قلعه‌نویی؛ همان داستان همیشگی گله و شکایت

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

افسون حضرتی: امیر قلعه‌نویی را باید خوش‌شانس‌ترین سرمربی تیم ملی فوتبال لقب داد. او باید شاکر باشد که سرمربیگری تیم ملی را بدون دردسر و بدون هیچ موفقیتی در یک دهه اخیر بر عهده گرفته است. تیمی با میانگین سنی بالا که او راهی مسابقات می‌کند، تَتمه نسلی است که در باشگاه‌های کشور خوب تربیت شد، استعداد داشت و تجربه لیگ‌های خارجی را به عنوان اندوخته‌ای گرانبها با خود از این مسابقه به آن بازی می‌کشید. اما سرمربی همیشه شاکی تیم ملی، در هر کنفرانس خبری با نبش‌قبرکردن گذشته‌ها تلاش می‌کند محبوبیت را با انتقاد از منتقدان به دست آورد. او همچنان اصرار دارد که صعود به جام‌ جهانی شق‌القمری بوده که با تلاش شبانه‌روزی او و دوستانش به دست آمده و احتمالا اگر آنها نبودند، مردم ایران رنگ جام‌ جهانی را نمی‌دیدند. سرمربی تیم‌ ملی معتقد است که صعود این دوره به مراتب سخت‌تر بوده است. او باور ندارد که بازیکنان تیمش نمی‌توانند در جام‌ جهانی سرپوشی بر بهانه‌های همیشگی‌اش داشته باشند. قلعه‌نویی بازی با قطر را بهانه کرده که با یک تیم چندملیتی بازی کرده و تیمش 70 دقیقه 10نفره بازی کرده است، آن‌هم در هوایی با رطوبت بالا. در واقع عیار تیم ملی مدت‌هاست که مشخص است. حتی در مسابقاتی که این تیم موفق به شکست حریفان خود شده، اغلب به لطف گل‌زنی‌های فردی بازیکنان تکنیکی تیم بوده است. اینکه چرا قلعه‌نویی این‌گونه در مقابل انتقادات سرسختی نشان می‌دهد و خودش را «گل بی‌خار» می‌بیند، همان دنیای وارونه‌ای است که ما در آن دست و پا می‌زنیم. اتفاقا باید شاکر و سپاسگزار باشد که بعد از یک دهه ناکامی در لیگ ایران، آن‌قدر نورچشمی هست که سکان هدایت تیم ملی را به او سپرده‌‌اند. شاید در تصوراتش فکر می‌کند حالا که جام‌ جهانی 48 تیمی است، ایران می‌تواند برای اولین بار از گروهش صعود کند و او افتخار دیگری به نام خود سند بزند. اما واقعیت فوتبال روز دنیا برخلاف خواب‌های شیرین ژنرال است. فوتبال دنیا فارغ از بهانه با شتاب به پیش می‌رود. هر قدر که ما در گذشته‌ها سیر می‌کنیم و ذره‌بین به دست دنبال مقصر هستیم، دنیای فوتبال راه خود را می‌رود. خوشا به حال ما که در دنیای بسته و کوچک خودمان دست‌وپا می‌زنیم!