من بمانم

در دنیای این روزهای ما، در روزگاری که بازار کساد است و دل‌ها هم، در عصری که نان گران شده و امید ارزان، هنوز لبانی سرخ می‌شود و چهره‌ای روشن می‌شود.

در کوچه‌های خاموش فقر، رنگی بر لب می‌نشیند؛ نه از سر ناز، که از سر نیاز. نه برای فخر، بلکه برای فرار از اندوه.

آدمیان این عصر، هرچند توان خرید رؤیا‌های خود را ندارند، اما هنوز دل خریدن لحظه‌ای از سرخوشی را در سینه پنهان کرده‌اند. به‌جای دارایی‌های بزرگ، جرقه‌ای کوچک از زیبایی را برمی‌گزینند تا در آینه، امید را به رنگ تازه ببینند و با خود بگویند که زیبایی هنوز نمی‌میرد.

این است شاخص خاموش این روزگار؛ معیاری که نه تورم را می‌سنجد و نه تولید را، بلکه روح انسان را در عصر تردید نشان می‌دهد.

هر بار که لبخندها روشن‌تر می‌شوند، بدان که سایه رنج سنگین‌تر شده است. و چه حیرت شیرینی است‌ که زیبایی، فرزند تنگدستی شود.

آدمی حتی در عسرت، دل به زینت می‌سپارد؛ زیرا زیبایی نان روح است، نه کالای جسم. چون نان کم شود، روح به رنگ پناه می‌برد و همان اندک‌رنگ، مرهمی می‌شود بر زخم روزگار،

برقی کوچک در شب یلدا.

لب، هرچند تهی از خوراک، به رنگ ایمان می‌آراید؛ شاید جهان با دیدن لبخند، اندوه را رها کند.

آدمی لب را روشن می‌کند تا خود را باور کند؛ تا در آینه تصویری از تاب‌آوری بیند؛ تا بداند می‌توان زیبا ماند، حتی اگر زندگی تلخ باشد.

زیبایی در این مقام، تظاهر نیست، تسلیم نیست، بلکه تجلی است؛ بیانی از شجاعت بی‌صدا و ایمانی که در رگ انسان جاری است.

لبخند، دعای دهان تنگدست است و رنگ، عصای روح در وادی نومیدی. هرچه جهان تیره‌تر شود، لب‌ها روشن‌تر خواهند شد؛ زیرا روشنایی همیشه در تضاد زاده می‌شود و امید از دل تنگی روییدن می‌گیرد، نه از رفاه.

آری، در روزگاری که صداها خاموش‌اند و بازار بی‌خریدار، لبی به رنگ گل خواهد شکفت تا جهان بداند انسان هنوز ایستاده است.

و چه باک اگر جیب تهی باشد، وقتی دل هنوز از رنگ ایمان لبریز است. فقر اگر تن را فروکاهد، روح را بی‌رنگ نمی‌تواند کرد و آدمی، تا لبخند می‌زند، همچنان ثروتمند است.

آری خدای بزرگ زیباست و زیبایی را دوست دارد.

و من...‌

من بمانم.

آخرین مقالات منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.