سمیه چراغی، سرمربی تیم‌ملی ژیمناستیک زنان ایران، درگفت‌وگو با «شرق» مطرح کرد:
حضوری فراتر از انتظار پس از نیم‌قرن
تجربه‌ای که سال‌ها در انتظارش بودند، بالاخره اتفاق افتاد. تیم ملی ژیمناستیک زنان ایران، برای نخستین بار با ترکیبی جوان و پرانرژی، راهی یک میدان بین‌المللی شد: مسابقات بین‌المللی روسیه. درحالی‌که حضور زنان ژیمناست ایران در میادین برون‌مرزی به دلیل تأیید‌نشدن پوشش اسلامی تاکنون امکان‌پذیر نبود، در نهایت با تأیید پوشش، این مهم محقق شد و این بار نام ایران در فهرست کشورهایی قرار گرفت که نمایندگانی در بخش ژیمناستیک زنان به رقابت‌ها اعزام می‌کند.
پرتو جغتایی: تجربه‌ای که سال‌ها در انتظارش بودند، بالاخره اتفاق افتاد. تیم ملی ژیمناستیک زنان ایران، برای نخستین بار با ترکیبی جوان و پرانرژی، راهی یک میدان بین‌المللی شد: مسابقات بین‌المللی روسیه. درحالی‌که حضور زنان ژیمناست ایران در میادین برون‌مرزی به دلیل تأیید‌نشدن پوشش اسلامی تاکنون امکان‌پذیر نبود، در نهایت با تأیید پوشش، این مهم محقق شد و این بار نام ایران در فهرست کشورهایی قرار گرفت که نمایندگانی در بخش ژیمناستیک زنان به رقابت‌ها اعزام می‌کند.
اما این حضور فقط یک «شرکت در مسابقه» نبود، بلکه آغاز یک مسیر تازه بود؛ مسیری که پشت آن تلاش، تمرین، صبر و کوله‌باری از امید برای تداوم این راه قرار دارد. سمیه چراغی، سرمربی تیم ملی ژیمناستیک زنان ایران، در گفت‌وگویی اختصاصی با روزنامه «شرق»، از جزئیات این اعزام تاریخی، حال‌و‌هوای دخترانش در نخستین تجربه بین‌المللی، نتایج کسب‌شده، کمبود امکانات، حمایت‌های ویژه رئیس فدراسیون ژیمناستیک از زنان این رشته و البته توقعاتی که از نهادهای تصمیم‌گیر برای حمایت‌های آتی دارد، پرده برداشت. او با جملاتی غرورانگیز و البته همراه با دغدغه، گفت: «دختران من در نخستین اعزام خارجی‌شان، نه‌تنها با حریفان حرفه‌ای رقابت کردند، بلکه بر ترس‌های درونی‌شان هم غلبه کردند».
او از لحظاتی حرف زد که ورزشکارانش برای نخستین بار یک میدان بین‌المللی را تجربه کردند، از اضطراب‌هایی که پشت لبخندها پنهان شده بود و از اشتیاقی که در چشم‌هایشان برق می‌زد. در ادامه این گفت‌وگو، سرمربی تیم ملی به لزوم یک سیستم منظم حمایتی اشاره می‌کند که بتواند از این سرمایه‌های نوپا محافظت و آنها را در مسیر رشد هدایت کند. او می‌گوید: «ما نمی‌خواهیم فقط یک بار دیده و بعد فراموش شویم. ژیمناستیک زنان ایران به حمایت نیاز دارد». گفت‌وگوی ما با این مربی، روایتی از پشت‌صحنه یک اتفاق مهم و تاریخی در ورزش زنان ایران است؛ روایتی از ایستادگی، از اعتماد به دختران ورزشکار و از آغاز راهی که اگر جدی گرفته شود، می‌تواند جایگاه ایران را در این رشته زیبا و پرهیجان ارتقا دهد.
