جنگ ۱۲روزه و تاب‌آوری فعالان اقتصادی

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

جنگ ۱۲روزه، با تمام مصیبت‌ها و رنج‌هایی که به مردم تحمیل کرد، اما حقیقتی تلخ را به‌روشنی نمایان کرد: در روزهای سخت، ما جز مردم خود کسی را نداریم. نه روسیه، نه چین و نه گروه‌های دیگر در بزنگاه‌ها به کار ما آمدند. آن‌گونه که در ضرب‌المثل لری آمده است: «نه برای روز تنگ بودند، نه تفنگ روز جنگ».

در این میان، مردم بودند که ایستادند؛ مردمی که بسیاری از آنان سال‌ها به حاشیه رانده شده بودند. از زندانیان سیاسی و عقیدتی تا روشنفکران و دانشگاهیان و فیلسوفان رانده از وطن که روزگاری، تندروها چوبه ‌دار در دانشگاه برایشان برافراشتند. این جنگ، بیش از هر زمان دیگری، ما را به بازنگری در سیاست‌هایمان واداشت؛ چه در عرصه داخلی و چه در سیاست خارجی.

نیازمند  تجدیدنظر  جدی  در  رویکردهای اقتصادی هستیم

سیستم اقتصادی موجود نه در روز جنگ کارآمد بود و نه پیش‌تر که رمق بخش خصوصی را گرفته بود. اقتصاد دستوری و دولتی، سال‌هاست که ناکارآمدی خود را اثبات کرده است. امروز باید به اقتصاد آزاد و بخش خصوصی اعتماد کنیم؛ دولتی که نقش تسهیلگر دارد، نه شرکت‌دار. واگذاری واقعی و کامل بنگاه‌های دولتی به بخش خصوصی، ضرورتی انکارناپذیر است.

همچنین باید به صورت واقعی وارد زنجیره اقتصاد جهانی شویم. بدون تعامل با دنیا، اقتصاد ما راه به جایی نمی‌برد. نسخه‌هایی مانند اقتصاد مقاومتی، سیاست‌های انضباطی بانک‌ها و نگاه یک‌جانبه به شرق در عمل  راهگشا نبوده‌اند.

اصلاحات ساختاری در اقتصاد باید با تغییر نگرش دولت نسبت به بخش خصوصی همراه باشد؛ دولتی که نه از موضع بالا، بلکه در کنار کارآفرینان و تولیدکنندگان بایستد. اصلاح نظام مالیاتی، واقعی‌سازی نرخ تسهیلات بانکی، ایجاد صندوق‌های ضمانت و جبران خسارت، از جمله اقداماتی است که باید در دستور کار  قرار گیرد.

در بعد سیاسی نیز کشور نیازمند پرهیز از سیاست‌های تنش‌آفرین، فعال‌سازی دیپلماسی و حذف عناصر خودسر و تندرو است؛ کسانی که حضورشان جز هزینه برای کشور ثمری نداشته است.

جنگ، تلنگری دردناک بود، اما می‌تواند نقطه آغازی برای بازسازی واقع‌گرایانه ساختارهای سیاسی و اقتصادی ما باشد؛ مشروط بر آنکه بخواهیم با مردم و نه بر مردم، کشور را بسازیم.