آیا زن می‌تواند پیکر خود را اهدا کند؟
یکی از مسائلی که این روزها زیاد می‌شنویم، مواجهه با مرگ است. مرگی که این‌قدر ارزان شده است که بسیاری در شبکه‌های اجتماعی درباره تغییر نگرششان به زندگی و مرگ می‌نویسند. در این روزگار که یکی ممکن است امروز باشد و فردا نه! بسیاری این سؤال را مطرح کرده‌اند که بعد از مرگ، با جسدشان چه شود؟
این صحبت‌ها، البته پس از آمدن پیکر «حمیدرضا صدر» به ایران هم سویه دیگری به خود گرفت. این منتقد سینمایی شناخته‌شده، چند روز پیش یپکرش در بهشت زهرا و قطعه نام‌آوران، به خاک وطن سپرده شد. آن‌طورکه دخترش، غزاله صدر، نوشته است: «تنها وصیت پدر این بود: اهدای بدنش به مرکز علمی جهت تحقیقات پزشکی. حدود یک سال پیش تصمیمش را گرفت و من و مامان به او قول دادیم خواسته‌اش را اجرا کنیم. از لحظه‌ای که برگه‌های اهدای بدن را امضا کرد، به گفته خودش انرژی گرفت و خوشحال شد؛ خوشحال که تمام اعضای بدنش و به‌خصوص آن تومورهای لعنتی کمکی خواهند کرد به دیگر بیماران، به پزشکان، به آیندگان؛ خوشحال که دیگر هر آنچه را داشت تقدیم خواهد کرد به دنیا، تا ذره آخر. بعد از اتمام تحقیقات علمی، پدر به ایران آورده شد تا جایی باشد که به آن تعلق داشت».
اما حالا عده‌ای می‌خواهند به زادگاهشان بازگردند، نمی‌خواهند در این بهشت زهرا که حتی با مرگ به مثابه یک اتفاق ماشینی برخورد می‌کند، جا بگیرند. عده‌ای نیز درباره جسدشان اگر بر اثر مرگی غیر از کرونا، رخ دهد، فکر می‌کنند و سخن می‌گویند و در‌عین‌حال بسیاری از زنان این سؤال را می‌پرسند که اختیار تصمیم‌گیری در مورد بدنشان، بعد از مرگ، با چه کسی است؟
همسر، پدر یا ولی یا خود زن؟ بسیاری این سؤال را می‌پرسند که اگر زنی کارت اهدای عضو بگیرد آیا خانواده و همسرش می‌توانند جلوی این خواسته او را پس از مرگ بگیرند؟ در صفحه اینترنتی «ایوان وکلا» سعی شده است برای این سؤال‌ها و سؤال‌های دیگر جوابی داده شود. در این صفحه پرسیده شده است که آیا برای اهدای عضو، رضایت (اولیای‌دم) ضروری است؟ یعنی حتی اگر زن، کارت هم داشته باشد، آیا باید رضایت بدهند وگرنه امکان اهدای عضو نیست؟ یا این کارت اهدای عضو فقط برای این است که ولی‌دم در جریان قرار بگیرند آرزوی زن چه بوده است؟ آیا در‌نهایت آنان هستند که تصمیم می‌گیرند که فرد می‌تواند اعضای بدنش را اهدا کند؟ این صفحه اینستاگرام حقوقی چنین پاسخ داده است: «با وجود افزایش استقبال عمومی از اهدای عضو اما هنوز خلأهای قانونی بسیاری دارد. با گذشت ۲۰ سال از تصویب، ابلاغ و اجرائی‌شدن آن ازسوی هیئت‌وزیران در سال 81 هنوز برای خلأهای قانونی آن تدبیری اندیشیده نشده است، مسائلی ازجمله رضایت ولی‌دم. هرچند قوانین موجود اجازه برداشت اعضا از جسد، مبتلایان به مرگ مغزی و پیوند به بیمارانی را که حیات آنها در خطر است، صادر کرده‌اند ماده‌واحده قانون «پیوند
اعضای بیماران فوت‌شده یا بیمارانی که مرگ مغزی آنان مسلم است» مصوب ۱۳۷۹ بیان کرده که: «بیمارستانهاى مجهز براى پیوند اعضا پس از کسب اجازه کتبى از وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکى، می‌توانند از اعضاى سالم بیماران فوت شده یا بیمارانى که مرگ مغزى آنان بر طبق نظر کارشناسان خبره مسلم باشد، به شرط وصیت بیمار یا موافقت ولى میت جهت پیوند به بیمارانى که ادامه حیاتشان به پیوند عضو یا اعضاى فوق بستگى دارد، استفاده کنند». اهدای عضو در ایران، بدون هیچ جنبه مادی رخ می‌دهد، رایگان است و امکان شناختن کسی که به او اهدا می‌شود یا خانواده اهداکننده وجود ندارد و براساس یک فهرست و بدون دخالت فردی یا مسئولی، این عمل انسانی در کمتر از ۲۴ ساعت ممکن می‌شود.
بنابراین به نوعی خیال زن می‌تواند راحت باشد که بعد از مرگش در صورت داشتن کارت اهدا یا وصیت‌نامه، این روند انجام می‌شود.