از اعزام تاریخی دختران ژیمناستیک‌کار ایران به مسابقات بین‌المللی روسیه برایمان بگویید. دیدگاه شما نسبت به این اعزام، نفرات و نتایج به دست آمده چیست؟
این اعزام در شرایطی اتفاق افتاد که زهرا اینچه درگاهی، رئیس فدراسیون از مدت‌ها قبل با فدراسیون جهانی ژیمناستیک در راستای گرفتن مجوزهای لازم لباس دختران ایران برای اعزام به رقابت‌های برون مرزی در ارتباط و نامه‌نگاری بود. تلاش‌هایی که فدراسیون ایران صورت داد در نهایت منجر شد بتوانیم دختران را در شاخه ترامپولین برای اعزام به مسابقات آماده کنیم. پیش از اعزام به مسابقات روسیه چهار اعزام صورت گرفت که از این بین دو اردو در جزیره کیش برگزار شد، یک اردو در اراک و دیگر اردو نیز در تهران برپا شده بود. در پایان سه اردوی نخست به شش نفر نهایی رسیدم و در نهایت در اردوی پایانی لیست چهار ژیمناست اعزامی را در خدمت داشتیم و اردوی پایانی را در اراک با نفرات اعزامی برگزار کردیم. ما 30 اردیبهشت به مسابقات روسیه اعزام شدیم و تا سوم خرداد رقابت دختران ما در این مسابقات ادامه داشت.
سطح مسابقات و نتایج اعضای تیم ملی ایران چطور بود؟
سطح مسابقات بسیار بالا بود. کشورهایی مانند روسیه، بلاروس، ازبکستان، ارمنستان، آذربایجان و ایران در این مسابقات شرکت کرده بودند. اعضای تیم ایران توانستند بهترین نمایش خود را ارائه دهند و خوشبختانه شاهد هیچ افتی در برنامه‌های تیم و نفرات نبودیم. بچه‌ها به زیبایی هر‌چه تمام‌تر نمایش خود را ارائه کردند. چیزی که برای ما غیرقابل باور بود، این بود که با وجود پوشش اسلامی همه چیز همان‌طور پیش رفت که انتظار داشتیم.
عملکرد خوب بازیکنان ایران نشان داد که با وجود این پوشش نیز می‌توان عملکرد خوبی در مسابقات داشت. موضوعی که برایمان جالب بود، توجه رسانه‌ها و دیگر کشورهای شرکت‌کننده به بازیکنان ایران بود. برای همه جالب توجه بود که دختران ایران با این پوشش در این رشته، نمایشی به این خوبی ارائه دادند و بارها مورد تشویق افراد حاضر در سالن قرار گرفتند. ما در رده سنی 15-16 سال، بهاره مصلایی را داشتیم که توانست به فینال مسابقات راه پیدا کند. این در حالی بود که ما اصلا تصور نمی‌کردیم که در این اعزام که نخستین تجربه بعد از 50 سال بود، فینالیست داشته باشیم، اما این اتفاق خوشحال‌کننده افتاد. به اعتقاد من، حمایت‌های رئیس فدراسیون از ما در راستای برگزاری اردوهای منظم و تلاش برای مجوزهای این اعزام بسیار کمک‌کننده بود و باید قدرددان این زحمات باشیم.
