار شد. در این گفت‌وگو، از او درباره مسابقات اخیر تیمش، پیش‌بینی ادامه روند تیم ملی و البته تصمیم ناگهانی‌اش برای خداحافظی می‌پرسیم. این گفت‌وگو فراتر از یک گفت‌وگوی ورزشی‌ است؛ روایتی انسانی‌ است از ایستادگی زنانی که اجازه ندادند معلولیت آنها را در مسیر ترقی و رشد متوقف کند. زنانی که امید مهم‌ترین پارامتر زندگی حرفه‌ای ورزشی و البته زندگی شخصی‌شان به شمار می‌رود.

 با توجه به نمایش پرقدرت تیم والیبال نشسته زنان ایران در مسابقات اخیر، کیفیت عملکرد تیم را چطور ارزیابی می‌کنید و چه نکاتی باعث شد تا نهایتا این مسابقات به نایب‌قهرمانی تیم ملی و البته کسب سهمیه مسابقات قهرمانی جهان منجر شود؟

موضوع اصلی که به موفقیت تیم ملی در این مسابقات کمک کرد، بدون شک میزان آمادگی بالای نفرات تیم بود. ما پیش از این مسابقات در اردوهای آمادگی به سر می‌بردیم و چه از لحاظ تکنیکی و چه از لحاظ جسمانی با آمادگی کامل راهی این مسابقات شدیم. همین امر موجب شد که بتوانیم در نهایت دست پر از چین بازگردیم و برای ایران عزیزمان افتخارآفرینی کنیم.

 صعود به فینال رقابت‌های قهرمانی آسیا منجر به کسب سهمیه برای مسابقات جهانی ۲۰۲۶ شد. چه راهکاری به نظر شما وجود دارد که تیم همچنان در مسیر جهانی حفظ شود و برنامه‌ریزی فرایند آماده‌سازی برای این نبرد جهانی چگونه باشد بهتر است؟

به نظر من مهم‌ترین عاملی که می‌تواند به موفقیت‌های بعدی و حضور درخشان در نبرد جهانی منجر شود، ادامه‌پیداکردن اردوهاست، روندی که پیش از این نیز نتیجه‌بخش بوده است. اعضای تیم ملی والیبال نشسته زنان ایران سال‌هاست در کنار هم بازی می‌کنند، به شناخت خوبی از هم رسیده‌اند و بسیار با هم هماهنگ هستند، اگر اردوها در مسیر آمادگی تیم بدون وقفه ادامه پیدا کند، قطعا شاهد تکرار موفقیت این تیم خواهیم بود.

 خبر خداحافظی شما از تیم ملی در پایان این مسابقات منتشر شد. چه شد که تصمیم به خداحافظی گرفتید؟ این تصمیم از پیش تعیین‌شده بود یا تحت‌ تأثیر مسابقات اخیر گرفته شد؟

من برای خداحافظی از تیم ملی دو هدف داشتم؛ اول اینکه دوست داشتم در اوج کنار بروم و از طرفی دیگر قصد داشتم شرایط را برای حضور بازیکنان جوان و تازه‌نفس مهیا کنم. به اعتقاد من یک بازیکن حرفه‌ای باید از زمین مسابقه خداحافظی کند، نه از روی نیمکت ذخیره‌ها. من در اوج قدرت و توانایی این انتخاب را کردم. این تصمیم را گرفتم که راه برای دیگر بازیکنان و افراد بااستعداد باز شود. در نهایت باید بگویم که این تصمیمم احساسی نبود و اتفاقا بسیار منطقی بود. به نظر من در اوج خداحافظی‌کردن، تصمیم و اقدام ورزشکاران بزرگ است.

 احساس‌ شما بعد از ترک تیمی که سال‌ها برایش زحمت کشیدید، چیست؟

من نزدیک به 26 سال است که در تیم ملی حضور دارم و قطعا این خداحافظی برایم سخت است. به نوعی می‌توان گفت تنها بازیکنی هستم که از نسل نخست نفرات تیم ملی والیبال نشسته زنان باقی مانده بودم. این تیم بخش مهمی از زندگی من بود و جدایی از آن تلخی‌هایی به همراه دارد. با این حال از آنجایی که در اوج خداحافظی کردم و کسب یک عنوان مهم در آسیا با این خداحافظی توأمان بود، شیرینی خودش را هم داشت. به هر حال این اتفاقی است که هر ورزشکار حرفه‌ای دیر یا زود تجربه می‌کند و باید پذیرفت که بخش جدایی‌ناپذیر از زندگی هر ورزشکار است. چه بهتر که با خاطره خوب و تصویر خوب به پایان برسد.

 واکنش هم‌تیمی‌هایتان نسبت به این تصمیم چطور بود و اینکه چه چیزی در رابطه شما با تیم برای همیشه در ذهن شما ماندگار خواهد ماند؟

پس از اینکه خبر خداحافظی من رسانه‌ای شد، تقریبا تمام هم‌تیمی‌های من واکنش نشان دادند و از اینکه دیگر در کنار تیم نیستم ابراز ناراحتی کردند. من به عنوان کاپیتان تیم ملی همواره تلاش می‌کردم جدا از وظایفم در میدان مسابقه حواسم به مشکلات بازیکنان دیگر نیز باشد و اگر مشکلی ایجاد می‌شد، سعی می‌کردم حل کنم تا تیم در آرامش به کارش ادامه دهد. به نظر من دلسوزی و رفاقتی که بین من و هم‌تیمی‌هایم بود تا ابد هم در ذهن من و هم در ذهن تک‌تک هم‌تیمی‌هایم به یادگار باقی خواهد ماند.

 اگر بخواهید یک لحظه‌ طلایی یا خاص از مسیر خود در سال‌های حضور در تیم ملی انتخاب کنید، آن لحظه کدام است؟

خاص‌ترین لحظه برای من در این 26 سال و در سال‌های پوشیدن پیراهن تیم ملی کسب سهمیه مسابقات پارالمپیک بود که در کره جنوبی کسب شد و بعد هم به مسابقات پارالمپیک در کشور زیبای برزیل رفتیم و شگفتی‌ساز شدیم و مقام پنجم پارالمپیک را برای اولین‌بار کسب کردیم. این بخش برای من همیشه طلایی و درخشان خواهد ماند.

 به عنوان سؤال پایانی آیا همچنان به فعالیت در عرصه ورزش علاقه‌مند هستید یا قصد دارید از فضای حرفه‌ای کمی فاصله بگیرید؟

ورزش و والیبال جزء جدانشدنی از زندگی من شده است و من هرگز نمی‌توانم از حرفه‌ای که همه عمر عاشقانه به آن پرداخته‌ام فاصله بگیرم. قطعا در ادامه مسیر در عرصه مربیگری فعالیت خود را از سر خواهم گرفت. چراکه معتقدم 26 سال تجربه حضور در تیم ملی والیبال نشسته زنان می‌تواند به نسل بعدی دخترانی که قرار است پیراهن تیم ملی را به تن کنند، کمک‌های بسیاری کند. امیدوارم مفید و مثمرثمر باشم و بتوانم در عرصه مربیگری نیز نقش خوبی ایفا کنم.