ورود احزاب به مسجد‌سازی در پارک قیطریه
چند حزب سیاسی (حزب مهستان ایران، حزب اتحاد ملی، حزب اقتدار مردم، حزب اراده ملت، حزب ترقی ایران، حزب فرزندان ایران، سازمان رهروان فردا و مجمع هماهنگی اصلاح‌طلبان کرمانشاه) در نامه‌ای خطاب به شهردار و رئیس شورای شهر تهران درباره اتفاقات اخیر در پارک قیطریه مطالبی مشترک منتشر کرده و نوشته‌اند: ایده ساخت مسجد به وسعت ۸۰۰ متر‌مربع در پارک قیطریه که از دوران قاجار باغ بوده و دارای درختانی بسیار کهنسال و ارزشمند است و مالکش در سال ۵۸ به نیتِ بوستان‌شدن آن را به شهرداری اهدا کرده، با اعتراض‌های فراوانی همراه شده است.
چند حزب سیاسی (حزب مهستان ایران، حزب اتحاد ملی، حزب اقتدار مردم، حزب اراده ملت، حزب ترقی ایران، حزب فرزندان ایران، سازمان رهروان فردا و مجمع هماهنگی اصلاح‌طلبان کرمانشاه) در نامه‌ای خطاب به شهردار و رئیس شورای شهر تهران درباره اتفاقات اخیر در پارک قیطریه مطالبی مشترک منتشر کرده و نوشته‌اند: ایده ساخت مسجد به وسعت ۸۰۰ متر‌مربع در پارک قیطریه که از دوران قاجار باغ بوده و دارای درختانی بسیار کهنسال و ارزشمند است و مالکش در سال ۵۸ به نیتِ بوستان‌شدن آن را به شهرداری اهدا کرده، با اعتراض‌های فراوانی همراه شده است. کافی است نگاهی به کارزار شکل‌گرفته بیندازیم تا متوجه شویم بیش از ۱۴۰ هزار نفر از شهروندان اکثرا تهرانی که مالیات‌دهنده و صاحب واقعی شهر تهران هستند، با آن مخالفت کرده‌اند. خوشبختانه -همچنان‌که در اخبار این مدت در تعرض به درختان الیمالات نور شاهد بودیم هرچند متأسفانه هنوز برخوردی با متخلفان صورت نگرفته- افکار عمومی نسبت به تعرض به درختان و ثروت‌های سبز سرزمین خود حساس شده است، به‌ویژه آنکه تهران شهری به‌شدت آلوده و دارای نرخ بالای مرگ‌ومیر در این زمینه است.
و نیز آنکه ساختن نمازخانه‌های کوچک در بوستان‌ها مرسوم بوده و به تقریب دهه‌هاست که همه بوستان‌ها دارای چنین فضاهایی هستند اما -جدا از اشتباه جدی در‌هم‌آمیختن فضاهای عمومی شهری با هم که هرکدام کارکردی دارند و اینها در هم اختلال به‌وجود خواهند آورد- با توجه به وجود مسجدهای بسیار در سطح شهر ساخت مسجد در این بوستان چه منطقی دارد؟
در بخشی از این یادداشت آمده درختان مورد نظر بر‌خلاف سخن شهردار محترم نهال («درخت جوان نورسته»ـ فرهنگ معین) نیستند بلکه ۱۵ درخت ارزشمند قدیمی هستند با قطرهای چندده سانتی‌متری که امکان جابه‌جایی آنها حتی در فصل مناسب هم نیست و فراموش نشود رهبری نظام، یک دهه پیش، تصریح کرده بودند که قطع یک درخت حتی برای ساخت حوزه علمیه هم جرم است! (و نیز بنگرید به سخن تولیت آستان قدس رضوی در دیدار رئیس، معاونان و خانواده شهدای سازمان حفاظت محیط زیست: برای احداث بنایی در جوار حسینیه امام خمینی، قرار بود درختی قطع شود و از آن محل دیوار عبور کند، هنگامی که مقام معظم رهبری مطلع شدند، به‌طور جدی با قطع آن درخت مخالفت کردند)؛ جدا از آنکه آیا شهر تهران دارای کسری فضای سرانه مسجد است و آیا جمعیت محلی به نسبتی که باید از این مسجدها بهره می‌برند یا نه، بدیهی است که باید فاصله برای ساخت‌شان رعایت شود، امری که به‌ویژه در مورد مسجدها بیشتر باید رعایت شود تا از کارکرد اجتماعی خود در یک محله فاصله نگیرند. به گفته مردم محلی هم‌اکنون در آن بوستان گاه صدای اذان دو سه مسجد با هم تلاقی دارد؛ در روبه‌رو مسجد صاحب‌الامر، ۲۰۰ متر جلوتر مسجد مفتخر و پشت پارک در کوچه مفید مسجد نور.
