پس آنها کی به آزادی می‌رسند؟
تیم ملی فوتبال زنان ایران در دو دیدار دوستانه به مصاف عراق رفت. بازی‌های تیم ملی زنان پشت درهای بسته و بدون حضور رسانه‌ها برگزار شد؛ چون بازیکنان تیم ملی عراق با پوشش اختیاری مقابل ایرانی‌ها بازی کردند. کمترین کاری که فدراسیون فوتبال می‌توانست انجام دهد، دعوت از زنان روزنامه‌نگار بود تا حداقل نظارتی بر عملکرد تیم وجود داشته باشد. گفته می‌شود تیم عراق جزء تیم‌های قدرتمند در حوزه فوتبال زنان نیست و پیش از این از 11 مسابقه 11 شکست را در کارنامه خود داشته است
به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،
افسون حضرتی: تیم ملی فوتبال زنان ایران در دو دیدار دوستانه به مصاف عراق رفت. بازی‌های تیم ملی زنان پشت درهای بسته و بدون حضور رسانه‌ها برگزار شد؛ چون بازیکنان تیم ملی عراق با پوشش اختیاری مقابل ایرانی‌ها بازی کردند. کمترین کاری که فدراسیون فوتبال می‌توانست انجام دهد، دعوت از زنان روزنامه‌نگار بود تا حداقل نظارتی بر عملکرد تیم وجود داشته باشد. گفته می‌شود تیم عراق جزء تیم‌های قدرتمند در حوزه فوتبال زنان نیست و پیش از این از 11 مسابقه 11 شکست را در کارنامه خود داشته است. تیم ایران هم در این دو مسابقه با نتایج پرگل همسایه خود را شکست داد. فارغ از اینکه تا چه اندازه این دو دیدار برای شناخت نقاط ضعف و قوت تیم ملی فوتبال زنان اهمیت دارد، موضوع قابل تأمل، برگزاری مسابقه در زمین مرکز فوتبال است. چرا دیدارهای دوستانه تیم ملی زنان در آزادی برگزار نمی‌شود؟ بازی‌کردن در این ورزشگاه هم مردانه است و چمن‌های آن باید زیر پاهای میلیاردی مردان له شود؟ سهم زنان از آزادی به یک خداحافظی تراژیک برای بازیکن ملی‌پوش ختم شد؛ آن هم به این دلیل که «ملیکا محمدی» آرزو داشت فقط چند قدم روی چمن ورزشگاه پیر شهر دنبال توپ بدود. انتظار زیادی نبود، اما آرزویش در حیاتش رخ نداد و در روز تشیع پیکرش محقق شد. با اینکه مدت‌هاست راه باریکی به سوی ورزشگاه‌ها برای زنان باز شده و آنها می‌توانند با دریافت سهمیه از درهای نیمه‌باز ورزشگاه‌ها وارد شوند، اما فوتبال زنان تجربه مسابقه در ورزشگاه آزادی را ندارد. از ابتدای شکل‌گیری، مسئولان ورزش نگاه متوازن و عادلانه، به فوتبال زنان ندارند. شکل‌گیری آنها با اما و اگر و اجازه اتفاق افتاد و حالا که پا به آسیا می‌گذارند و سودای فتح جام و لژیونرشدن دارند، مسئولان ورزش کشور همچنان دست و دلشان می‌لرزد که مبادا از دل دیده‌شدن آنها موجی از مخالفت‌ها و نارضایتی عده‌ای خاص شکل بگیرد. نکته مهم اینکه با پوششی که زنان فوتبالیست دارند، مسابقه‌دادن در ورزشگاه آزادی نمی‌تواند مسئله حادی برای فدراسیون فوتبال باشد. کافی است مدیران فدراسیون مسئولانه و نه «از سر بازکردنی» به فوتبال زنان نگاه کنند. متأسفانه با همین نگاه جنسیت‌زده است که فوتبال زنان با وجود مطالبه عمومی و اشتیاق وصف‌ناپذیر، لنگ‌لنگان به مسیر خود ادامه می‌دهد. هر‌چند دیگر رشته‌ها هم دست‌کمی از فوتبال ندارند.
آخرین اخبار روزنامه را از طریق این لینک پیگیری کنید.
