عکس؛ تیتر است

 در پی جان‌باختن مهسا امینی در بازداشت گشت ارشاد، خشم و اندوه به‌ویژه در میان زنان در هم آمیخت و موجی از اعتراضات، سراسر کشور را فرا‌گرفت. واقعه‌ای که سبب شد کشور بعد از 26 شهریور 1401 روزگاری را تجربه کند که از«وطن» چهره‌ای ساخته شود متفاوت از روزهای قبل از این تاریخ؛ فرقی هم نمی‌کرد کدام سوی ماجرا ایستاده باشیم، یکباره تاریخ ایستاد و وقایع اولین سال قرن جدید به قبل و بعد از مرگ مهسا امینی تقسیم شد.

یکی از اولین تصاویری که از حضور معترضان به مرگ این دختر جوان منتشر شد، مربوط به بلوار کشاورز تهران و رسیدن معترضان به نیروهای انتظامی بود. در روز نخست اعتراضات، نه خشونتی رخ داد و نه خبری از موج دستگیری معترضان بود؛ هرچه بود فریادهایی برآمده برای برابری‌خواهی و زندگی بهتر بود؛ مردان و زنان معترض دست در دست هم، رو به نیروهای انتظامی، شعار می‌دادند و این نیروها هم بدون اسلحه گرم و با یک آب‌پاش نارنجی‌رنگ بر دوش‌، نظاره‌گر خشمی بودند که مرگ مهسا یک جرقه بود برای روشن‌شدنش.

صف‌کشی معترضان و انتظامی‌ها در آن روز، نمادی از نفرت و دشمنی نبود و فقط حادثه‌ای یک خط مستقیم میان دو دسته از مردمان سرزمین بزرگ ایران کشید که در دو سوی مرزبندی ایجاد‌شده، یک نقطه مشترک، چه آشکار و چه پنهان، موج می‌زد و آن همدردی برای از‌دست‌دادن یک هم‌وطن بود. هیچ‌کدام در دو سوی مرز جدید از نقشی که در تاریخ بر عهده گرفته بودند، خبر نداشتند.

اگر قرار به قضاوت تاریخ باشد، این تصویر یک لحظه مهم تاریخ معاصر را ثبت کرده است؛ تصویری که نشان می‌دهد معترضان نه دنبال لخت‌شدن بودند و نه اغتشاش و درگیری، فقط توضیحی می‌خواستند و عدالتی؛ آن‌هم با زبانی مدنی و به دور از خشونت، مطابق حقی که قانون اساسی برایشان به رسمیت شناخته بود. اما همین یکدلی و آرامش با مدیریت ناکارآمد برخی سیاسیون به چنان تنشی تبدیل شد که از دل آن نه معترضان، نه کودکان، نه نمازگزاران نماز جمعه و نه حتی نیروهای امنیتی و انتظامی هیچ‌یک از پایان تراژدی سهمگین چرخه خشونت در امان نماندند و عزاداری برای قربانیانی در دو سو که حتی نامشان را هم نشنیده بودیم، به کسب‌و‌کار هر روز ما تبدیل شد.