امضا‌کنندگان تأکید کرده‌اند: ساخت مسجد، همچنان که در تاریخ طولانی‌اش آشکارا دیده می‌شود، مردمی‌ترین عمل مؤمنانه جمعی است که می‌باید به شکل یک نیاز از دل اهل محل بجوشد و با اراده آنان تأمین مالی شده و بنیادش گذاشته شود. تکمیلش هم بعضا چند سال طول می‌کشد؛ چون ذره‌ذره و با پول و پشتیبانی مردم ساخته می‌شود. زمین مسجد نیز باید پاک و طیب و همراه با رضایت صاحبانش باشد. آیا زمینی که در پارک قیطریه برای بنای مسجد تعیین شده با قصد بانیان و اهداکنندگانش سازگاری دارد و آنها راضی‌اند که بخشی از محل تفرجگاه مردم کم و درختان آن قسمت قطع و به مسجد تبدیل شود؟ بر فرض که بانیان راضی باشند (که البته گفته می‌شود ساخت این مسجد بر‌خلاف وصیت سید‌محمود محتشمی‌پور بوده)، شهرداری از چه منبع مالی می‌خواهد مسجد را بسازد؟ تردیدی نیست که نوعا از راه عوارض و جریمه است که از فقیر و غنی با رضایت یا بدون رضایت دریافت می‌شود، در این صورت آیا ساختن مسجد با این نوع پول‌ها درست است؟ آیا عوارض‌دهندگان راضی‌اند با پول آنان مسجد ساخته شود؟ پس بهتر آن است شهرداری تهران از ساخت مسجد در یک ملک عمومی که بخشی از جامعه نسبت بدان رضایت ندارد منصرف شود. در این مورد، باید آن کارزارِ تا اکنون صد هزار تنی را در کنار این داده گذارد که «۹۶ درصد راه‌یافتگان به مجلس آینده کمتر از ۶۵ هزار رأی آورده‌اند» تا بیشتر به اهمیت و عمق موضوع پی برد.
در بخشی از این نامه تأکید شده: قوانین شهرداری هم چنین کاری را منع کرده‌اند؛ چراکه بوستان‌ها پهنه «جی» محسوب می‌شوند و تغییر کاربریِ این پهنه‌ها بدون مصوبه مراجع قانونی ممنوع است. طبق مصوبه سال ۱۳۹۱ نیز که خبر آن در پایگاه خبری خبرآنلاین و همشهری هست، شورای اسلامی شهر تهران به ریاست مهدی چمران احداث ابنیه در بوستان‌ها را ممنوع کرده است: «انتخاب فضای بوستان برای ساخت مسجد خلاف قانون و مصوبات شورای شهر است و ساخت‌و‌ساز در بوستان‌ها به‌جز خدمات ضروری، مثل سرویس بهداشتی و نمازخانه، ممنوع است». در این نامه تأکید شده: سخن کوتاه و در ظاهر لجبازانه شهردار محترم تهران دراین‌باره در هشتم فروردین‌ماه که «حتما ما تو پارک‌ها مسجد می‌سازیم، مساجد خوب هم می‌سازیم» سبب توجه بیشتر مردم به موضوع و همسویی آنان -از مذهبی و روحانی تا محیط‌زیستی و طرفداران میراث فرهنگی، تاریخی و حقوق‌دان و نیز مردم بومی محله قدیمی قیطریه- گردید. این‌چنین برخوردهایی جدا از آنکه با نفس مسئولیت ایشان نمی‌خواند با توجه به شرایط اجتماعی حال حاضر که برآمده از وضعیت بسیار بد اقتصادی و نارضایتی از شیوه مدیریت امور است، بر نارضایتی پنهان مردم اثری منفی خواهد گذارد.
اگر این سخنان به رفتاری به همین اندازه لجبازانه کشیده شود، در وضعیتی که کشور با مشکلات کلان متعدد داخلی -همچون گرانی و تورم و خبرهای روزانه فساد که حد تحمل مردم را به‌شدت پایین آورده است- و نیز خارجی که طبیعتا دشمنان نظام در راستای منافع خودشان از آن بهره خواهند برد، دست به گریبان است، با توجه به عوامل اقتصادی و اجتماعی، از نمونه مشابهش -اعتراض‌های مردمی به تخریب بوستان گزی استانبول در کشور همسایه- جای نگرانی دارد.