بلوچستان زنده است

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

مینا اکبری

نمایش «اشک (عشق)» به نویسندگی نصیر‌احمد ملازهی‌ و به کارگردانی صادق سهرابی، اثری‌ است متفاوت که از بطن فرهنگ و زیست‌بوم بلوچستان برآمده و بر صحنه پردیس تئاتر شهرزاد جان گرفته است. این نمایش نه‌فقط یک اجرای هنری، بلکه صدای مردم فراموش‌شده‌ای‌ است که با رقص، موسیقی و اسطوره، تاریخ خود را بازمی‌سازند.

ملازهی‌ که پیش‌تر با دانش‌آموزان مناطق محروم تئاتر کار کرده و جایزه اول جشنواره دانش‌آموزی هورشید را گرفته است، در این اثر با تمام توان بدنی، آوایی و درونی‌اش ظاهر می‌شود؛ حضوری که نه تصنعی‌ است و نه در خدمت نمایش‌گرایی صرف، بلکه به شکلی زنده و درگیرکننده، مخاطب را با خود به دل سرزمین بلوچ می‌برد؛ سرزمینی که در آن، نخل‌ها با خون آبیاری شده‌اند و «هر نخل یک انسان است».

مقایسه نخل با انسان‌ و اشاره به «خون» در آبیاری آنها، بیانگر رنج، مقاومت‌ و شهادت است؛ نه‌فقط در برابر طبیعت، بلکه در برابر سیاست، فقر‌ و بی‌عدالتی. اصرار پدر به تکرار جمله‌ای از سوی پسر، انتقال حافظه تاریخی و فرهنگی است؛ انگار که نسل‌های پیش، با همه زخم‌هایشان، دارند به نسل بعد پیام می‌دهند: فراموش نکن‌ تو کی هستی. اما موسیقی اصیل بلوچی، به‌ویژه صدای بنجو، روح نمایش را شکل می‌دهد و به‌جای کلام، احساس را به جان مخاطب منتقل می‌کند. اینجا هنر‌ نه ابزار سرگرمی، بلکه زبان مقاومت است. اگرچه صحبت از حضور نمادین «نوادگان کوروش» در پایان روایت ممکن است بحث‌برانگیز باشد، اما در بافت کلی اثر، بیشتر به چشم یک پیوند فرهنگی-تاریخی برای تقویت حس افتخار ملی می‌آید. با‌این‌حال، مهم‌ترین دستاورد نمایش‌ این است که روایتی از مردم بلوچ، با زبان خودشان، با بدن و صدای خودشان و نه از پشت میزهای مرکز روایت می‌شود. دیدن «اشک (عشق)» تماشای یک نمایش نیست، تماشای صدایی‌ است که کمتر شنیده شده.

این کار حاصل تلاش جوانانی‌ است که نه سرمایه‌دارند و نه تریبون، اما جسارت دارند، فرهنگ دارند‌ و روی صحنه فریاد می‌زنند که بلوچستان زنده است. دیدن این نمایش، نه‌فقط حمایت از یک اثر هنری، بلکه ادای احترام به مردمی‌ است که هنوز ایستاده‌اند، حتی با دست خالی.