اهدای نشان به یاد پروفسور شمس

در یکی از روزهای آخر بهار، جمعی از پزشکان کنار هم جمع شدند تا در مراسمی از پروفسور «شمس» یاد کنند و همچنین نشان خاصی به یکی از کسانی که یاد و خاطره او را زنده نگه داشته و برای چشم‌پزشکی ایران تلاش می‌کند، اهدا شود. در این مراسم، بنیاد پروفسور شمس، انتخاب «محمدحسین ملک‌مدنی»، متخصص چشم‌پزشکی را برای دریافت «نشان خدمت و مسئولیت‌پذیری حرفه‌ای و اجتماعی» اعلام کرد. متن لوح، از سوی فرزاد محمدی، رئیس مرکز تحقیقات چشم دانشگاه علوم پزشکی تهران، قرائت شد و پروفسور شمس و محمود جباروند، رئیس بیمارستان چشم آفتاب و دبیر‌کل انجمن چشم‌پزشکی کشور، به محمدحسین ملک‌مدنی اهدا کردند. محمدحسین ملک‌مدنی، مؤسس بیمارستان چشم آفتاب نیز در این مراسم گفت: «چشم‌پزشکی ایران، بدون نام شمس شناخته نمی‌شود». همچنین در این مراسم پروفسور هرمز شمس، فرزند و جانشین پروفسور «محمدقلی شمس»، درباره خدمات و علت انتخاب دکتر ملک‌مدنی سخن گفت. پروفسور شمس، بنیان‌گذار چشم‌پزشکی ایران شناخته می‌شود که اولین عمل پیوند قرنیه در سال ۱۳۱۳ در ایران به دست ایشان انجام شد. استاد لاشیئی از بنیان‌گذاران مرکز تحقیقات چشم و بنیاد شمس و نیز جمعی از متخصصان چشم‌پزشکی، مدیران و پرسنل بیمارستان آفتاب در مراسم حضور داشتند. در بخشی از مراسم که در بیمارستان چشم آفتاب برگزار می‌شد، بخش ویژه‌ای به نام پروفسور «هرمز شمس» افتتاح شد. یاد و نام تمام کسانی که برای پیشرفت ایران تلاش کرده‌اند، همواره زنده است، در ایران پروفسور محمدقلی شمس را به‌عنوان «پدر چشم‌پزشکی ایران» می‌شناسند؛ پروفسوری که پس از بازدید از جنوب ایران و مناطقی که به دلیل شیوع بیماری تراخم، کوری بیداد می‌کرد، برای همیشه از بازگشت به فرانسه صرف‌نظر کرد. پروفسور «هرمز شمس» که این بخش به نامش افتتاح شده است، هیچ‌گاه سعی نکرد تا از جایگاه پدرش استفاده کند. پروفسور هرمز شمس در سال 1317 در تهران به دنیا آمده و در آمریکا و فرانسه به تحصیل چشم‌پزشکی پرداخته است. او در بیمارستان‌های متعددی مانند فارابی و شریعتی فعالیت کرده است، جوایز مهمی مانند علامه طباطبایی را دریافت کرده است که توسط آن بخش اپیدمیولوژی چشم‌پزشکی را در بیمارستان فارابی راه‌اندازی کرده که هم دوره پست‌دکترا در زمینه چشم‌پزشکی را افتتاح کنند و هم بتوانند کارهای تحقیقاتی انجام دهند. او در گفت‌وگویی با بیمارستان فارابی گفته است: «خوشبختی در پول و داشتن قصر نیست! خوشبخت کسی است که از زندگی خودش راضی باشد! من اگر در کنار خیابان قدم بزنم و لذت ببرم، این خوشبختی من است. خوشبختی این است که آدم ساده باشد و ساده فکر کند و به دیگران کمک کند‌ و انتظارات زیاد (مادی) نداشته باشد. خوشبختی دست خود انسان است و خوشبختانه شانسی که من داشتم، این بود که در زندگی انسان خیلی قانع و همیشه از زندگی راضی بودم. عاشق طبیعت هستم و خیلی از چیزهای دیگر که برخی افراد ممکن است علاقه‌ای به این کار نداشته باشند». او همچنین در زمینه اخلاق پزشکی حرفه‌ای گفته است: «اخلاق یادگرفتنی است و باید از بزرگان یاد گرفت. از کتاب اخلاق نمی‌توان اخلاق خوب را آموخت. اخلاق را باید از پدر و مادر و بزرگان و اطرافیان یاد گرفت. الان اخلاق جامعه ما پول است. اگر در یک محیط بااخلاق بزرگ‌ شده باشید، به اجبار انسان خوش‌اخلاق و کمک‌کننده‌ای خواهید شد؛ اخلاقی که در دانشگاه‌ها تدریس می‌کنند، اخلاق نیست و خود انسان‌هایی هم که تدریس می‌کنند، شاید به‌ نوعی صددرصد تعهد به اخلاق ندارند. اخلاق را باید نشان داد. من اخلاقم را از اطرافیانم و کسانی که در خارج دیدم، آموختم. هیچ‌کدام از آنها برای پول کار نمی‌کردند».