نظارت مداوم

نظارت بر کارکرد مراکز و پرسنل کادر درمانی به‌ویژه در سطوح مدیریت دانشگاهی و بیمارستانی از ملزومات بهبود شرایط سیستم بهداشت و درمان است. اگرچه مدیران رده‌بالا در سطح وزارت و معاونت‌های آن به شکل مداوم به واسطه رسانه‌ها و نهاد‌های دیگر و مجلس تحت نظر هستند، مدیران و رؤسای دانشگاه‌های علوم پزشکی و بیمارستان‌های کوچک‌تر در شهرستان‌ها چنین نظارتی بر کار خود نمی‌بینند و این موضوع می‌تواند منشأ سوءمدیریت و گاهی فساد در سیستم‌های کوچک‌تر شهرستان باشد. نمونه این موضوع را در ماه‌های اخیر در تسویه‌حساب وزارت با پزشکان مناطق محروم دیدیم؛ جایی که وزارت با دلیل و مدرک ثابت کرد که معوقات پزشکان طرحی در سال ۱۴۰۱ کامل پرداخت شده؛ ولی نهایتا چیزی دست پزشکان را نگرفت؛ زیرا در مسیر دانشگاه و بیمارستان‌ها بودجه مربوطه صرف موارد دیگری شد. مورد مشابه دیگر، اصلاح حقوق پزشکان طرحی در سال ۱۴۰۲ بود که در فروردین امسال ابلاغ شد؛ اما تعداد بیمارستان‌های اجراکننده این دستورالعمل هنوز به تعداد انگشتان یک دست نرسیده و باز هم اجرانشدن، به سطوح دانشگاهی و بیمارستانی به‌ویژه در شهرستان‌ها برمی‌گردد. مشاهدات میدانی هم نشان می‌دهد که شکایت از این بیمارستان‌های متخلف و دانشگاه‌ها وقتی به سطح وزارت می‌رسد، در مواردی به‌درستی پیگیری نمی‌شود و گاهی در عین ناباوری رسیدگی به شکایت برعهده خود دانشگاه متخلف گذاشته می‌شود! یعنی متخلف باید پرونده خودش را بررسی کند و ببیند تخلف کرده یا نه. وقتی این تخلفات در سطح دانشگاه‌های علوم پزشکی شهرستان‌ها و بیمارستان‌های مناطق محروم‌تر دیده می‌شود و در‌عین‌حال پیشرفت اقتصادی برخی در این بیمارستان‌ها از طریق تأسیس مراکز خصوصی غیر‌ضروری در شهرستان‌ها رؤیت می‌شود، اوج بی‌انگیزگی را به روح و روان پزشکان طرحی وارد می‌کند و دریافت‌نکردن پاسخ مناسب از سمت بازرسی وزارت بیشتر به این ناامیدی دامن می‌زند. شاید در کنار مسائل دیگر، سردمداران نظام سلامت باید به این موضوع واقف باشند که حتی اگر برنامه‌ها و کارهای بزرگی را طراحی و اجرا کنند، چنانچه نظارت مناسب به زیردستان خود نداشته باشند، بسیاری از این طرح‌ها که در ذات خود درست و مؤثر هستند، در عمل ناقص می‌مانند.