یکی از مسائلی که این روزها زیاد می‌شنویم، مواجهه با مرگ است. مرگی که این‌قدر ارزان شده است که بسیاری در شبکه‌های اجتماعی درباره تغییر نگرششان به زندگی و مرگ می‌نویسند. در این روزگار که یکی ممکن است امروز باشد و فردا نه! بسیاری این سؤال را مطرح کرده‌اند که بعد از مرگ، با جسدشان چه شود؟
این صحبت‌ها، البته پس از آمدن پیکر «حمیدرضا صدر» به ایران هم سویه دیگری به خود گرفت. این منتقد سینمایی شناخته‌شده، چند روز پیش یپکرش در بهشت زهرا و قطعه نام‌آوران، به خاک وطن سپرده شد. آن‌طورکه دخترش، غزاله صدر، نوشته است: «تنها وصیت پدر این بود: اهدای بدنش به مرکز علمی جهت تحقیقات پزشکی. حدود یک سال پیش تصمیمش را گرفت و من و مامان به او قول دادیم خواسته‌اش را اجرا کنیم. از لحظه‌ای که برگه‌های اهدای بدن را امضا کرد، به گفته خودش انرژی گرفت و خوشحال شد؛ خوشحال که تمام اعضای بدنش و به‌خصوص آن تومورهای لعنتی کمکی خواهند کرد به دیگر بیماران، به پزشکان، به آیندگان؛ خوشحال که دیگر هر آنچه را داشت تقدیم خواهد کرد به دنیا، تا ذره آخر. بعد از اتمام تحقیقات علمی، پدر به ایران آورده شد تا جایی باشد که به آن تعلق داشت».
اما حالا عده‌ای می‌خواهند به زادگاهشان بازگردند، نمی‌خواهند در این بهشت زهرا که حتی با مرگ به مثابه یک اتفاق ماشینی برخورد می‌کند، جا بگیرند. عده‌ای نیز درباره جسدشان اگر بر اثر مرگی غیر از کرونا، رخ دهد، فکر می‌کنند و سخن می‌گویند و در‌عین‌حال بسیاری از زنان این سؤال را می‌پرسند که اختیار تصمیم‌گیری در مورد بدنشان، بعد از مرگ، با چه کسی است؟
همسر، پدر یا ولی یا خود زن؟ بسیاری این سؤال را می‌پرسند که اگر زنی کارت اهدای عضو بگیرد آیا خانواده و همسرش می‌توانند جلوی این خواسته او را پس از مرگ بگیرند؟ در صفحه اینترنتی «ایوان وکلا» سعی شده است برای این سؤال‌ها و سؤال‌های دیگر جوابی داده شود. در این صفحه پرسیده شده است که آیا برای اهدای عضو، رضایت (اولیای‌دم) ضروری است؟ یعنی حتی اگر زن، کارت هم داشته باشد، آیا باید رضایت بدهند وگرنه امکان اهدای عضو نیست؟ یا این کارت اهدای عضو فقط برای این است که ولی‌دم در جریان قرار بگیرند آرزوی زن چه بوده است؟ آیا در‌نهایت آنان هستند که تصمیم می‌گیرند که فرد می‌تواند اعضای بدنش را اهدا کند؟ این صفحه اینستاگرام حقوقی چنین پاسخ داده است: «با وجود افزایش استقبال عمومی از اهدای عضو اما هنوز خلأهای قانونی بسیاری دارد. با گذشت ۲۰ سال از تصویب، ابلاغ و اجرائی‌شدن آن ازسوی هیئت‌وزیران در سال 81 هنوز برای خلأهای قانونی آن تدبیری اندیشیده نشده است، مسائلی ازجمله رضایت ولی‌دم. هرچند قوانین موجود اجازه برداشت اعضا از جسد، مبتلایان به مرگ مغزی و پیوند به بیمارانی را که حیات آنها در خطر است، صادر کرده‌اند ماده‌واحده قانون «پیوند
اعضای بیماران فوت‌شده یا بیمارانی که مرگ مغزی آنان مسلم است» مصوب ۱۳۷۹ بیان کرده که: «بیمارستانهاى مجهز براى پیوند اعضا پس از کسب اجازه کتبى از وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکى، می‌توانند از اعضاى سالم بیماران فوت شده یا بیمارانى که مرگ مغزى آنان بر طبق نظر کارشناسان خبره مسلم باشد، به شرط وصیت بیمار یا موافقت ولى میت جهت پیوند به بیمارانى که ادامه حیاتشان به پیوند عضو یا اعضاى فوق بستگى دارد، استفاده کنند». اهدای عضو در ایران، بدون هیچ جنبه مادی رخ می‌دهد، رایگان است و امکان شناختن کسی که به او اهدا می‌شود یا خانواده اهداکننده وجود ندارد و براساس یک فهرست و بدون دخالت فردی یا مسئولی، این عمل انسانی در کمتر از ۲۴ ساعت ممکن می‌شود.
بنابراین به نوعی خیال زن می‌تواند راحت باشد که بعد از مرگش در صورت داشتن کارت اهدا یا وصیت‌نامه، این روند انجام می‌شود.