از آنجایی که این نخستین اعزام زنان ژیمناست به مسابقات برون‌مرزی بود، از نظر روحی چطور نفرات را آماده این تجربه تازه کردید؟
حقیقتا بزرگ‌ترین چالش پیش‌روی من پیش از اعزام به این مسابقات همین مسئله بود. از نظر تکنیکی در چهار دوره اردویی که برگزار شد بچه‌ها به آمادگی کافی رسیده بودند اما تقویت مسائل روحی برای نخستین اعزام موضوعی بود که باید در لحظه مواجهه با آن برطرف می‌شد. در نهایت اما آنچه اتفاق افتاد بسیار عالی بود. تیم پنج‌نفره ما متشکل از مربی و چهار شرکت‌کننده در تمام مدت برگزاری مسابقات پشت به پشت هم و با حمایت از هم توانستیم بر این استرس و اضطرابی که اتفاقا بسیار طبیعی نیز بود، غلبه کنیم. تمام تلاش من به عنوان مربی این بود که بتوانم پیش از مسابقات به هر‌کدام از نفرات تیم اعتماد‌به‌نفس کافی را منتقل کنم تا نمایش خوبی از خود نشان دهند. در نهایت تیم ما رو‌سفید شد و توانست به نتیجه خوبی دست پیدا کند و همان انتظاراتی که وجود داشت را برآورده کند.
علاوه بر مسئولان، چه انتظاری از دیگر عوامل مهم و تأثیرگذار در پیشرفت ژیمناستیک زنان دارید؟
باید به این موضوع اشاره کنم که ما در شرایطی قرار داریم که نیاز به همراهی رسانه‌ها به‌شدت برای ما احساس می‌شود. این گام‌های نخستین ژیمناستیک زنان در فرایند حضور بین‌المللی آنهاست و اگر تبلیغات به‌درستی صورت پذیرد و رسانه‌ها در راستای پوشش مسابقات ژیمناستیک زنان به این رشته کمک کنند، نگاه‌ها به ژیمناستیک زنان ویژه‌تر خواهد شد و رفته‌رفته در مسیر استعدادیابی، علاقه‌مندی خانواده‌ها به تشویق فرزندان خود برای حضور در رشته ژیمناستیک قدم‌های مفیدی برداشته خواهد شد.
ماجرای یک انتظار ساده از مسئولان که محقق نشد
خواهش من از وزارت ورزش این است که فدراسیون ژیمناستیک را مورد حمایت خود قرار دهند. حمایتی که در راستای تشکیل اردوهای بیشتر، اعزام‌های بیشتر و کسب تجربه برای دختران ژیمناست ایران باشد. بدون شک هرچقدر تعداد اعزام‌های ما بیشتر باشد، تجربه بیشتری به دست می‌آید و از طرفی موجب خواهد شد که کشورهای دیگر هم با نفرات ایران آشنا شوند. ما حقیقتا از نظر امکانات با کمبودهایی مواجه هستیم.
روی ترامپولین ایرانی کار می‌کنیم و ترامپولین اروپایی نداریم. بازیکنان ما در روسیه برای نخستین بار با این تجهیزات مواجه می‌شدند و فضا برایشان ناآشنا بود. با توجه به اینکه با وجود همه این شرایط دختران ما شایستگی خود را نشان دادند، خواهش من از وزارت ورزش این است که از فدراسیون ما حمایت کنند تا بتوانیم در شرایط بهتری اردوها را برگزار کنیم و وسایل بهتری برای انجام تمرینات در اختیارمان باشد. امیدوارم حمایت مالی صورت بگیرد تا زیرساخت‌ها و وسایل استاندارد سخت‌افزاری در اختیار فدراسیون قرار داده شود.
در بخش مردان نیز امکانات کم است؛ با وجود اینکه مردان ژیمناست ایران هم در سال‌های اخیر بسیار خوش درخشیده‌اند و مدال طلا و نقره و فینالیست در رقابت‌های آسیایی داشتیم. بنابراین قطعا با حمایت از سوی وزارت ورزش و نهادهای دیگر می‌توانیم بهتر از این نیز ظاهر شویم. موضوع دیگری که می‌خواهم درباره آن صحبت کنم این است که برایمان بسیار سؤال برانگیز شد که چرا وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک حضور درخشان دختران ژیمناستیک بعد از نیم‌قرن را که یک رخداد تاریخی در ورزش زنان ایران به شمار می‌رفت، تبریک نگفتند. اعضای تیم از وزارت و کمیته این انتظار را داشتند که متأسفانه برآورده نشد.
