آقای رئیسی درست می‌گوید

مشغول نوشتن نامه‌ای به رئیس قوه قضائیه درباره حوادث تلخ این روزها بودم که جمله امروز آقای ابراهیم رئیسی با وجود تکراری‌بودنش در این شصت‌و‌چند روز، به دلیل دیگری داغِ دلم را تازه کرد.‌ برای چندمین بار فرموده‌اند: «دولت برای شنیدن حرف معترض و مخالف گوش شنوا دارد؛ اما اغتشاش مانع گفت‌وگو است».‌ شهریور سال گذشته در جلسه جمعی از مدیران رسانه‌ها با ایشان، در نوبت صحبتم سه نکته را صریح، شفاف و بی‌ابهام عرض کردم. طبق معمول، اول تأکید کردم کشور ذره‌ای فرصت برای تعلل و آزمون و خطا ندارد، مردم خسته‌اند و منتظر گشایش و اگر نشود، هیچ عذری پذیرفتنی نیست.‌دوم درباره استفاده از نیروهایی فقط با ظاهر انقلابی و حزب‌اللهی گفتم، که هرکه ریش داشت و تظاهر کرد و بیشتر شعارهای تند داد و بقیه را متهم کرد، به درد کار نمی‌خورد. مردم به این چیزها کار ندارند، از شما تحقق وعده‌ها و رفاه می‌خواهند.‌آخرش هم به‌ طور مشخص درباره وزارت راه و شهرسازی و وعده چهار میلیون مسکن و وضعیت بلاتکلیف آقای رستم قاسمی گفتم، آن‌قدر صریح و شمرده گفتم که همه یادشان ماند.‌گفتم ایشان غیر از آنکه انگیزه‌ای برای اداره این حوزه ندارند، درگیر بیماری هستند که ان‌شاءالله شفا پیدا کنند؛ اما آنچه ما شنیده‌ایم و از داخل وزارتخانه می‌گویند، این است که این وزیر محال است تعهد و وعده سنگین دولت به مردم را به جایی برساند، وقت می‌گذرد و کاری پیش نمی‌رود و همین امید اندک مردم هم آسیب می‌بیند.

 با تأکید درخواست کردم تا دیر نشده به فکر تعویض وزیر باشید، نه به خاطر خودتان بلکه به خاطر مردم و امیدشان به خانه‌دارشدن.

آن روزها خبری از اعتراض نبود، خیابان‌ها و پشت‌بام‌ها هم آرام بود، مردم نجیبانه در صبر، منتظر تحقق قول‌های انتخاباتی بودند. با اولویت منتظر کار و مسکن و بورس بودند. آن روزها هم صدا به صدا می‌رسید و هم مانعی برای شنیدن نبود. ما هم فقط در مقام منتقد با ایشان 

گفت‌وگو می‌کردیم.

و امروز 14 ماه با فرصت‌سوزی، شعار و توهم گذشت تا ضررش را مردمی ببینند که امروز باز هم صدای اعتراض‌شان شنیده نمی‌شود و در اغتشاش گم شده است. همه ضرر کردیم.

البته حالا که دقت می‌کنم، آقای رئیسی درست می‌گوید. اغتشاش مانع گفت‌وگوی واقعی است و اغتشاش فقط کف خیابان نیست، اگر اغتشاش کف خیابان را محکوم می‌دانیم که هست، اختلال در گیرندگی و ذهن گیرندگان را هم باید جدی بگیریم. معتقدم آنچه این روزها می‌بینیم و هیچ دلسوز و نگرانِ کشور به آن راضی نیست، حاصل همین اختلالی است که اغلب در زمان و وقت مناسب، جدی گرفته نشده است.

همیشه با خوش‌بینی و امیدواری فراتر از استانداردم معتقد بودم مشارکت‌جویی و دعوت به گفت‌وگوها واقعی است. می‌گفتم شاید ما با مدل درستش نمی‌گوییم؛ اما حالا می‌گویم ایراد بیش از آنکه از فرستنده و فضای گفت‌وگو باشد، در گیرنده‌ها بوده و هست. آقای رئیسی درست می‌گوید.

و البته هنوز هم معتقدم اندک روزنه امید در گفت‌وگوی واقعی و البته مؤثر ممکن است یافت شود؛ به شرط آنکه گیرنده‌ها مغشوش نباشد.