بی‌ادعاهایی که سودای موفقیت دارند

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

شرق: تیم ملی فوتبال زنان راهی اردن شد تا در رقابت‌های انتخابی جام ملت‌های آسیا با تیم‌های قاره کهن رقابت کند. ملی‌پوشان ایران دیروز از طریق فرودگاه بین‌المللی شهید هاشمی‌نژاد، مشهد را به مقصد شارجه ترک کردند. آنها پس از توقفی چهارساعته در شارجه، راهی امان، پایتخت اردن، محل برگزاری مسابقات شدند. در روزهای ابتدایی پس از جنگ با رژیم صهیونیستی، مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال، اعلام کرده بود که طی رایزنی‌هایی با کنفدراسیون فوتبال آسیا و به دلیل مشارکت اردن با رژیم صهیونیستی در جنگ 12روزه با ایران، درخواست تغییر محل مسابقه را داشته که کنفدراسیون فوتبال آسیا هم با این درخواست موافقت کرده و بازی‌ها به قطر منتقل شده است. اما بعد از پایان جنگ و آتش‌بس، بار دیگر اردن میزبانی رقابت‌ها را به دست آورد تا زنان فوتبالیست ایران بتوانند رقابت‌های خود را بدون تغییر محل مسابقات انجام دهند. تیم ایران با تیم‌های اردن میزبان بازی‌ها،‌ سنگاپور،‌ بوتان و لبنان در گروه A هم‌گروه است. اما مشکلی که تیم ملی با آن دست‌وپنجه نرم کرد،‌ انتخاب دیرهنگام سرمربی تیم و نداشتن بازی‌های تدارکاتی مناسب قبل از اعزام بود. تیم ایران دو بازی دوستانه با تیم ملی عراق داشت که به دلیل عدم پوشش بازیکنان عراق این دو مسابقه بدون حضور رسانه‌ها و پشت درهای بسته برگزار شد. تیم ایران توانست در هر دو مسابقه عراقی‌ها را شکست دهد اما طبق نظر کارشناسان، عراق جزء تیم‌های قدرتمند آسیایی نیست و بارها مقابل حریفانش شکست‌های سنگینی متحمل شده است. به غیر از این مسابقه و قبل از شروع درگیری‌های جنگی،‌ تیم ملی زنان بازی تدارکاتی دیگری نداشت. حتی این فرصت به دست نیامد که تیم ایران با تیم‌های داخلی مسابقه‌ای برگزار کند. مرضیه جعفری، سرمربی تیم ملی فوتبال زنان، درباره شرکت در این دوره از رقابت‌ها گفت:‌ «برای این رقابت‌ها با برنامه‌ریزی دقیق آماده شدیم. می‌دانیم که راه آسانی پیش‌رو نداریم اما بازیکنانم با انگیزه، نظم و تمرکز بالا به میدان خواهند رفت. ما برای صعود به مرحله بعدی با تمام توان می‌جنگیم». او با انتخاب بازیکنان جوان و باتجربه سعی دارد ترکیب متوازنی به زمین بفرستد. در فهرست اعزامی تیم ملی، بازیکنان باتجربه‌ای در کنار چهره‌های جوان و آینده‌دار فوتبال زنان حضور دارند. این ترکیب به تیم کمک می‌کند تا در زمین مسابقه از پختگی فنی در کنار انگیزه و پویایی لازم برخوردار باشد. همچنین حضور کادر فنی متخصص، از جمله مربیان بدن‌ساز و آنالیزور، نقش مهمی در آماده‌سازی این تیم ایفا کرده است. حال سؤال این است که کادر فنی تیم ملی تا چه اندازه از هم‌گروهی‌های خود اطلاع دارند؟ قوی‌ترین هم‌گروه ایران، تیم اردن،‌ میزبان این مسابقات است. اردنی‌ها پیش از این میزبانی جام ملت‌های زنان را هم برگزار کرده‌اند و سابقه خوبی در حوزه فوتبال زنان دارند. بزرگ‌ترین چالش برای ایران، در دیدار با اردن خواهد بود. این تیم سابقه‌ای در فوتبال زنان آسیا دارد و در صورت امتیاز‌گرفتن، رقابت برای صدر گروه تنگاتنگ خواهد بود. نبرد با لبنان و سنگاپور اهمیت بالایی در ایجاد اختلاف با دیگر مدعیان و همچنین بهبود اعتمادبه‌نفس تیمی خواهد داشت. برخورد با بوتان یک فرصت طلایی برای بهبود تفاضل گل و تثبیت جایگاه صدرنشین است. تیم ملی فوتبال زنان در نخستین گام، پنجشنبه 19 تیرماه به مصاف سنگاپور می‌روند.

اما متأسفانه یکی از مشکلاتی که فوتبال زنان با آن مواجه است،‌ بی‌توجهی محض به این تیم و مسابقاتی است که پیش‌رو دارند. در روزهای نقل و انتقالات فوتبال مردان و توجه و تمرکز روی مسئله ورود بازیکنان و مربیان خارجی تیم‌ها،‌ رسیدگی به این تیم به حاشیه رانده شده است. آن‌قدری که برای تمامی رسانه‌ها و اهالی فوتبال آمدن یا نیامدن کارتال،‌ اسکوچیچ و ساپینتو اهمیت داشت،‌ کسی پیگیر نبود که چرا این تیم تدارکات کافی نداشته و در واقع تیم ملی زنان با چه کمبودهایی دست‌وپنجه نرم می‌کند. رسانه‌ها دل‌نگران شروع لیگ و فشردگی لیگ و تیم ملی مردان هستند‌،‌ ولی کسی خبر ندارد که تیم ملی زنان دقیقا در کدام زمین تمرین می‌کرد و آیا این زمین مناسب تمرین تیم ملی بود یا نه. فوتبال زنان برای رشد و توسعه بیشتر نیازمند ملزوماتی است که فعلا در حد ایدئال وجود ندارد. از سویی سطح توقع زنان فوتبالیست و حتی فوتسالیست نه‌تنها بالا نیست، بلکه صرف سر‌زدن و حضور یک مسئول در تمریناتشان، خوشحال و خرسند می‌شوند و همین که زمینی برای تمرین به آنها اختصاص داده شود، کفایت می‌کند. همان زمین‌هایی که اگر نشان کسی مثل کی‌روش بدهید فریاد و فغانش به آسمان می‌رود. همان زمین‌هایی که مربیان خارجی و حتی بعضا تعدادی از مربیان داخلی، برای توصیف کیفیت پایین آن می‌گویند شبیه زمین زراعی است. اما زنان کم‌توقع فوتبال ایران با همین اندک امکاناتی که دارند می‌سازند و با جان و دل مسابقه می‌دهند. تا این اندازه داستان فوتبال زنان دردناک است و به معنای واقعی نیازمند توجه و امکانات بیشتر. فرض را بر این بگذاریم که تیم ملی فوتبال زنان از گروه خود صعود کند، آیا این پایان ماجراست؟ قطعا خیر و تازه شروع فخرفروشی فدراسیون‌نشین‌هاست که خودشان را به‌عنوان ناجی و قهرمان و حامی فوتبال زنان نشان دهند. همان فدراسیونی که در مقطعی عنوان پنج‌ستاره را به خود اختصاص داد و تا مدت‌ها از چنین عنوانی سر به آسمان می‌سایید. در این بین باید امیدوار بود که فوتبال زنان موفقیتی چشمگیر کسب کند تا بلکه توجهات بیشتری به سمت این رشته جلب شود و در ساختار فدراسیون هم بازنگری اساسی شود. کاش روزی برسد که فوتبال زنان هم به اندازه و برابر با فوتبال مردان برای مسئولان ورزش و فدراسیون اهمیت داشته باشد. شاید هم چندان دور نباشد؛ همان‌طورکه سال‌ها پیش کمتر کسی تصور می‌کرد تیم ملی فوتبال زنان ایران راهی مسابقات آسیایی شود.